Του Ρούσου Βραννά
Ανίκανοι ή ικανοί, όλοι τους κρύβονται πίσω από το όνομά της.
Οσο πιο γοργά οι ευρωπαϊκές χώρες παρασύρονται στη δίνη μιας οικονομικής καταστροφής, τόσο πιο συχνά, οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτών των χωρών, αισθάνονται την ανάγκη να μας δώσουν εξηγήσεις...
Ανίκανοι ή ικανοί, άσχετοι ή ειδικοί, οι εξηγήσεις τους περιορίζονται απαράλλαχτα σε αυτήν τη μικρή φράση: «Φταίει η κρίση».
Η κρίση προκαλεί την ανεργία, την ύφεση, τη μείωση των επενδύσεων, τη φυγή των κεφαλαίων, τις πολιτικές της λιτότητας, τα ανθρώπινα δράματα.
Η κρίση φταίει για τα ελλείμματα, για τις ανατροπές των εμπορικών ισοζυγίων, για την υστερία των αγορών, για τη βύθιση των χρηματιστηρίων, για την καταστροφή των τραπεζών.
Η κρίση ανατρέπει όλες τις πολιτικές.
Ποιος φταίει που οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού; Η κρίση.
Ποιος φταίει που τα αφεντικά κάνουν απολύσεις; Η κρίση.
Ποιος φταίει που ο δικαστικός κλητήρας μάς χτυπάει την πόρτα; Η κρίση.
Για όλα φταίει η κρίση.
Οσο, όμως, και αν αναρωτηθούμε τι ακριβώς είναι αυτή η παντοδύναμη και πανταχού παρούσα «κρίση», που δεν περνάει μέρα δίχως να μιλήσουν γι' αυτήν οι πολιτικοί ηγέτες μας, οι ειδικοί τους και τα μέσα ενημέρωσης, κανείς δεν θα βρεθεί να μας φωτίσει.
Σαν να γίναμε, ξαφνικά, τρόφιμοι σε ένα απέραντο άσυλο άγνοιας, εκείνοι, ακριβώς, που θα έπρεπε να μας φωτίζουν, έχουν μετατρέψει μια πολύπλοκη αλλά απόλυτα εξηγήσιμη πραγματικότητα σε ένα ασύλληπτο φάντασμα, σαν να θέλουν έτσι να μας πουν, ότι ήταν περίπου μοιραίο να υποκύψουμε σε αυτό.
Στην απορία γιατί, για παράδειγμα, το όπιο μάς ρίχνει σε βαθύ ύπνο, οι σοφοί του παρελθόντος απαντούσαν: «Quia virtutem dormitivam habet» (Επειδή κλείνει μέσα του μια ναρκωτική δύναμη). Κεκοσμημένη επαίσχυντα με άφθονα βραβεία Νομπέλ, η λεγόμενη φιλελεύθερη οικονομική επιστήμη είναι σήμερα τόσο προηγμένη όσο και η αλχημεία της εποχής του Νοστράδαμου - ή ίσως και λιγότερο από τόσο.
«Η κρίση, η κρίση...» επαναλαμβάνουν οι σοφοί της.
Η κρίση είναι σήμερα η νέα «ναρκωτική δύναμη», ξεκαθαρίζει τα πράγματα στην εφημερίδα «Ντεκρουασάνς» ο Αλέν Ακαρντό, καθηγητής της κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό και συνεργάτης του κοινωνιολόγου Πιερ Μπουρντιέ.
Είναι μια ψευδής εξήγηση, που στην πραγματικότητα αποκρύπτει, πως κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία η κατάσταση ενός συστήματος που οι εσωτερικές αντιφάσεις του, η σύγκρουση του κόσμου του κεφαλαίου με τον κόσμο της εργασίας, έχουν φτάσει σε ένα σημείο αξεπέραστης οξύτητας, σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο, από το οποίο δεν μπορεί να βγει κανείς παρά μονάχα με τη ρήξη.
Για κάθε κρίση του συστήματος, όσα και αν λένε σήμερα οι μαθητευόμενοι μάγοι του, η εξήγηση που είχε δώσει κάποτε ο Γκράμσι παραμένει αξεπέραστη:
«Η κρίση έρχεται όταν το νέο θέλει να γεννηθεί και όταν το παλιό δεν θέλει να πεθάνει».
ΠΗΓΗ: tanea.gr
