Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη
Υπάρχει μια εμμονή που διαστρεβλώνει τα πράγματα και που αποπροσανατολίζει και τους ανθρώπους και την πολιτική.
Η εμμονή αυτή δεν περιορίζεται στην Ελλάδα.
Εχει επικρατήσει - ή μοιάζει να έχει...
επικρατήσει - σε όλο σχεδόν τον κόσμο.
Πρόκειται για την πλήρη επικράτηση της ποσότητας επί της ποιότητας. Το θέμα θα περιοριζόταν μόνο σε φιλοσοφική ή φιλολογική συζήτηση, αν δεν αφορούσε σε ανθρώπους. Για την ακρίβεια, σε ανθρώπινες ζωές.
Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Ιαπωνία, η Ε.Ε. και, φυσικά, η Ελλάδα, μετρούν εδώ και λίγα χρόνια με όλο και πιο έντονο τρόπο την παραγωγή με «κομμάτια». Η τάδε εταιρεία θα σωθεί ή θα γίνει κερδοφόρα αν απολύσει 3.000 «κομμάτια». Η δείνα υπηρεσία θα γίνει παραγωγική, αν μείνει με 120 «κομμάτια».
Αντιστοίχως, το Ελληνικό Δημόσιο θα γίνει ανεκτό στον προϋπολογισμό, αν μείνει με 300.000 ή με 400.000 «κομμάτια» ή αν απαλλαγεί από 500.000 «κομμάτια».
Παραλλήλως, οι Δανοί εργάζονται 40 ώρες τη βδομάδα, ενώ οι Βέλγοι 38 και οι Γερμανοί 42 (ενδεικτικοί οι αριθμοί).
Φυσικά, τα στοιχεία καταγράφουν ώρες παραμονής στους χώρους δουλειάς και όχι παρεχόμενο έργο.
Οπως τα ανθρώπινα «κομμάτια», που περιγράφονται στις εκθέσεις της τρόικας, στους υπολογισμούς της Ε.Ε., αλλά και στους σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης, καταμετρώνται σαν κόστος, χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν το σημαντικότερο: το παραγόμενο έργο.
Μοιάζει σαν η ίδια η παραγωγή, είτε πρόκειται για τη Honda είτε για τη Siemens είτε για το Ελληνικό Δημόσιο, να αδιαφορεί για την ποιότητα του παραγόμενου έργου, στηρίζοντας τη βιωσιμότητά της μόνο στον αριθμό των εργαζομένων.
Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος φτηνότερος δουλοκτήτης.
Αυτή η συλλογιστική μπορεί να αντέχει, όταν κατασκευάζει κανείς ψάθες για πέντε χρήσεις στο μπάνιο, αλλά δεν αντέχει όταν φτιάχνεις καράβια, ψυγεία, ηλεκτρονικό υλικό υψηλής τεχνολογίας, ιμάντες αντοχής, μέλι, μεταξωτά υφάσματα και, κυρίως, δημόσιες υπηρεσίες.
Εχουν φαγωθεί η τρόικα και η κυβέρνηση με τους δήμους να μετράνε το μισθολογικό κόστος των υπαλλήλων σε κεφάλια, λες κι έχουν να κάνουν με πρόβατα.
Αν υπάρχει ένα πρόβλημα στην ελληνική δημόσια διοίκηση και στην ελληνική βιομηχανία, βιοτεχνία και γεωργία, αυτό δεν είναι το πλήθος των ανθρώπων που παρέχουν έργο. Είναι η ποιότητα του παρεχόμενου έργου.
Η ανοησία αυτής της λατρείας στην ποσότητα, μάλιστα, κυριαρχεί κατ' αρχάς στη συλλογιστική των υποτιθέμενων βιομηχανικά προηγμένων χωρών Ευρώπης και Αμερικής.
Οι οποίες έχουν στηρίξει το μέλλον του δυτικού οικοδομήματος στη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα. Λεγόμενη, γιατί την προπαγανδίζουν στηρίζοντάς την στη φθηνότερη εργασία και όχι στην καλύτερη.
Η ανοησία δεν έχει όριο, όταν φαντασιώνεται κανείς να ανταγωνιστεί τα μεροκάματα της Ταϋλάνδης και του Σουρινάμ, κάνοντας τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς και τους Ελληνες, Ταϋλανδούς!
Αλλά δεν έχει όριο και όταν μετράει το Δημόσιο με πόσα «κομμάτια» πρέπει να φύγουν, αντί να ενδιαφέρεται για το πώς ο κατ' εξοχήν αντιπαραγωγικός τομέας θα γίνει παραγωγικός. Για το καλό όλων.
ΠΗΓΗ: radar-gr
