Μπορεί, ακόμη σήμερα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας να διασώσει την υπόληψή του; Δύσκολο.
Φαντασθείτε βουλευτές της πλειοψηφίας, που θα έλεγαν στους εντεταλμένους από τους ίδιους υπουργούς, «Προχωρήστε ταχύτερα»!
Φαντασθείτε βουλευτές της μείζονος... μειοψηφίας, που θα έλεγαν στους υπουργούς, «Δεν είστε αποτελεσματικοί»!
Φαντασθείτε βουλευτές της ακρότερης αντιπολίτευσης, που θα επέμεναν αφόρητα στους υπουργούς «Να μη ξεπεράσετε αυτό το όριο»!
Φαντασθείτε συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις, που θα δηλώσουν δημοσίως, «Είμαστε πρόθυμοι, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, να συμφωνήσουμε σε μια νέα ισορροπία»!
Φαντασθείτε, για λίγη ώρα, ότι ζείτε σε μια από τις πολλές χώρες που πραγματοποίησαν ιστορικούς και πολύτιμους συμβιβασμούς, πριν από δέκα ή και είκοσι χρόνια.
Χρειάζεται να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας.
Αυταπάτη είναι ότι ο Παπανδρέου έχει το μυστικό που πείθει κάθε φορά τους «μεγάλους» να μας διασώζουν, όποιο κι αν είναι το κόστος, δίχως να «κουρέψουμε» μέρος των προνομίων μας.
Αποτελεί αυταπάτη πως τα χρέη που δημιούργησε το κράτος «στο όνομα του λαού», μπορούν οι πολιτικοί να τα φορτώσουν στις πλάτες Ευρωπαίων και άλλων φορολογουμένων και καταθετών.
Ηταν αυταπάτη ότι η υπερδεκαετής άνοδος των εισοδημάτων ήταν οριστική και όλη δική μας.
Οι αυταπάτες συντηρούνται με ψέματα, μύθους, ανικανότητα και συσκότιση αντί ενημέρωσης. Η Ελλάδα τα είχε όλα. Ψέματα των πολιτικών, της παραπολιτικής, του «ανεξήγητου» και των παραπλανητικών «αποκαλύψεων».
Οι αυταπάτες διαλύονται με πάταγο, ωδίνες και ανακατατάξεις. Κάτι σαν ατύχημα. Είναι αλήθεια ότι στην περίοδο αυτή η κοινωνία κινδυνεύει από σοβαρότατα ατυχήματα. Ισως το σοβαρότερο να είναι η απώλεια προσανατολισμού.
Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μικρότεροι και μεγαλύτεροι επιχειρηματίες, επιστήμονες και επαγγελματίες, έμποροι της γειτονιάς αλλά και των διασυνοριακών αγορών, αισθάνονται αποπροσανατολισμένοι.
Οι περισσότερες από τις αυταπάτες, συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το τεράστιο κράτος.
Ολα ξεκίνησαν, στρεβλά, μέσα στη δικτατορία. Συνεχίσθηκε, χωρίς όρια αυτοσυγκράτησης, με την επιστροφή του Κων. Καραμανλή. Μεγάλωσε σκανδαλωδώς από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ενσωμάτωσε τη διακομματική διαπλοκή με τους προμηθευτές του. Διέκοψε ή περιέκοψε προσπάθειες εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού ακόμη κι όταν κάναμε το δεύτερο ευρωπαϊκό μας άλμα. Ακύρωσε τις ελπίδες επικράτησης πρακτικών καλής διακυβέρνησης σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Το κράτος αυτό, ένας Λεβιάθαν που καθοδηγείται από απαρατσίκ και κομπιναδόρους, συγκεντρώνει την αυταπάτη μεγάλων ομάδων του πληθυσμού.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους συμπολίτες μας φοβούνται πως η κατάρρευση του σημερινού κράτους θα θίξει τις οικογένειές τους και θα καταστρέψει δεσμούς που έχουν εξυφανθεί στη διάρκεια πολλών ετών.
Τίποτε τέτοιο δεν ισχύει για τους εργατικούς και τίμιους ανθρώπους. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι στο κράτος θα ανακτήσουν την τιμή του δημόσιου λειτουργού και την εκτίμηση των πολιτών που πληρώνουν τις αμοιβές τους.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
