Υπάρχει ένα τουλάχιστον σημείο πάνω στο οποίο συναντιούνται και συμφωνούν οι πάντες, τα πολιτικά κόμματα, τα ΜΜΕ, η κοινή γνώμη, οι Αγανακτισμένοι, οι εκσυγχρονιστές, οι λαϊκιστές, η τρόικα και οι καθηγητές οικονομικών: το σημείο αυτό είναι η ροπή στην απλούστευση.
Οντως, το θέμα της αντιμετώπισης της κρίσης... παρουσιάζεται απ' όλους σαν δίλημμα, και μάλιστα χονδροειδές, κάτι σαν ακραία επιλογή μεταξύ αρετής και κακίας, με τη στενή έννοια, όπως στους μύθους.
Λόγου χάριν,
είτε «βάζουμε τάξη» στα δημοσιονομικά είτε επιστρέφουμε στη δεκαετία του '50·
ή αποφασίζουμε την κατάργηση του κοινωνικού κράτους ή πτωχεύουμε·
ή μεταμορφωνόμαστε σε «σοβαρούς Ευρωπαίους» ή παλινδρομούμε στα Βαλκάνια του 19ου αιώνα.
Και αντίστροφα:
ή δίνουμε προτεραιότητα στις «λαϊκές» και «εθνικές» αξίες ή ξεπουλάμε την Ελλάδα στους τοκογλύφους·
ή προστατεύουμε τον πλούτο του Δημοσίου διά της βίας ή γινόμαστε αποικία των Δυτικών.
Εν ολίγοις: είτε συναινούμε σε όλα είτε μας ρίχνουν, χωρίς σωσίβιο, στον ωκεανό των νομισματικών συνεπειών· και ανάποδα: ή λέμε όχι σε όλα ή παραδιδόμαστε, αμαχητί, στον κανιβαλισμό των διεθνών συμφερόντων.
ΜΠΟΡΕΙ να επικαλεστεί κανείς σαν παράδειγμα το περίφημο αίνιγμα, του οποίου η λύση θα ισοδυναμούσε με την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Είτε την εξασφαλίζουμε πλήρως και απολύτως, οπότε εγκαθιδρύεται, δήθεν, αυτόματα, η πολυπόθητη δικαιοσύνη, είτε την αμελούμε ολοκληρωτικά και παραμένουμε το υπ' αριθμόν ένα φετίχ των λεγόμενων διεθνών οίκων αξιολόγησης.
Ασφαλώς, κανένας δεν λέει, ούτε καν υπαινίσσεται, ότι η φοροδιαφυγή έχει εδώ και δύο αιώνες ωριμάσει ως ανεπίσημος θεσμός μιας κοινωνίας βαθύτατα ριζωμένης, παρά τους φούρνους μικροκυμάτων και το twitter, στα ερείπια ενός κοινοτικού και διαπροσωπικού ύφους ζωής, με ό,τι χειρότερο θα τολμούσε πλέον κάποιος να φανταστεί, αφότου το πνεύμα της αλληλεγγύης χάθηκε διά παντός μαζί με όλες εκείνες τις δράσεις και επιδράσεις που παραχωρήθηκαν στους σπόνσορες.
Για να μη μακρηγορούμε, κανένας δεν θέλει να του θυμίζουν πως η φοροδιαφυγή, κατ' ουδέναν τρόπο, δεν αποτελεί το είδος του εγκλήματος που θα περιοριζόταν, ενδεχομένως, με την επαγρύπνηση του νομοθέτη, αλλά κατέληξε ιδιοσυγκρασιακή αναπηρία, που πλήττει απ' την κορυφή ώς τη βάση το ελληνικό κοινωνικό οικοδόμημα.
ΑΝΑΛΟΓΑ εγκώμια δικαιούται η διαφθορά· έπονται το πελατειακό κράτος, ο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός και η αναξιοκρατία, δηλαδή τα ανθιστάμενα δομικά στερεότυπα μιας κοινωνίας που βρέθηκε, σχεδόν ξαφνικά, και σίγουρα απροετοίμαστη, ανεξαρτήτως της λατρείας της προς τους νεωτερισμούς, σ' έναν ιλιγγιώδη στρόβιλο οικονομικών, πολιτικών και ηθικών πλειστηριασμών, γύρω απ' το πώς θα αποκτηθεί το ακριβότερο αγαθό με το φθηνότερο κόστος, περιλαμβανομένης της καθαρής συνείδησης.
ΑΠ' ΑΥΤΗ την άποψη, είναι ευνόητο, ότι το σύνολο των προτάσεων και αντιπροτάσεων που τίθενται με όρους διλήμματος είναι, και θα είναι, εκτός θέματος, γεγονός που μας υποδεικνύει την επιστροφή σ' αυτό που γνωρίζαμε ήδη ανέκαθεν, αλλά αποφεύγαμε να το ομολογήσουμε:
ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτισμικό με την ουσιαστικότερη σημασία της λέξης.
ΠΗΓΗ: enet.gr
