Κανείς δεν λείπει από τον κήπο της εξέγερσης. Είναι όλοι εκεί. Στην πλατεία Συντάγματος.
Κόκκινοι, μαύροι, μπλε, πολύχρωμοι.
Είναι εκεί αυτοί που θέλουν να ενωθούν κι αυτοί που θέλουν να διασπάσουν. Χιλιάδες καλοί φαίνεται πως χωρούν.
Περισσεύουν όμως σίγουρα κάποιοι.
Αυτοί που χαιρετούν... ναζιστικά και συνειδητά ή ασυνείδητα χαιρετούν το μίσος και τη βαρβαρότητα
Είναι γεγονός, πως το πλήθος των Ελλήνων «Αγανακτισμένων» που κατέκλυσε την πλατεία Συντάγματος δεν καλέστηκε, δεν κινητοποιήθηκε με κάποιον «υπεύθυνο τρόπο» από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, ούτε από κόμματα ή φορείς της Αριστεράς. Όπως όλοι διαπιστώνουν είναι άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες οι οποίοι συναντήθηκαν όμως στον ίδιο σταθμό, αυτόν της βαθιάς κρίσης και του Μνημονίου.
Οι «φυλές» εκ των πραγμάτων είναι πολλές. Πολιτικοποιημένοι, απολιτίκ, συντηρητικοί, προοδευτικοί, ακραίοι, θεσμικοί, θύτες – ίσως - και θύματα μαζί. Ο πρώτος κοινωνικοπολιτικός χάρτης για όποιον έχει κατέβει στην πλατεία γίνεται, ωστόσο, εύκολα αντιληπτός.
Στο κάτω μέρος της πλατείας έχει στηθεί ένα εναλλακτικό χωριό στο οποίο η άμεση δημοκρατία είναι ζητούμενο και βίωμα, με σημείο αναφοράς και κορύφωση των διαδικασιών τη λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιείται σχεδόν κάθε βράδυ δίπλα στο σιντριβάνι.
Στο πάνω μέρος της πλατείας σε κάποια άλλη γωνία ορισμένοι ακροδεξιοί τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, στοχεύουν όπως είναι λογικό στα πατριωτικά αντανακλαστικά που ενεργοποιεί η πολιτική της Τρόικας, ενώ δεν διστάζουν να προβούν σε ναζιστικούς χαιρετισμούς.
Μεταξύ αυτών χιλιάδες κόσμου που περισσότερο αισθάνεται το αδιέξοδο που του έχει επιβληθεί και λιγότερο καταλαβαίνει τη μάχη των ιδεών που αναπτύσσεται σε τέτοιες δημόσιες, δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι πιο «υποψιασμένοι» εκφράζουν ανησυχίες για την πιθανότητα επιρροής ακόμη κι εκτροπής των «Αγανακτισμένων» προς την εθνικιστική δημαγωγία, προσπαθώντας να τους απομονώσουν. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα απομονωθούν. Όχι οι άνθρωποι αλλά οι ιδέες.
Και θα απομονωθούν εύκολα, αν οι «Αγανακτισμένοι» εστιάσουνε στο πρόβλημα, όπως λέει ο Στέφαν Έσελ, ο ήρωας της γαλλικής αντίστασης, που ενέπνευσε το κίνημα των «Αγανακτισμένων»:
«Να αγανακτούμε σημαίνει να εστιάζουμε στο πρόβλημα. Είναι σαν να ονομάζεις έναν στόχο, για να μπορέσεις να πετύχεις το κέντρο του. Μόνον έτσι μπορούν να αναζητηθούν λύσεις. Η γενιά μου γνώρισε ιστορικές αλλαγές. Έζησα τον ναζισμό αλλά και την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, την αποικιοκρατία και την ανατροπή της, τον σταλινισμό και την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, είδα τη Γερμανία διαιρεμένη και επανενωμένη, γνώρισα την Αφρική με το απαρτχάιντ κι έπειτα συνάντησα τον Νέλσον Μαντέλα.
Μπορώ να καταθέσω τη μαρτυρία μου ότι και τα σοβαρότερα προβλήματα μπορούν να λυθούν».
* H φωτογραφία είναι του Στράτου Σαφιολέα.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
