Δεν είναι άψυχοι αριθμοί. Ανθρωποι είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας. Συγγενείς μας... είναι, φίλοι, συνάδελφοί μας, γείτονές μας, συγχωριανοί, συνάνθρωποί μας και συνέλληνες, αν αυτές οι λέξεις κρατούν ακόμα κάποιο νόημα στο «συν» τους και δεν το σκόρπισε όλο ο χωριστικός κόσμος μας, που κλειδώνει τον καθένα στην ανήμπορη μοναξιά του και στην απόγνωσή του.
733.645 άνεργοι. Ετσι ανακοινώθηκε. Ανάμεσά τους πρωτεύουν οι νέοι, οι γυναίκες έπειτα, η Βόρεια Ελλάδα βέβαια. Ολοι τους, «παράπλευρες απώλειες» του φοβερού σχεδιασμού που διακρίνει την πολιτεία μας σχεδόν από τη σύστασή της, της αναπτυξιακής στρατηγικής της, του μελετημένου προγραμματισμού της.
Ολοι τους θύματα κυβερνήσεων που διοικούν ασυντόνιστα, καιροσκοπικά, κομματολαγνικά, τυχοδιωκτικά, αλλά και πειθαρχημένα, άκρως πειθαρχημένα, όταν πρόκειται να υλοποιήσουν τις εντολές είτε των Ευρωπαίων εταίρων μας είτε των ημεδαπών «κοινωνικών εταίρων», των ισχυρών εξ αυτών φυσικά, που είχαν, έχουν και θα έχουν το πάνω χέρι· κι άλλες απολύσεις ζητούν τώρα όλοι αυτοί – και θα τις λάβουν, σαν αντίδωρο οι μεν για τον φιλελληνισμό τους, οι δε για τον «νέου τύπου πατριωτισμό» τους. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι πια ένα απολίθωμα, έτσι μας λένε, τα συνδικάτα έχουν φροντίσει από καιρό για την αυτοακύρωσή τους, ποιος και ποιον να προστατέψει.
733.645 οι άνεργοι; Αξιέπαινη βέβαια η ακρίβεια στον προσδιορισμό των καταγεγγραμμένων, των επίσημων.
Αλλά είναι βέβαιο ότι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο οι άνεργοι, αν προστεθούν, όπως πρέπει να προστεθούν, όσοι παρατείνουν τη φοιτητική τους ζωή μόνο και μόνο για να μη συμπεριληφθούν στη λίστα των ανέργων και δουν τη ζωή τους ματαιωμένη σχεδόν την ίδια στιγμή που παίρνουν το πτυχίο τους, ένα διαβατήριο προς το πουθενά.
Και πρέπει να προστεθούν επίσης όσοι αναγκάστηκαν, μ’ αυτό το κυνικό, το σαδιστικό κόλπο του «εθελούσιου» εξαναγκασμού, να δουλεύουν πια δύο ή το πολύ τρεις μέρες την εβδομάδα, με πετσοκομμένο το μισθό τους και τα δικαιώματά τους.
Οι 222.535 άνεργοι προστέθηκαν τη χρονιά του, κατά τα λοιπά, ελλαδοσωστικού (πλην όχι ελληνοσωστικού) Μνημονίου, στη διάρκεια του οποίου η ανεργία αυξήθηκε κατά 45,2%, παρά τα τόσα και τόσο πεισματικά κυβερνητικά «δεν».
Πάνω από διακόσιες χιλιάδες Ιφιγένειες, δηλαδή, θυσιάστηκαν, τσακίστηκαν μαζί με τους δικούς τους, για να μας σπλαχνιστούν οι ανελέητοι τροϊκανοθεοί, να πνεύσει ούριος ο άνεμος και να μην τσακιστεί το σκάφος της χώρας.
Και επειδή η θυσία τους αποδείχθηκε μάταιη, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, θα πρέπει να προστεθούν κι άλλες, κι άλλες.
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων δηλαδή. Με τους τροϊκανούς και τους τροϊανίκανους απέναντί μας.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
