Περισσότεροι από 50 επιτηδευματίες της Ευρωστίνης απευθύνθηκαν στο δημοτικό συμβούλιο. Αίτημά τους: «να μην εκδοθεί άδεια λειτουργίας» σε υποκατάστημα «μεγάλης αλυσίδας λιανικού εμπορίου» και κάθε άλλης «ξενόφερτης αλυσίδας»,
Στο δημοτικό συμβούλιο δεν συζητήθηκε. Τέθηκαν ερωτήματα αν έχει δικαίωμα από το νόμο να πει όχι σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι και οι νόμοι, αλλά ο κανόνας...
άμυνας των πολιτών είναι αυτός που αναφέρω σε κείμενο που είχα δημοσιοποιήσει τον Οκτώβριο του 2003 όταν άνοιγε στο Ξυλόκαστρο ένα παράρτημα μεγάλου καταστήματος:
‘‘Δεν μας ταιριάζουν οι πολυπληθείς καταναλωτές – προσκυνητές των βωμών των αλυσίδων σουπερμάρκετ. Η μικρή επιχείρηση βρίσκει την αρμονία της στο περιβάλλον μας. Μας ταιριάζει η άμεση σχέση παραγωγού – καταναλωτή, εμπόρου – πελάτη του, του επαγγελματία με τον δέκτη των υπηρεσιών του. Αυτή η προσωποποιημένη σχέση πέρα από χαρά επικοινωνίας είναι και οικονομία. Είναι κριτική στον άκρατο ατομισμό, ανακαλεί σε πρώτο πλάνο αξίες ζωής και πολιτισμού, προσπαθεί να μας απομακρύνει από την τηλεοπτική τυραννία που μας πείθει για αμφίβολης ανάγκης και ποιότητας προϊόντα και συμπεριφορές. Είναι η επαναφορά σ’ ένα αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα, σε μια κοινότητα ανθρώπων που μπορεί να καθορίζει κανόνες της εσωτερικής ζωής της, να συναλλάσσεται κι επικοινωνεί ευρύτερα χωρίς διατάραξη των εσωτερικών σχέσεων αμοιβαιότητας, αλληλεγγύης, οικονομικής και κοινωνικής συνοχής.’’
Δεν χρειάζεται φόβος. Χρειαζόμαστε άλλη καταναλωτική συμπεριφορά, έναν αλληλέγγυο, εσωτερικό στο δήμο κύκλο οικονομικής ζωής. Αντιγράφω από το προεκλογικό πρόγραμμα της Κίνησης Πολιτών και το κεφάλαιο ΕΜΠΟΡΙΟ – ΑΓΟΡΑ: « ο δήμος και εδώ, με ενέργειές του, μπορεί να βοηθήσει ώστε να καλλιεργηθεί ένα αίσθημα εντοπιότητας, με αποτέλεσμα την υποστήριξη των τοπικών αγορών από τους δημότες».
Αυτά, τα παραπάνω έπρεπε να πει το δημοτικό συμβούλιο Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης. Αυτά θα ‘πρεπε να λέει η Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Πελοποννήσου και Νοτιοδυτικής Ελλάδας. Με την ευκαιρία τον δημοτικών εκλογών, σε δελτίο τύπου μας κάλεσε να βάλουμε πλάτη «για να βγει η οικονομία και η χώρα από το αδιέξοδο», βρίσκει ότι το έλλειμμα « οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τοπική αυτοδιοίκηση». Για να μην λέμε πολλά, χρειαζόμαστε εμβάθυνση, ψυχραιμία, όχι αναπαραγωγή σλόγκαν.
Στο τμήμα με τίτλο «Οικολογία, οικονομία και αναχρηματοδότηση» του προεκλογικού μου φυλλαδίου γράφω: « Η προτίμηση των τοπικών καταστημάτων και προϊόντων μας ( και περιφερειακών και εθνικών) είναι κοινωνική οικολογία, οικονομία. Πάει μπροστά μια οικονομία, όταν το οικονομικό πλεόνασμα δεν διαφεύγει. Έτσι, αναχρηματοδοτείται ο παραγωγικός και εμπορικός κόσμος του δήμου. Είναι οριζόντια οικονομία, αποφυγή των καθέτων, από τα πάνω και μακριά απρόσωπων προϊόντων, μέσα από αλυσίδες πολυκαταστημάτων.
Είναι ζήτημα οικονομίας και πολιτισμού. Ένας μελετητής τους, ο Φ. Μπρωντέλ έλεγε : ‘‘Ένας πολιτισμός διακρίνεται απ’ αυτά που δίνει και απ’ αυτά που ζητά από το εξωτερικό αλλά επίσης απ’ αυτά που είναι ικανός ν’ αρνηθεί.’’»
Η Ελλάδα φτωχαίνει, ήταν και είναι εξαγωγέας κεφαλαίων. Ο τόπος μας χρειάζεται να μάθει κάτι που επισημαίνει και ο Δημήτρης Γούσιος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας: «Η ανάπτυξη μιας οικονομίας εξαρτάται από την παρεμπόδιση της διαρροής εισοδήματος από την περιοχή.» Αυτά έπρεπε να το γνωρίζουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, αυτά έπρεπε να πουν στους καταστηματάρχες της Ευρωστίνης. Αλλά η στάση αφωνίας, αφήνει τον μικροέμπορο με φόβο και τον ντόπιο καταναλωτή ευάλωτο στη μαζική καταναλωτική προπαγάνδα.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
09/03/2011
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ
