Oι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ αναμένεται να συμφωνήσουν την Παρασκευή στις Βρυξέλλες επί των βασικών χαρακτηριστικών που θα έχει η λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση... της ευρωζώνης, ούτως ώστε να ασχοληθούν σχεδόν αποκλειστικώς,ως τις 24 Μαρτίου, με τη μορφή και το περιεχόμενο που θα έχει ο μόνιμος ευρωμηχανισμός για την αντιμετώπιση των κρίσεων.
Το χρονοδιάγραμμα αυτό ανταποκρίνεται πλήρως στις επιδιώξεις της γερμανίδας καγκελαρίου κυρίας Αγκελα Μέρκελ η οποία θα έχει πλέον δύο εβδομάδες για να εξηγήσει στη γερμανική κοινή γνώμη ότι αφού επέβαλε την - εφεξής - αυστηρή τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στο σύνολο των χωρών του ευρώ, πληρούνται οι προϋποθέσεις για την επίδειξη ελαστικότητας στο ζήτημα της οικονομικής αλληλεγγύης προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα δα νεισμού από τις αγορές.
Η επίτευξη συνολικής συμφωνίας αναμένεται να επικυρωθεί στις 24 και 25 Μαρτίου, οπότε θα συνέλθουν εκ νέου στις Βρυξέλλες οι επικεφαλής των κρατών μελών της ΕΕ.
Ως προς το ζήτημα της λεγόμενης οικονομικής διακυβέρνησης οι «17» της ζώνης του ευρώ, έχοντας ήδη συμφωνήσει ότι θα ζητούν την έγκριση των Βρυξελλών πριν φέρουν για κοινοβουλευτική έγκριση τους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, αναμένεται αύριο να συμφωνήσουν και επί των βασικών χαρακτηριστικών που θα έχουν εφεξής οι οικονομικές πολιτικές τους.
Ειδικότερα αναμένεται να συμφωνήσουν στη δημιουργίας ενός «Συμφώνου για το ευρώ» βάσει του οποίου θα δεσμευθούν να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών τους. Το μείζον πρόβλημα εν προκειμένω είναι να συμφωνήσουν σε ποιο βαθμό η αρμοδιότητα για την χάραξη των οικονομικών πολιτικών τους θα ανήκει εφεξής στις Βρυξέλλες και σε ποιο βαθμό θα ανήκει στις εθνικές πρωτεύουσες.
Ζητούμενος είναι επίσης ο ρόλος που θα διαδραματίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το κατά πόσο θα έχει αυτή τον τελευταίο λόγο για την κλιμάκωση των κυρώσεων προς τις απείθαρχες χώρες.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια απόπειρα δημιουργίας ενός «μνημονίου πανευρωπαϊκής εμβέλειας», το οποίο δεν θα είναι φυσικά τόσο σκληρό όσο αυτά που εφαρμόζονται σήμερα στις περιπτώσεις της Ελλάδας και της Ιρλανδίας. Πρόκειται ωστόσο για ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο αφού λίγο πολύ όλες οι κυβερνήσεις των χωρών του ευρώ επιθυμούν να κατοχυρώσουν πως θα έχουν κάποια περιθώρια κινήσεων στην άσκηση των οικονομικών πολιτικών τους.
Παρά το γεγονός ότι σε αυτού του είδους τα εγχειρήματα «ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες», οι «17» εμφανίζονταν ως χθες πολύ κοντά στην επίτευξη τελικής συμφωνίας επί του Συμφώνου για το ευρώ, το οποίο επί της ουσίας είναι - με άλλο όνομα - το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που ατύπως είχε προτείνει ο γαλλογερμανικός άξονας.
Ένα από τα διακυβεύματα αυτού του Συμφώνου είναι το πώς οι «υποσχέσεις» των κρατών μελών θα λαμβάνουν στο μέλλον δεσμευτικό χαρακτήρα, αλλά και το αν οι κυρώσεις κατά των απείθαρχων κρατών θα λαμβάνονται αυτομάτως ή κατόπιν πολιτικών διαβουλεύσεων, όπως άλλωστε συμβαίνει ως σήμερα.
Εφ όσον επιτευχθεί συμφωνία στο ζήτημα του «Συμφώνου για το ευρώ» οι «17» θα κληθούν να αποφασίσουν για τους πόρους, τα χαρακτηριστικά και τις αρμοδιότητες που θα έχει ο μόνιμος μηχανισμός αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων. Σε ότι αφορά τους πόρους, με βάση τις διαθέσεις των εύπορων κρατών δύσκολα θα ξεπερασθούν τα 500 δις ευρώ.
Σε ότι αφορά τα χαρακτηριστικά και τις αρμοδιότητες η μεν Ελλάδα επιζητεί επιμήκυνση των χρονικών ορίων απόσβεσης των δανείων, χαμηλότερα επιτόκια και παροχή δυνατότητας εξαγοράς των κρατικών ομολόγων. Η Ιρλανδία επιζητεί μείωση επιτοκίων η δε Πορτογαλία, σύμφωνα με πληροφορίες, επιζητεί τη δυνατότητα εξαγοράς των κρατικών ομολόγων.
Στην περίπτωση αυτή θεωρείται βέβαιο πως και η Πορτογαλία θα ζητήσει την ενεργοποίηση του υπάρχοντος μηχανισμού. Τα αιτήματα αυτά θα βρεθούν χωρίς αμφιβολία στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων ως τις 25 Μαρτίου, με τη Γερμανία να δηλώνει προς το παρό ν πως αντιτίθεται στην παροχή της δυνατότητας εξαγοράς των ομολόγων.
Το συμβιβαστικό κείμενο
Το συμβιβαστικό κείμενο περιλαμβάνονται συγκεκριμένες προτάσεις και λεπτομέρειες, οι οποίες αφορούν τους στόχους της ανταγωνιστικότητας και κυρίως τον τομέα της εργασίας και της ασφάλισης.
Τα βασικά στοιχεία του κειμένου είναι τα εξής:
- Επανέρχεται ο όρος flexicuty, ο συνδυασμός δηλαδή της ευελιξίας και της ασφάλειας.
- Σε ό,τι αφορά την πρόταση κατάργησης της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, υιοθετείται η διατύπωση της τροποποίησης της ρύθμισης «όπου αυτό είναι αναγκαίο».
- Εξειδικεύεται ότι οι προσαρμογές μισθών στο δημόσιο τομέα θα πρέπει να στηρίζουν την προσπάθεια ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας που γίνεται στον ιδιωτικό τομέα.
- Στην αγορά εργασίας επισημαίνεται ότι η πρόοδος στην καταπολέμηση της ανεργίας θα εκτιμάται με βάση συγκεκριμένους δείκτες, όπως τα ποσοστά μακροπρόθεσμα ανέργων και νέων και τα ποσοστά απασχόλησης.
-Περιλαμβάνονται συγκεκριμένες προτάσεις για μετατόπιση της φορολογίας από την εργασία στην κατανάλωση, μέσω της έμμεσης φορολόγησης.
To βήμα on line
