Η ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία συνδυάστηκε μ' ένα colpo grosso: για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση (η χαίνουσα πληγή της οικονομίας και οι συνειδητές προεκλογικές ανοησίες για αυξήσεις και «λεφτά που υπάρχουν»), δεν αρκεί το κλασικό επιχείρημα για την... «καμένη γη» ούτε ένα στιβαρό διαχειριστικό σχέδιο σωτηρίας.
Και τα δύο θα καίγονταν γρήγορα από τη φωτιά της μνήμης («Και αυτοί τα ίδια λένε τώρα που έγιναν εξουσία»), αλλά και από την πλήρη ανυπαρξία σχεδίου...
Κι έτσι, «το καλό το παλικάρι», που ήξερε πλήρως την πραγματική κατάσταση της Οικονομίας, έβαλε κάτω τα χαρτιά, βρήκε τους οδοδείκτες και κατέληξε σε μια κεντρική επιλογή, η οποία -όπως αποδεικνύεται τώρα- είχε γίνει πριν από τις νικηφόρες εκλογές του 2009: όλα θα γίνουν υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ (η Ενωση ήρθε μετά) για να μην υπάρχει καμμία δυνατότητα μη εφαρμογής των μέτρων που θα ληφθούν. Το ΔΝΤ δεν αστειεύεται. Ιδία όταν προσκαλείται ως σωτήρια λύση για μια χώρα που βρίσκεται σε δεινή θέση.
Ομως αυτό έπρεπε να φανεί. Οτι όπου να 'ναι, χωρίς δάνειο και αυστηρή εφαρμογή των όρων σωτηρίας, η χώρα θα χρεωκοπήσει. Και φάνηκε. Προβλήθηκε όσο τίποτε. Δημιουργήθηκε ένα ζοφερό, ασφυκτικό κλίμα. Βαριές, πρωτοφανείς κουβέντες από τον πρωθυπουργό και τον αρμόδιο υπουργό εναντίον της χώρας, με χαρακτηριστικές εκφράσεις (χρεωκοπία, Τιτανικός).
Το άλλοθι είχε βρεθεί: το υπαρκτό έλλειμμα και τα εξίσου υπαρκτά ψεύδη της Ν.Δ. για το ύψος του, φωταγώγησαν εκθαμβωτικά τον μονόδρομο: Μνημόνιο ή χρεωκοπία... Αλλο που δεν ήθελαν οι εταίροι: αφού απέφυγαν ενδεχόμενη εναλλακτική πρόταση που θα μπορούσε να ρίξει στο τραπέζι ο κ. Παπανδρέου, προβάλλοντας ήρεμα τις συνέπειες ενδεχόμενης χρεωκοπίας για το ευρώ και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, έστησαν στον τοίχο τη χώρα: μειώσεις, περικοπές, ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος, λιτότητα, φτώχεια. Η Ελλάδα επιστρέφει στη δεκαετία του '60... Καμμιά διευκόλυνση (π.χ. επιμήκυνση του τότε υφισταμένου χρέους), κανένα έλεος.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: η Ελλάδα, αν επιζήσει, θα ψωμοζεί και θα δουλεύει για να ξεπληρώνει τα χρέη της...
Ωστόσο -και πέραν αυτών- η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί φιλότιμα ένα «συμμάζεμα του κράτους», που θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να είχε γίνει εδώ και δεκαετίες. Γίνεται τώρα. Και η επιχείρηση αυτή παραπέμπει -κλείνοντας το μάτι- στο Μνημόνιο.
Αυτό λέγεται πολιτικό «ξέπλυμα». Και προσπάθεια νομιμοποίησης του δυναστικού Μνημονίου στην κοινή συνείδηση. Ομως έστω κι έτσι, η επιχείρηση-συμμάζεμα δεν είναι αμελητέα. Κι αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν φαίνεται να καταλαβαίνει η Αριστερά...
ΠΗΓΗ: enet.gr
