1. Η ιστορία διδάσκεται και στους δρόμους. Ειδικές πινακίδες ή πλάκες σε πλατείες, γωνίες, σπίτια, όπου συνέβησαν σημαντικά γεγονότα ή έζησαν... σημαντικοί άνθρωποι (πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες), θα σχηματίζουν ένα χάρτη με ιστορικές διαδρομές για διαβάτες και επισκέπτες.
2. Δεν πρέπει να υπάρχουν δημόσια κτίρια (δικαστήρια, στρατώνες, νοσοκομεία, σχολεία) ή άλλα κτίρια όπως εκκλησίες, γραφεία – φρούρια που να μην έχουν περίβολο ανθισμένο και κήπους περιποιημένους με παγκάκια για να κάθονται οι πολίτες. Έτσι όχι μόνο θα είναι ελκυστικοί οι χώροι και η Πολιτεία θα δίνει το καλό παράδειγμα αλλά και η σχέση Κράτους – πολίτη θα γίνει πιο φιλική. Πρέπει επίσης να επιλεγούν δύο – τρεις κεντρικοί δρόμοι για να φυτευθούν και από τις δύο πλευρές γιασεμιά, ώστε ν’ αποκτήσει η καθημερινότητα με τους απάνθρωπους ρυθμούς της ένα άρωμα χαλάρωσης και ρομαντισμού.
3. Ο πολιτισμός των κοινόχρηστων χώρων ξεκινά από εκεί που κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας και περιλαμβάνει τους διαδρόμους των πολυκατοικιών (δεν βγάζουμε τα σκουπίδια στο διάδρομο, τον καθαρίζουμε όταν χρειασθεί), τους κήπους (ρίχνουμε και λίγο νεράκι στα δένδρα ή στα λουλούδια, ιδιαίτερα τους ζεστούς μήνες και δεν περιμένουμε τον κηπουρό), τα δενδράκια του πεζοδρομίου (τους ρίχνουμε νεράκι και τα φροντίζουμε χωρίς να περιμένουμε το δήμο κάθε φορά), τα πεζοδρόμια (καθαρίζουμε ό,τι άφησαν ζώα και άνθρωποι), τα άλση, τα πάρκα κ.λπ.
4. Η αφαίρεση των διαφημιστικών πινακίδων από τα κτίρια σε συνδυασμό με ειδικό φωτισμό του νέου σκηνικού «των γυμνών τοίχων» καθώς και ένα δημιουργικό πρόγραμμα γκράφιτι (κυρίως για νέους καλλιτέχνες) θα δώσουν στις καταναλωτικές πόλεις μιαν όψη νέας αισθητικής έκφρασης.
Σ’ αυτήν την πόλη, όχι των τεσσάρων τοίχων, αλλά των τεσσάρων ονείρων μπορεί να θέλουμε να ζήσουμε.
ΠΗΓΗ: aixmi.gr
