Δεν λέει κανείς ότι το Μέγαρο Μουσικής δεν παράγει υψηλής ποιότητας πολιτιστικό έργο. Ούτε υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να ενισχυθεί από το Ελληνικό Δημόσιο.
Ακόμα και τώρα, μπροστά στα...
τετελεσμένα που δημιουργεί το δάνειο των 95 εκατ. ευρώ που δόθηκε με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου το 2006 και οι διευθύνοντές του άφησαν να φορτωθεί στις πλάτες των φορολογουμένων, δύσκολα θα ζητούσε από τον υπουργό Οικονομικών να το εγκαταλείψει στην τύχη του.
Εφόσον μάλιστα ισχύει αυτό που είπε ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ότι ακόμα και να κλείσει το Μέγαρο, το Δημόσιο πρέπει να αναλάβει τις υποχρεώσεις του. Δύσκολα εξάλλου θα υποστηριχθεί «ελαφρά τη καρδία» να κλείσει το Μέγαρο.
Οταν όμως περικόπτονται συντάξεις των 800 ευρώ και αντίστοιχοι μισθοί, όταν καλείται ο Ελληνας φορολογούμενος να καταθέσει, όχι το περίσσευμά του, αλλά το πενιχρό μεροκάματό του, σε μια φάση άγριων περικοπών, τότε, αν μη τι άλλο, οφείλει η πολιτεία να απαιτήσει από τους επικεφαλής του Μεγάρου να αποδώσουν πλήρη λογαριασμό για το πώς σπαταλήθηκαν τα εκατομμύρια.
Ας μην ξεχνάμε πως, παρ' ότι το Μέγαρο συνδιοικείται από το Δημόσιο που πληρώνει, παρ' ότι δεν λείπουν οι μεγαλοστομίες ότι «ανήκει στον λαό», έχει διαφημιστεί ως αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ως τώρα, οι εν λόγω ιδιώτες μόνο... δοξάζονται.
Είναι καιρός, μαζί με τους εντεταλμένους του κράτους για τον έλεγχο της λειτουργίας του, να επωμισθούν και τις ευθύνες για το γεγονός ότι κατέστησαν το Μέγαρο προβληματική εταιρεία. Ταυτόχρονα οφείλει ο υπουργός να αποδεχτεί την πρόταση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Α. Μακρυπίδη, σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να αποποιηθεί το Δημόσιο την απαίτηση του ποσού αυτού στο μέλλον. Και όχι μόνο του συγκεκριμένου αλλά και άλλων, του παρελθόντος.
Είναι το ελάχιστο. Διαφορετικά, θα έχουμε άλλη μία παραγραφή...
