«Υπήρξα πολύ τυχερός στη ζωή µου. Σε τρεις ηπείρους, σε διαφορετικούς πολιτισµούς, µε...
καλές και κακές στιγµές, ξεχωριστές στιγµές, όπως οι βραβεύσεις µου, είχα το προνόµιο να δουλέψω µε τους µεγαλύτερους δασκάλους του σινεµά». Eνας από τους κορυφαίους κινηµατογραφικούς παραγωγούς της σχολής του ιταλικού νεορεαλισµού, ο Ντίνο ντε Λαουρέντις, που πέθανε χθες σε ηλικία 91 ετών στο Λος Aντζελες, µιλούσε µε σεµνότητα για τους σπουδαίους της έβδοµης τέχνης. Με συµπαραγωγό τον συµπατριώτη του, Κάρλο Πόντι, είδε να βραβεύονται οι ταινίες «La strada» το 1957 και «Νύχτες στην Καµπίρια» – και οι δύο σε σκηνοθεσία Φεντερίκο Φελίνι – µε Οσκαρ επίσης ξενόγλωσσης ταινίας.
«Κάνω ταινίες ενστικτωδώς», έλεγε όταν του απονεµήθηκε το 2001 το βραβείο «Ιρβινγκ Θάλµπεργκ» για το σύνολο του έργου του. «Ουδείς δίδαξε τον Πικάσο πώς να ζωγραφίζει. Ηταν αυτοδίδακτος. ∆εν µπορεί, λοιπόν, κανείς να σε διδάξει, πώς να γίνεις παραγωγός ταινιών. Μπορεί να µάθεις τους µηχανισµούς, αλλά δεν θα µάθεις τι είναι σωστό σενάριο, σκηνοθέτης ή ηθοποιός. Αυτό πηγάζει από µέσα σου». Και φαίνεταιπως αυτός ο µεγάλος, αλλά µικρός το δέµας, παραγωγός το είχε από νωρίς. Απόδειξη; Το περίφηµο «Riso amaro» («Πικρόρύζι» αλά ελληνικά) του 1949, σε σκηνοθεσία Τζιουζέπε ντε Σάντις, που ήταν υποψήφιο για Οσκαρ καλύτερης ταινίας.
«Κάνω ταινίες για τον κόσµο», έλεγεο Ντίνο ντε Λαουρέντις. «Αυτή είναι η δουλειά µου ως παραγωγού και ανθρώπου που προωθεί ταινίες. Η προσοχή µου όλη εστιάζεται στη δηµιουργία του φιλµ και όχι µόνο να δώσω µια ιστορία στους θεατές. Στόχος µου είναι να περάσω το συναίσθηµα, να τους ενεργοποιήσω. Εάν δεν συγκινήσεις το κοινό, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις ταινίες. Ανεξαρτήτως αν είναι κωµωδία ή δράµα, από τη στιγµή που τους συγκινείς τους έχειςστο χέρι. Είναι δικοί σου».
Εντυπωσιακή λεπτοµέρεια: Ο Ντε Λαουρέντις ήταν παραγωγός, όλων των ταινιών µε ήρωα τον Χάνιµπαλ Λέκτερ, από το αρχικό «Ανθρωποκυνηγητό» έως το «Χάνιµπαλ», τον «Κόκκινο ∆ράκο» και το πρίκουελ «Χάνιµπαλ: Η αρχή», όχι όµως και της «Σιωπής των Αµνών».
Γεννηµένος στην Τόρε Ανουντσάτα, µια µικρή παραθαλάσσια πόλη κοντά στη Νάπολι, στις 8 Αυγούστου 1919, ο Αυγουστίνο – Ντίνο – ντε Λαουρέντις ήταν το τρίτο από τα επτά συνολικά παιδιά της οικογένειάς του. Οι γονείς του είχαν εργοστάσιο ζυµαρικών. Τη ροπή προς το σινεµά την είχε από νωρίς και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η δουλειά του πωλητή που ταξιδεύει για να πουλά µακαρόνια και άλλα ζυµαρικά δεν του ταίριαζε. Επεισε τον πατέρα του να του δώσει την άδεια να σπουδάσει Υποκριτική στο Πειραµατικό Κέντρο Κινηµατογράφου της Ρώµης. «Οταν ζεις σε µια πόλη σαν τη δική µου, που είναι µικρή και τα βράδια δεν έχεις άλλη διέξοδο, από το να βλέπεις ταινίες µε τους φίλους σου, ο κινηµατογράφος είναι ένας φανταστικός κόσµος. Τον λάτρευα ανέκαθεν», είχε πει σε συνέντευξή του για τη βιογραφίατου «Dino: The Life and The Times of Dino De Laurentis». Σχεδόν από τα 20του βρέθηκε στα κινηµατογραφικά πλατό, εργαζόµενος σε διάφορα πόστα: ως εργάτης πλατό, βοηθός σκηνοθέτη και ως διευθυντής παραγωγής, µέχρι το 1943, όταν πήγε στρατό, λίγες εβδοµάδες πριν από την πτώση του Μουσολίνι.
Μετά το τέλοςτου πολέµου ίδρυσε τη δική του κινηµατογραφική εταιρεία (1947) Dinocitta – το µόνο λάθος της ζωής του, όπως έλεγε – και δύο χρόνια αργότερα έκανε την παραγωγή τηςεπιτυχηµένης ταινίας «Πικρό ρύζι», στα γυρίσµατα της οποίας είδε και ερωτεύτηκε τη Σιλβάνα Μάνγκανο, µια κοπέλα που µόλις είχε αφήσει το µόντελινγκ για την ηθοποιία.
Παντρεύτηκαν την ίδια χρονιά. Ηταν µαζί ώς τον θάνατό της το 1989. Παντρεύτηκε ξανά µερικούς µήνες µετά τη Μάρθα Σουµάχερ, πρώην διευθύντρια του γραφείου του στη Νέα Υόρκη.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on-line
