Το πρώτο ερώτηµα, ωστόσο, είναι, αν αυτή η εκούσια ή εξαναγκασµένη απόσυρση σηµαίνει και µερική, έστω, αυτοκατάργηση του πολίτη.
Και το δεύτερο, αν, εκτός από τη, µάλλον, παροδική ικανοποίηση, που προσφέρει σε όσους την αποφασίζουν, διαθέτει πολιτική αποτελεσµατικότητα.
Μέσα στη στενοχώρια ή την...
ψηφανασφάλειά τους, κάµποσοι υποψήφιοι δήµαρχοι και περιφερειάρχες και τα κόµµατά τους, διακινούν λογοπαικτικές ταυτότητες του είδους αποχή = ανοχή ή αποχή = συνενοχή. Ολα τούτα, καθώς και πάµπολλα άλλα, µπορεί να είναι η αποχή, µε τη χαοτική ανοµοιογένεια, την αντιφατική πολυµορφία και την ανύπαρκτη συνοχή της.
Το να την πούµε, πάντως, «νέα αντίσταση» ή «νέα επανάσταση», όπως βιάστηκαν να τη βαφτίσουν ορισµένοι, το να δώσουµε δηλαδή το ίδιο όνοµα σε µυριάδες παιδιά µυριάδων γονέων, είναι ένα επιπλέον δείγµα λαϊκισµού – οπότε το, ήδη, δεκάκις αναγγελθέν «τέλος της µεταπολίτευσης» αναβάλλεται για µία ακόµα φορά».
«Η Καθηµερινή»
