Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Οι μεταλλάξεις δίνουν και παίρνουν (λογικό, ούτε ο μισός πλανήτης δεν έχει εμβολιαστεί), ο κορονοϊός δεν πολυδίνει ιδιαίτερη σημασία στα δελτία τύπου των τρομοφαρμακευτικών οργανώσεων ή τις γενικότερες βλακείες που κοντεύουν να φτάσουν στο διάστημα και βαρέθηκα εδώ και καιρό να προσπαθώ να περιγράψω όλο αυτό το τσίρκο, που είναι πια οι κοινωνίες μας, σ’ αυτό το πρώτο...
στάδιο της ολικής κατάρρευσης, η οποία όπου να ‘ναι έρχεται και όλο στο δρόμο είναι.Ούτε καν το γεγονός ότι τα ανύπαρκτα ή υπαρκτά συστήματα περίθαλψης σε όλο τον κόσμο παίζει να ευθύνονται, σε κάπως τρομακτικό βαθμό, για τους εκατομμύρια θανάτους από τον κορονοϊό (οι οποίοι είναι αρκετά περισσότεροι από το επίσημο νούμερο).
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όσο πιο μακριά είσαι απ’ όλο αυτό που λέμε …οργανωμένη κοινωνία, τόσο υγιέστερος θα είσαι στη συνέχεια, αν αυτή υπάρξει.
Αποστάσεις, στο κάτω-κάτω, δεν προτείνουν (και) οι ειδικοί; Αποστάσεις, λοιπόν.
Ουσιαστικά, βρίσκομαι στην ίδια πνευματική κατάσταση με το υπόλοιπο blog, δηλαδή αναρωτιέμαι, πότε περνάει το επόμενο διαστημόπλοιο για Άρη (γιατί κάπως χέστηκα για κορονοϊό, καπιταλισμό και κλιματική αλλαγή) και βλέποντας την διαρκώς ζωγραφισμένη απορία στα πρόσωπα της μάζας, που επέλεξε τα λεφτά (πάση θυσία) και που τώρα αναρωτιέται, γιατί η ζωή της πάει κατά διαόλου, άσε που με πιάνω να μην έχω την παραμικρή διάθεση να εξηγώ τι και πως (οι συζητήσεις είναι για τους …γέρους), μάλλον τελικά καταλήγω, ότι απλά θέλω να την κάνω μακριά, απ’ αυτό που οι άνθρωποι βάφτισαν «ευημερία», τρομάρα τους.
Ουσιαστικά, σκατά τα κάναμε. Ως είδος, εννοώ. Οφείλουμε να το παραδεχθούμε.
Τόσο σκατά, που παίζει να μην την βγάλουμε την πεντηκονταετία. Μην πω την εικοσαετία και τρομάξουμε. Τον αιώνα δεν το συζητώ, ούτως ή άλλως, περισσότερες πιθανότητες έχει να ξεχρεώσει η Ελλάδα στα επόμενα 700 χρόνια.
Το σύνθημα: «κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί στη ζωή τους, που έχουν μόνο λεφτά», όταν γράφτηκε, αφορούσε τους πλούσιους, τώρα μας πιάνει όλους.
Δεν πειράζει. Άλλο ένα εξελικτικό αδιέξοδο. Θα πάρουμε και κάμποσα άλλα πλάσματα μαζί μας εκεί που πάμε και η Φύση απλά θα δυσκολευτεί λίγο περισσότερο να αλλάξει σελίδα, όπως έκανε τόσες άλλες φορές στο παρελθόν -σιγά μην σκάσει.
Δεν ξέρω, σε ποιο σημείο της ανθρώπινης Ιστορίας (το τονίζω, της ανθρώπινης γιατί δεν αφορά τα υπόλοιπα είδη) ο άνθρωπος βούτηξε στη μιζέρια, στην κακοποίηση του εαυτού του και των διπλανών του, στη μισαλλοδοξία, τη ματαιοδοξία, την απληστία να αποκτήσει άχρηστα μπιχλιμπίδια και πότε ξεχύθηκε στην διαρκή αναζήτηση ενός παραδείσου, που ήταν από την αρχή, και τόσο καιρό, μπροστά στα μάτια του.
Παραέχουμε πάρει στα σοβαρά τους εαυτούς μας ή τι είναι ο άνθρωπος και τώρα κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.
Αν συνεχίσουμε έτσι, θα τα χάσουμε.
Όλα καλά. Μάσκες μην ξεχάσουμε να φοράμε.
Από εκεί και πέρα, τα προβλήματα τα ξέρουμε, τις λύσεις τις υποπτευόμαστε, τώρα αν έχουμε αποφασίσει, να περιμένουμε, μήπως δεν μας συμβούν όλα αυτά που ξέρουμε ότι θα μας συμβούν, δικαίωμά μας, αρκεί να μην κατηγορούμε την τύχη μετά γι’ αυτό.
Ασχέτως ποιος βλέπει την ομορφιά ή δεν την βλέπει, είναι απόλυτα σίγουρο, ότι, όσο διαχωρίζουμε τις λύσεις μας ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, δυτικούς και μη δυτικούς, άστεγους και στεγασμένους, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, αυτές δεν θα είναι λύσεις, αλλά οι αυταπάτες όλων εκείνων που νομίζουν, ότι θα σωθούν, γιατί διάλεξαν το καλό σωσίβιο.
Ήμασταν και στο βουνό τις τελευταίες μέρες, οπότε μάλλον με βάρεσε κάπως άσχημα η ζέστη που φάγαμε στο κατέβασμα (αν και δεν συγκρινόταν με το κύμα που σάρωσε τις δυτικές ακτές), ενώ μας είχε ήδη τρελάνει και η προηγούμενη βδομάδα με το θερμόμετρο να παίζει τραμπολίνο, γενικά ξενέρωσα μετά από ένα βράδυ στο βουνό, όπου μια καταιγίδα με πολλούς κεραυνούς και ελάχιστη βροχή είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει φωτιά (μας ανάγκασε να επιστρέψουμε) και μου φαίνεται, ότι να που επιβεβαιώνεται ο δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας, που έγραφε πέρσι ότι πάντα τρέχαμε μακριά από τις καταστροφές, αλλά τώρα πια γίνεται τόσο συχνά, που σε λίγα χρόνια δεν θα βρίσκουμε ασφαλές μέρος στο οποίο να τρέξουμε.
Ίσως να είχε δίκιο. Μάλλον, όλο και λιγοστεύουν τα «καταφύγια» και μάλλον δεν θα σωθούμε χωριστά, αφού η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι κοινή. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον, εννοώ, μέχρι να μετοικήσουμε άλλα ουράνια σώματα (μιας και τα έχουμε πάει περίφημα με αυτό εδώ), θέλουμε δεν θέλουμε θα είναι πάντα κοινή.
Δεν ξέρω. Προσπαθώ να αποφύγω να πείσω τον εαυτό μου ότι πχ ένας λιμός στην Αφρική, αφορά αποκλειστικά την Αφρική.
Η φούσκα της Δύσης μια μέρα θα σπάσει και μπορεί να έχει συμβεί ήδη.
Το χειρότερο απ’ όλα, μέσα σ’ όλα, είναι ότι, ακόμα και χωρίς την πανδημία ή την κλιματική αλλαγή, οι ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων δείχνουν κάπως προδιαγεγραμμένες, προσχεδιασμένες και …προψημένες.
Οι περισσότεροι απλά υπάρχουν. Μέχρι που δεν υπάρχουν.
Το εκάστοτε εμβόλιο απλά αναβάλλει για αργότερα άλλον έναν βαρετό θάνατο. Βαρετή η ζωή, βαρετό και το φινάλε της, με αυτή την έννοια. Βαρετός και ο κόσμος μας, αν και εγώ τον βρίσκω γεμάτο εκπλήξεις για όποιον τις γουστάρει.
Και ξεφεύγοντας από την εξοντωτική ρουτίνα και την πολυκοσμία, αναζητώντας μια …όαση στην έρημο, συνειδητοποιείς πόσο απολαυστική είναι η ησυχία της ερημιάς. Αυτό και αν είναι έκπληξη.
Ακόμα και η απομόνωση είναι σχεδόν λυτρωτική.
Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό, να απομονώνεσαι, ουσιαστικά αποκόβεσαι πριν το καταλάβεις, αλλά δείχνει παράλληλα και το πόσο αφόρητες είναι οι κοινωνίες μας σήμερα.
Όλα τα προβλήματα του κόσμου δείχνουν, να χωράνε σε ένα βότσαλο ή σ’ ένα λουλούδι ενός καταπράσινου λιβαδιού, παράφραση αυτού που έλεγε κάποτε ο Κουβανός συγγραφέας Μαρτί και που μόλις τώρα ίσως άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοεί: «Όλη η δόξα, όλη η Ιστορία του κόσμου χωράει σε ένα κόκκο στάρι».
Προσωπικά μου έκανε τεράστια εντύπωση πόσο ζωντανός νοιώθω πάνω στα βουνά και στη φύση, όταν αυτά δεν καίγονται τέλος πάντων (αν και έχω φανταστική παρέα, οπότε μάλλον υπερβάλλω), ακόμα και σε σχέση με τις κινηματικές δράσεις των τελευταίων μηνών, οι οποίες παρ’ όλα αυτά δεν συγκρίνονται στο ελάχιστο με την θαλπωρή να κοιμάσαι κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, δηλαδή όσο ψηλό και να είναι το ταβάνι που επιλέξαμε, ε, δεν παύει να είναι ταβάνι.
Με αυτά και μ’ αυτά, οι τεράστιες ανισότητες και οι παντελώς βλακώδεις εθνικιστικές παπάτζες μας έκλεισαν εισιτήριο πρώτης θέσης στην επερχόμενη και αναπόφευκτη καταστροφή μας (με χιτσκοκικό φινάλε), καθώς η μόνη πιθανότητα που έχουμε, να σώσουμε την παρτίδα, είναι να βρούμε λύσεις από κοινού.
Ναι …σίγουρα.
Μπλέξαμε το δικαίωμα στην προσωπική άποψη και την ιδιωτικότητα με την ανάγκη συνεννόησης σε ένα περιβάλλον συμβίωσης και το αποτέλεσμα το βλέπουμε.
Γέμισε ο κόσμος γυάλες και golden boys.
Μέχρι που έφτασαν κάποιοι, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως …προοδευτικοί, να ονειρεύονται ιατρικά διαβατήρια, γιατί όσο πιο πολλά διαβατήρια έχουμε, τόσο πιο ωραία θα είναι τα ταξίδια.
Σε λίγο θα πηγαίνεις από την μια πόλη στην άλλη και θα πρέπει να κρατάς 30 πιστοποιητικά.
Μ’ αρέσει που πάρα πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ότι ουσιαστικά ήδη ζουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Γι’ αυτό γέμισε ο κόσμος φυλακές και φύλακες. Για να μην βλέπουμε τις δικιές μας.
Τέλος πάντων, μακριά και αγαπημένοι και σκοπεύω να το κάνω τρόπο ζωής.
Μέχρι να σκάσει το παγκόσμιο τσουνάμι, που έρχεται, τουλάχιστον. Ένα εξ αυτών, γιατί θα είναι πολλά και απανωτά.
Συγχαρητήρια, δηλαδή, σε εκείνους που πίστεψαν, ότι ανθρώπινη πρόοδος είναι 1 στους 5 ανθρώπους να έχει 5G και οι υπόλοιποι 4 να μην έχουν ούτε τηλέφωνο.
Και αξίζουν και μερικά σε εκείνους που νομίζουν, ότι πάντα με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρεί.
Επειδή κάποιοι, λοιπόν, νομίζουν, ότι η επερχόμενη τεράστια καταστροφή δεν τους αφορά, ένα έχω να τους πω με πολύ ευγενικό τρόπο: να εύχονται να είναι ευρύχωρα τα διαστημόπλοια, γιατί αν δεν είναι…
Και αν τελικά γλιτώσουμε, κάτι που δεν το πολυβλέπω, ίσως καταλάβουμε (έστω τότε) ότι ήταν τέρμα ηλίθιο, να φτιάχνεις ουρανοξύστες στην άμμο. Ή οπουδήποτε αλλού.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Τα ελληνικά νέα από φθινόπωρο, αν αξίζουν οποιονδήποτε σχολιασμό. Τώρα στο προτεκτοράτο ασχολούνται άλλωστε με τον Πικάσο και εγώ δεν ξέρω από γαλλικά αυτοκίνητα. Λες και οι δούλοι έχουν πολιτισμό. Τι αστείο.
Υ.Γ.2 Στις ΗΠΑ δεν μπορώ να πω, ότι έχουμε επιστρέψει στην «κανονικότητα» πλήρως, τουλάχιστον στην πολιτεία που μένω, αφού πολλοί άνθρωποι φορούν ακόμα τις μάσκες (υπάρχει η οδηγία και από τον WHO να συνεχίζουμε να τις φοράμε ακόμα και αν εμβολιαστούμε, αλλά πολλοί απλά φοβούνται), ενώ είναι και αρκετοί εκείνοι, που σαστίζουν αν τους πλησιάσεις ή αν δεν φοράς μάσκα όταν τους μιλάς. Θα είναι δύσκολο, όταν και αν ποτέ ξεμπερδέψουμε απ’ όλο αυτό, να αφήσουμε πίσω τις συνέπειες στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Που να είχαμε και 8 μήνες lockdown. Υπάρχει και μια γενικότερη κόπωση. Δεν μου κάνει εντύπωση που το blog «ξέφυγε» την τελευταία χρονιά. Δεν μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος απλά περιφερόμενος από μια καταστροφή στην άλλη. Η μόνη λεπτομέρεια είναι, ότι οι καταστροφές δεν σταματούν, επειδή το επιθυμούμε. Νομίζω, ότι όλη αυτή η παγκόσμια τρομοκρατία γύρω από την οικονομική κρίση του 2008, τώρα την πανδημία και αύριο κάτι άλλο, πετυχαίνει, να συνηθίζουμε όλα αυτά τα συντρίμμια, που αφήνει πίσω της η ανάπτυξη υπέρ πάντων. Από ένα σημείο και μετά οι νεκροί είναι αριθμοί. Ανησυχώ, ότι απλά βάζουν τα θεμέλια για τον… τέλειο άνθρωπο, εκείνον που θα έχει συνηθίσει απόλυτα την καταστροφή, ακόμα και όταν αφορά τον ίδιο. «Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα παιδικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, από το μυαλό της κότας». Μάνος Χατζιδάκις.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να συζητάνε και με πιάνει απελπισία. Εντάξει, μετά με πιάνουν τα γέλια. Άρη, μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου. Κάτι ήξερε ο Καβάφης. Στη φύση, μακριά από τις αγέλες. Δεν χρειάζεται να φοράς και μάσκα. Τα ζώα δεν θα παρεξηγηθούν, αν τα πλησιάσεις χωρίς μάσκα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
