«Δεν φαντάζεσαι πού είμαι τώρα», μου είπε ένα φιλαράκι.
Με τη τσίμπλα στο μάτι, περίμενε τώρα αυτός, να πλημμυρίζω από φαντασία.
«Έλα, μην μου πεις», αλλού πήγε το μυαλό μου.
«Ναι, πίνω καφέ στο παλιό στέκι μας. Άντε, πάρτε το πρώτο αεροπλάνο και ελάτε».
«Έχει κόσμο ρε;» τον ρώτησα.
«Της ανεμελιάς το κάγκελο» μου είπε γελώντας.
Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, ίσως γιατί δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου κλεισμένο για μήνες, εκτός ότι επικεντρωθήκαμε σε άλλα γεγονότα, κυρίως όμως γιατί εδώ τα πράγματα ήταν χαλαρά από πέρσι και το κυριότερο ξεσκιζόμαστε στις βόλτες, ενώ τώρα που κάναμε και την δεύτερη δόση, δεν μας σταματάει τίποτα και ουσιαστικά δεν θέλει ιδιαίτερη ανάλυση το γεγονός, ότι ένα από τα σκληρότερα lockdown στον πλανήτη σε διάρκεια και ένταση, πιθανόν το χειρότερο, πρέπει να σημάδεψε αρκετά τους Έλληνες πολίτες, οπότε δεν ξέρω, τι περιμένουν κάποιοι να συμβεί τώρα, που άνοιξαν οι …υδατοφράκτες.
Μάλιστα, αν υπάρχει κάτι, το οποίο φαντάζει ανεξήγητο μέσα στην πανδημία, αυτό δεν είναι ούτε οι μάσκες στο πηγούνι, ούτε οι αρνητές των εμβολίων, ούτε οι κωλοτούμπες των ΜΜΕ, ούτε η …ανεμελιά του πρωθυπουργού.
Αυτό που δεν βγάζει νόημα, είναι ότι έτρωγαν ξύλο επί μήνες όσοι καθόντουσαν σε παγκάκια και τώρα θα είναι όλα YOLO.
Με τον κορονοϊό ουσιαστικά να περνάει σε δεύτερη μοίρα, καθώς προέχει η …βαριά οικονομία της χώρας, λίγο πριν το πέμπτο μνημόνιο, θα φαντάζει όλο και πιο ανεξήγητη η πολύμηνη κλεισούρα των Ελλήνων πολιτών.
Είναι φυσικά ολοφάνερο, πως η κλεισούρα είχε να κάνει με τον φόβο της κυβέρνησης για τα ανύπαρκτα νοσοκομεία, μην και βρισκόταν όλη η χώρα στο κρεβάτι, γιατί ποιος θα σέρβιρε μετά τους τουρίστες. Αν και ο κίνδυνος παραμονεύει τώρα, περισσότερο από ποτέ, η ελληνική οικονομία (αχαχαχαχα) κατέρρευσε για άλλη μια φορά και ένα νέο κύμα κορονοϊού (λες και τελείωσε αυτό) είναι το καλό σενάριο.
Συνεπώς, οι επόμενοι δυο καφέδες θα είναι κρίσιμοι.
Και τα lockdown είναι για τους γέρους. Ούτε για αυτούς, μάλλον.
Στην τελική, κανένας δεν ξέρει ποτέ θα πάει τον μεγάλο περίπατο, οπότε τι νόημα έχει, να περιμένουν οι άνθρωποι εμβόλια και φάρμακα, αυτό δεν το κατάλαβα από την αρχή, δεν το καταλαβαίνω και τώρα.
Άστε που κανένας «ειδικός» δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τον ψυχισμό των έγκλειστων πολιτών.
Κανένας «ειδικός» δεν κούνησε το δάχτυλο για τους συνωστισμούς στους χώρους εργασίας και τις εκκλησίες (μην ξεχνάμε, ότι ακόμα δεν έχουν αποφασίσει αν κολλάει από το κουταλάκι) ή για την τραγική κατάσταση του ΕΣΥ, που ένα χρόνο μετά ακόμα… προετοιμάζεται.
Και κανένας δεν εξήγησε, τι νόημα έχει να γλιτώσουν οι άνθρωποι από COVID, για να πεθάνουν από κατάθλιψη και τις άλλες νόσους που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους, ακόμα περιμένουμε κάποιον να βγει και να πει, ότι πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα, επειδή τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε νοσοκομεία της μιας νόσου, και τέλος, ενώ το ιατρικό προσωπικό σε όλο τον κόσμο έχει ξεπεράσει προ πολλού τις αντοχές του, όλοι προσλαμβάνουν μπάτσους, οπότε είναι κορόιδο όποιος πιστεύει, ότι οι καραντίνες έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης.
Τι νόημα είχε, δηλαδή, να στέλνει διαπαιδαγωγικά SMS όλη η χώρα και να επιδεικνύει ο καθένας την …ατομική του ευθύνη, όταν το κράτος αδυνατεί ακόμα και για τα στοιχειώδη, πέραν της γενικότερης γελοιότητας.
Οπότε, τώρα που άνοιξε η εστίαση, viva la revolución και ας καεί το σύμπαν αργότερα.
Εξάλλου, ο ιός μπορεί να συνεχίσει να επελαύνει για άλλα 5, 10, 15 χρόνια, εκτός αν σκάσει η κλιματική αλλαγή συντομότερα απ’ ό,τι προβλέπουν, οπότε δεν θα μας απασχολεί στο ελάχιστο. Αν ένας νέος περιμένει, όταν θα βγει, απλούστατα δεν θα είναι πια νέος. Τώρα ζουν οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο το τώρα. Το ξεχνάμε αυτό συνέχεια.
Εξάλλου, τη χρονιά που η χώρα συμπλήρωσε 200 χρόνια από την …απελευθέρωσή της, φάνταζε κάπως κωμικοτραγικό που οι πολίτες ήταν κλεισμένοι μέσα σαν τα ποντίκια.
Οπότε, φραπέ ή θάνατος. Χωρίς καμία δόση ειρωνείας.
Το πολύ-πολύ πάρτε κάποια λογικά μέτρα (γιατί εντάξει, κανένας δεν θέλει να αρρωστήσει και δεν σας περιμένει και κρεβάτι σε κάποιες χώρες), δηλαδή προσέξτε λίγο τους ανθρώπους σας και από εκεί και πέρα διασκεδάστε χωρίς περαιτέρω …ενοχές, γιατί έχετε και μια ζωή να ζήσετε.
Όπως είχε πει, άλλωστε, και ο Νίκος Καζαντζάκης, η ζωή είναι σαν αστραπή. Μα προλαβαίνεις.
Αν και η ιδανικότερη του ρήση είναι άλλη: δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, πίνω τον καφέ μου.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Με εξέπληξε αμέσως όταν το έζησα στις ΗΠΑ, όταν άνθρωποι προοδευτικών απόψεων (αν και σιχαίνομαι αυτή την έκφραση) επιζητούσαν να μας κλειδώσουν στα σπίτια μας και έβγαινε ο κάθε καθυστερημένος, για άλλους λόγους φυσικά, να φωνάζει «ελευθερία». Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον (και εκνευρίζομαι αφάνταστα με εκείνους που ενώ τρώνε αυτόματα, φλιπάρουν με τις …μάσκες) αλλά μην φτάσουμε και στο σημείο, να πούμε στο τέλος της πανδημίας «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε». Και μην νομίζουμε παράλληλα, ότι οι μάσκες λύνουν το πρόβλημα της ανυπαρξίας αξιοπρεπούς περίθαλψης για όλους. Δεν ξέρω, επίσης, αν είναι αντιπροσωπευτικό το δείγμα των ανθρώπων, με το οποίο κρατάω επαφή, για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία, αλλά τα κυρίαρχα θέματα τον τελευταίο μήνα ήταν οι θρομβώσεις στα εμβόλια, ο ερχομός των τουριστών (για το πότε θα ανοίξουν τα καφέ), η απαγόρευση της μουσικής στην εστίαση (ποιος θεούλης, ποιος) και πού θα πήγαιναν για Πάσχα. Αυτό, εκτός των άλλων, δείχνει ότι έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, αλλά συνεχίζω. Στην αρχή με ζάλισαν όλα αυτά, τώρα κατάλαβα ότι μάλλον πρέπει να επικρατεί φόβος και απόγνωση. Και σύγχυση, δικαιολογημένα. Εμένα αυτή την εντύπωση μου δίνουν, αν και δεν το παραδέχονται. Και επειδή είναι κάπως αδύνατο να ζήσεις τη ζωή σου έτσι, δεν θα μου κάνει καθόλου εντύπωση, αν οι εικόνες στην Ελλάδα τις επόμενες μέρες θυμίσουν εποχές προ πανδημίας. Κάτι μου λέει, ότι εκεί θα δημιουργηθεί μια κάπως τεράστια απόσταση ανάμεσα στην πολιτεία και την κοινωνία. Σ’ αυτούς που θα τραβάνε αυτάκια για τα χιλιάδες κρούσματα (αν επιβεβαιωθεί το πιθανότερο σενάριο για τη συνέχεια) θα ήθελα να πω μόνο το εξής: ότι όπως κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει, έτσι και κάθε (ανέμελος) ηγέτης έχει τον (ανέμελο) λαό που του αξίζει.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, εγώ τα βαρέθηκα όλα αυτά και είμαι στοχοπροσηλωμένος στο μαγιό μου και μια παραλία. Να είσαι καλά και χρόνια πολλά. Την αγάπη μου).
