Γράφει ο Κώστας Χατούπης
(Δε πρόκειται ποτέ να βάλω "γλώσσα μέσα" διότι δε πρόκειται να βάλετε μυαλό εσείς)
Εδώ καί πλέον εικοσαετίας παρακολουθούμε την αδικία της άνισης "ανάπτυξης" του Βουνού μας, αυτή...
της μόνο πάνω στόν άξονα Ξυλόκαστρο - Τρίκαλα - Χιονοδρομικό Ζήρειας. Βέβαια ακόμα και σε αυτό τό τμήμα η αδικία φαίνεται σε χωριά όπως η Ρίζα, το Ρέθι, τα Κάτω Τρίκαλα. Η διαχρονική πολιτική τής αδικίας, "αναπηδά" στο χάρτη (ρίζα), ή περνά παραδίπλα (ρέθι, κάτω τρίκαλα), δίνοντας τόνο μόνο στα Μεσαία καί Άνω Τρίκαλα.
Η λέξη "ανάπτυξη" σε εισαγωγικά διότι επί τής ουσίας είναι Μη-Ανάπτυξη, μιάς καί σκοπό έχει τήν αφαίμαξη τού τοπικού πλούτου· (του βουνού, του τοπίου, των ιστορικά μόνιμων κατοίκων) με τη γνωστή μέθοδο τής "φάκας":
το "ελάχιστο τυρί για το μεγαλύτερο δυνατό ποντίκι" αν κι αυτή είναι άλλη μεγάλη κουβέντα... (δεν υπάρχει δηλαδή η αρμονική ανάπτυξη από το βουνό για το βουνό αλλά υπάρχει κυρίως από ξενόφερτο επενδυτή για το προσωπικό του κουμπαρά)·
ένα το κρατούμενο εδώ..
Κι ενώ λοιπόν το βουνό γέρνει μονόπαντα (χειρότερα κι από μετακίνηση φορτίου στη ναυσιπλοΐα), η μεγάλη αδικία διακρίνεται στή βόρειο-Ανατολική του πλευρά:
Στόν ιστορικό άξονα Ξυλόκαστρο - Ζεμενό - Χούνι Μουγγουστού - Στύλια - Παναρίτη - Μάρκασι όπου συναντούμε μεγάλη παραγωγή τοπικών προϊόντων και πολυπληθή χωριά (με μόνιμους ντόπιους κάτοικους κι όχι διπλοκάτοικους ή ξενόφερτους).
Τα χωριά αυτά αφημένα στη τύχη καί στό σαράκι τού χρόνου μαραζώνουν μόνα, ερημώνουν, υποβαθμίζονται χρόνο το χρόνο.
Οι καλλιεργειές τους, ναί μεν δυναμικές κάποτε αλλά μη επιδοτούμενες όπως κάποιες άλλες...
Καλλιέργειες όπου τα παραγώμενα προϊόντα (μήλα ονομαστά, αχλάδια, βερίκοκα, λάδι, σταφύλια κ.ά) λόγω τών κεντρικών πολιτικών όλων τών κυβερνήσεων -πασοκ,νδ,συριζα- οδηγήθηκαν στην υποβάθμιση και κατ'επέκταση στον αφανισμό.
Οι Παραγωγοί κάτοικοι υπερχρεωμένοι στη πανούργα "Πειραιώς".
Οδικό δίκτυο περίγελος από τα Βαλκάνια έως τα οροπέδια τής λίμνης Βάν κι ακόμα "πάρα πέρα"...
Αν το κείμενο συνοδευόταν από φωτογραφίες τής σημερινής υπάρχουσας κατάστασης της επαρχιακής οδού, θά γελούσε το κάποτε βομβαρδισμένο Μόσταρ, η ισοπεδωμένη Πομπηία και πάει λέγοντας...
Όμως για ποιό βουνό μιλάμε; γιά ποιά περιφέρεια;
για ποιά "πινέζα" στόν ιστορικό, πολυτισμικό και γεωγραφικό άτλα;
Μιλάμε για το σημείο εκείνο τής ιστορίας καί τής γεωγραφίας όπου σμίγει η Μυθική Στυμφαλία με την Αρχαία Πελλήνη,
όπου το αργέγωνο τοπίο της Αρκαδίας συναντά το τοπίο της Αιγιάλειας.
Το σημείο εκείνο της μυθολογίας πάνω στο (χρόνο και το χάρτη) όπου συναντάς τον Ηρακλή προ χιλιάδων ετών να συμπέφτει γεωγραφικά με τόπους πού εκφράστηκαν αγωνίες της εθνικής ιστορίας, συγκεκριμένα τίς μαζώξεις στά χωριά του ίδιου τόπου από το Νικηταρά, κόντρα στίς βουλές τών Νοταραίων ώστε νά πείσει τούς χωρικούς για τήν αναγκαιότητα της μάχης στα Δερβενάκια· (τέσσερις Ζεμενίτες μαχητές έδωσαν το παρών σε εκείνη τη μάχη).
Είναι το σημείο της ιστορίας εκείνο όπου 'έλαβε χωρα' η περήφανη μάχη τού απελευθερωτικού πνεύματος κατά τών δοσίλογων φασιστών, στη Ντούσια. (το Δημοτικό Σχολείο στο Μάρκασι ήταν το Νοσοκομείο τών αγωνιστών), το οποίο αγγίζει τη γιορτή Σταφυλιού (Σουλτανίνας) στο Ζεμενό πού οργάνωναν οι αείμνηστοι Αδελφοί Τυπάλδου τη δεκαετία του '60 (με τη τότε πρωτοποριακή Κατασκήνωση του Πευκιά καί τήν άφιξη τών πρώτων τουριστών πανελλαδικά) ως συνάντηση αλληλεγγύης κι ομολογίας κοινών πανανθρώπινων αξιών του πνεύματος της φιλίας τών λαών.
Είναι επίσης η συνάντηση τού Σλαβικού στοιχείου του Μοριά (με τα ως άνω χωριά πού αυτοί ίδρυσαν) με αυτό τών Αρβανιτών κι η αρμονική συνύπαρξη καί πρόσμιξη ηθών, εθίμων, με τρανό παράδειγμα τα αρβανιτόφωνα χωριά μας.
Είναι οι εκτελεσμένοι νέοι από τους ναζί σε ένα χωριό, τα καμμένα σπίτια απ τούς ίδιους σε κάποιο άλλο διπλανό χωριό.
Είναι το σημείο όπου "διαχρονικά" εφάπτεται η Αθηναϊκή Συμμαχία με τήν Αχαϊκή Συμπολιτεία, ή πιο σωστά·
Είναι τα πολλά καί τόσο Σπουδαία που κανένα Αθηναϊκοκεντρικό κράτος δεν έλαβε ποτέ υπ'οψιν του.
Είναι τά πολλά και Σπουδαία πού καμία Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση δε κατανόησε, (ειδικά η σημερινή τών Νίκα-Γκιολή πού ως αναλφάβητοι πολιτικά ακύρωσαν δημοπρατημένο έργο ενός μικρού τμήματος του οδικού άξονα πού αναφέρθει).
Είναι η ανεπάρκεια όλων τών Δημοτικών Αρχών Ξυλοκάστρου αλλά και Δημοτικών Παρατάξεων πού ούτε έχουν πάρει χαμπάρι τι εστί αυτοδιοίκηση, (εκτός μόνο μιάς παράταξης, της "Συμπολιτείας Ξ-Ε" που όμως ανέστειλε τη δράση της, δεν υφίσταται πιά...)
Στη τελική, είναι η μία από τίς τρείς μοναδικές πύλες τού Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης στην επικοινωνία του με τους όμορους Δήμους της Κορινθίας αρχικά και όλης της Περιφέρειας του Μοριά συνολικά.
(μιάς καί το "ξυλόκαστρο" επίσης σκεφτόταν πάντα μονοκεντρικά)
*α) είναι πού κάποιοι νομίζουν λανθασμένα πώς υπάρχει η Μητρόπολη Κορίνθου, ενώ η αλήθεια είναι πως υπάρχει μόνο η:
"Μητρόπολη Κορίνθου Συκιώνας Ζεμενού Ταρσού και Πολυφέγγους".
* *β) το κρατούμενο πού λέγαμε:
η λαϊκή παροιμία λέει πως
"η άκρη τρώει τη μέση" κι είθε να χτυπά ως καμπανάκι σε όσους πιστεύουν πώς οι (Α/Γ) ανεμογενήτριες θα περιοριστούν στη Μικρή Ζήρεια (Ντούσια-Μάρκασι) κι όχι και στη τών (Τρικάλων) Μεγάλη Ζήρεια.
σημ: (συμπαράσταση θέτε;)
* Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους μας δείχνουν εμπιστοσύνη και μας προσφέρουν τις σκέψεις τους για να τις δημοσιεύσουμε. Το jenny's world δεν απηχεί τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά υποστηρίζει με θέρμη την ελεύθερη διακίνηση απόψεων,όταν αυτές εκφράζονται με κοσμιότητα.
