Του Στάθη
Οταν ο κ. Τόμσεν λέει δημοσίως, όσα λέει επίσης δημοσίως η κυρία Δρακουλέσκου, είναι ρεπορτάζ. Οταν τα λένε μεταξύ τους, είναι συνωμοσία.
Τώρα που έγινε ο κ. Σόιμπλε καλός, τώρα που έγινε η κυρία Μέρκελ καλή, τώρα που οι Γερμανοί μάς αγαπάνε, έγινε κακό το ΔΝΤ, το οποίο, μόλις προ ολίγων...
εβδομάδων, εκλιπαρούσε ο κ. Τσακαλώτος να επιστρέψει, για να (μας) τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα.
Τώρα που η κυρία Μέρκελ έγινε γκόου μπακ μανδάμ Λαγκάρντ, μπήκε η άνοιξη, ήρθαν τα χελιδόνια και ξαναβγήκε ο κ. Τσίπρας στο κλαρί. Το παίγνιον είναι σικέ, το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και έχουμε πληρώσει κάθε φορά πανάκριβο εισιτήριο. Ως φαίνεται, όμως, η επανάληψη στην περίπτωσή μας δεν είναι η μήτηρ της μαθήσεως, αλλά η μητριά της προπαγάνδας, η μαμή της υποταγής.
Το πράγμα είναι απλό: ή θα γίνει η συμφωνία τώρα, πριν από το Πάσχα, υπό το κράτος του φόβου που προκαλεί η... συνωμοσία του ΔΝΤ εναντίον μας, ή θα γίνει στις αρχές του καλοκαιριού υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενός ενδεχόμενου πιστωτικού γεγονότος. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που μετράει, είναι η συμφωνία. Είτε αυτή κλειστεί, με τυράκι την έναρξη της συζήτησης για τη διευθέτηση του χρέους του Αγίου Τρύφωνος, είτε όχι, η
ουσία είναι ότι η Ενωση συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ δεν κλείνει! Τα υπόλοιπα είναι non paper και διαρροές, υποκλοπές και ψευτιές, λεονταρισμοί και πυροτεχνήματα, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε (με τους Γερμανούς) και ο Καραγκιόζης, Κλουζώ.
Και η ουσία της συμφωνίας είναι τα μέτρα, που θα τη συνοδεύσουν. Που αφορούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους, τα σπίτια, όλα προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο. Οι εν λόγω «διαπραγματεύσεις», λοιπόν, αφορούν τον βαθμό του χειρότερου.
Και μετά, αφού αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί, θα αρχίσει η... ανάπτυξη. Με λεφτά από το ΕΣΠΑ και με λεφτά για τις ΜΚΟ. Και τα δύο μορφές παραοικονομίας, όπως οι επιδοτήσεις και τα προγενέστερα ΕΣΠΑ στο παρελθόν απέδειξαν. Λεφτά για δουλειές του ποδαριού και μετά τρεχάτε ποδαράκια μου. Μέσα σε αυτό το λασπερό τοπίο θα κινηθεί ο κ. Τσίπρας στον πολιτικό χρόνο που του απομένει. Στο
πλαίσιο της ανασύνθεσης που επιχειρεί το σύστημα, αναδιατάσσοντας τα θρύψαλά του. Αν θα πάει ο Σταύρος με τον Κυριάκο ή τη Φώφη, αν θα δεχθεί πίσω η Φώφη τον Γιωργάκη, αν θα τους ευλογεί όλους ο κ. Σημίτης, αν ο κ. Δραγασάκης θα ανακαλύψει στο πρόσωπο της κυρίας Ξενογιαννακοπούλου την επιστροφή του κ. Κουβέλη, αν οι συνιστώσες Καρατζαφέρη θα έχουν υποτείνουσα τη Χρυσή Αυγή, αν ο κ. Βενιζέλος θα συγκυβερνήσει με τον κ. Παππά, όλα
σαν να μη συνέβη τίποτα! Σαν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να μην κέρδισε τις εκλογές, σαν να μην έγινε το δημοψήφισμα, σαν να μη μας έχουν αλλάξει τον αδόξαστο τα μνημόνια. Σαν να ισχύει η ευχή του κ. Σαμαρά: να ’χαμε δέκα Παπασταύρου (απορώ, τι θα έβρισκαν να κατέστρεφαν οι υπόλοιποι εννέα).
Ομως, οφείλω να ομολογήσω, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπατίκωσε τα κόλπα του συστήματος, που εμάχετο, σε χρόνο dt. Λόγου χάριν παραιτείται ο κ. Φαμπρ για να μην παραιτηθεί ο κ. Μπαλτάς. Πεθαίνει κόσμος και κοσμάκης στα νοσοκομεία και στον κ. Πολάκη φταίνε τα δημοσιεύματα του Τύπου. Παράγει φτωχούς με το καντάρι το Τρύφων της Τρόικας, αλλά αναλαμβάνει την περίθαλψη του 10% από αυτούς η κυρία Φωτίου. (Εδώ πρέπει να παραδεχθούμε την ευαισθησία της Αριστεράς που γονάτισε, εν σχέσει με την ανάλγητη Δεξιά. Οσους η Δεξιά έκαμε φτωχούς, η Αριστερά τους θεωρεί πλούσιους και τους φορολογεί αναλόγως. Και έτσι τους αναπτερώνει το ηθικό, ότι κάτι έκαμαν κι αυτοί στη ζωή τους).
Ο κ. Τσίπρας (καλώς τον κ. Κουβέλη) έχει κατορθώσει κάτι, που θα θαύμαζε και ο Μακιαβέλι: επιδιώκει να κλειστεί μια συμφωνία άρπα φέρτα, υπό το καθεστώς του τρόμου να κλειστεί αυτή η συμφωνία αργότερα.
Αρπα βούτα ή άρπα φέρτα; Αυτό είναι το δίλημμα που πρέπει να λύσουμε στο άρπα κόλλα...
ΠΗΓΗ: enikos.gr
