Του Θέμη Τζήμα*
Αντιλαμβάνεται κανείς, ότι είναι μια τρομερή έκπληξη για τον πρωθυπουργό μας, αλλά ναι: το ΔΝΤ είναι ένας νεοφιλελεύθερος θεσμός. Θέλει να «πατήσει κάτω», να εκβιάσει κάθε ελληνική κυβέρνηση (και κάθε κυβέρνηση εν γένει), προκειμένου να αποδεχτεί βίαιες καπιταλιστικές...
αναδιαρθρώσεις και στην ελληνική περίπτωση, περαιτέρω εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή εκτεταμένη φτωχοποίηση. Επίσης, τόσο το ΔΝΤ, όσο και οι άλλοι θεσμοί της τρόικας (που θα έφευγε αλλά αντί αυτού έγινε κουαρτέτο) χρησιμοποιούν με κάθε κυβέρνηση ως βασικό μέσο πίεσης την απειλή πιστωτικής ασφυξίας, δηλαδή «γεγονότος».
Αν ο κος Τσίπρας ξέχασε τις μέρες που κυβερνούσαν άλλοι, θα έπρεπε τουλάχιστον να θυμάται, τι έγινε το πρώτο εξάμηνο του 2015, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο δημοψήφισμα. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το επίσημο και το ανεπίσημο μήνυμα της τρόικας εδώ και χρόνια και βεβαίως από πέρυσι: «χωρίς μέτρα θα σας εξωθήσουμε σε στάση πληρωμών». Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνουν οι εν λόγω υποκλαπείσες συνομιλίες.
Δεύτερον, ο Τόμσεν ναι μεν επαναλαμβάνει όλα τα παραπάνω, ωστόσο ο ίδιος όπως και το ΔΝΤ εν γένει φαίνεται, από τις εν λόγω συνομιλίες, επίσης, ότι είναι υπέρμαχοι του νέου «εθνικού στόχου» του Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή της ελάφρυνσης του χρέους. Επιπλέον, το ΔΝΤ «ακούγεται» να διάκειται θετικά προς τη βελτίωση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα. Είναι λοιπόν αλήθεια σίγουρος ο πρωθυπουργός, ότι, με βάση τους δικούς του υπολογισμούς, θέλει το ΔΝΤ έξω, και το Σόιμπλε με τη Μέρκελ μέσα;
Τρίτον, το ΔΝΤ δεν είναι εδώ από μόνο του: είναι εδώ κατόπιν της συμφωνίας του τρίτου μνημονίου, που υπέγραψαν η ελληνική κυβέρνηση και ειδικότερα ο Αλέξης Τσίπρας. Μπορεί ωστόσο να φύγει άμεσα: όχι φυσικά με επιστολές και χαρτοπόλεμο στον οποίο επιδίδεται τελευταία η κυβέρνηση ούτε με δηλώσεις Παυλόπουλου (ο οποίος, ιδίως μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις Προβόπουλου για την περίοδο που ήταν πρωτο-κομματάρχης του Κ. Καραμανλή ως υπουργός Εσωτερικών, μάλλον έχει απωλέσει και το ελάχιστο κύρος που διέθετε) αλλά με τον τρόπο που διεκήρυσσε συστηματικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός μέχρι και το Γενάρη του 2015: με καταγγελία του μνημονίου και επακόλουθα της δανειακής σύμβασης - αυτό το τελευταίο βεβαίως το έκρυβε. Αλλά μια τέτοια καταγγελία, όπως και η φυγή του ΔΝΤ προϋποθέτουν, να υλοποιήσεις άλλη πολιτική από τη μνημονιακή, κάτι που εδώ και καιρό η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει, προσχωρώντας στη νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ.
ΤΟ ΑΥΤΟΓΚΟΛ
Η κυβέρνηση προετοιμάζεται λοιπόν για ένα μεγάλο, εντυπωσιακό αυτογκόλ: το ΔΝΤ θα έρθει κανονικά, η ίδια θα αναγκαστεί ξανά να το «καλοδεχτεί», όπως έκανε και λίγες εβδομάδες πριν μετά τον προηγούμενο χαρτοπόλεμό της μαζί του, τα σκληρότατα μέτρα πληβειοποίησης του λαού θα ψηφιστούν, ενώ εν τέλει η όποια εναπομείνασα αξιοπιστία της κυβέρνησης τόσο προς τα μέσα, όσο και προς τα έξω θα έχει εκμηδενιστεί.
Για κάποιο λόγο το πρωθυπουργικό επιτελείο, εξακολουθεί να θεωρεί, ότι η πρόκληση τεχνητών μετωπικών αντιπαραθέσεων και κρίσεων, όπως και το «παιχνίδι του κακού» ευνοεί την κυβέρνηση, δίδοντάς της ένα ορισμένο πατριωτικό ή κοινωνικό πρόσημο. Θα επρόκειτο ίσως για τακτικιστικά αποτελεσματικό σχέδιο, αν κατέληγε έστω και μια φορά σε νίκη ή εάν είχε μια ελάχιστη διάρκεια.
Εν προκειμένω κάθε τέτοια κρίση εδώ και ενάμισι χρόνο οδηγεί σε άτακτη υποχώρηση, η δε διάρκεια της όποιας κυβερνητικής πρωτοβουλίας δεν ξεπερνά στην καλύτερη τα λίγα εικοσιτετράωρα. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και την απίθανη διαχειριστική ανικανότητα της κυβέρνησης (από το Φαμπρ έως το προσφυγικό και από τα νοσοκομεία έως την εκπαίδευση) καταλήγει, ότι μάλλον το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η κυβέρνηση είναι νέες, τεχνητές κρίσεις σε αυτές που ήδη έχει να διαχειριστεί.
ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΕΙ ΠΟΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ
Η μνημονιακή στρατηγική της παρούσας κυβέρνησης όπως και των προηγουμένων έχει ορισμένους αδιαπραγμάτευτους πυλώνες, τους οποίους πολύ καλά οι κυβερνήσεις μας και γνωρίζουν και προωθούν: φτωχοποίηση έως και πληβειοποίηση δια της εσωτερικής υποτίμησης. Ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Βίαιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με αιχμές την ισοπέδωση της μικρομεσαίας αυτοαπασχόλησης, ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας αλλά και τη διαμόρφωση μιας ολιγαρχίας με υπερκέρδη. Εμπέδωση της νεοαποικιακής εξάρτησης. Τα μέσα δε, προκειμένου να επιβάλλονται αυτές οι πολιτικές είναι ο δημοσιονομισμός, με αιχμή την απειλή πιστωτικής ασφυξίας και του κλεισίματος των τραπεζών για τους κάτω και τα προνόμια που εκπορεύονται από τη νομή της εξουσίας προς τις ελίτ και προς τις ένοχες, μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις.
Διόλου τυχαία οι τελευταίες ανακαλύπτουν ή φαντασιώνονται στη μείωση του χρέους, την «ασημένια σφαίρα» της εξόδου από την κρίση. Το ίδιο κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Πρόκειται περί λογικοφανούς μεν, χονδροειδούς ψέματος ή εγκληματικού λάθους δε: οι αναδιαρθρώσεις χρέους δόθηκαν με τρόπο που να βολεύουν τους ξένους πιστωτές και με καταστροφικά μέτρα ως αντάλλαγμα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα.
Το κατεξοχήν πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος. Είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της ικανότητας και η εμπέδωση παραγωγικών σχέσεων που πνίγουν τις παραγωγικές δυνάμεις της. Είναι εν τέλει και επί της αρχής, η αποσύνθεση της κυριαρχίας της σε όλα τα επίπεδα, άρα η αδρανοποίηση του κατεξοχήν υποκειμένου, του ίδιου του λαού ως τέτοιου. Η έλλειψη δε, κυριαρχίας αποτρέπει ακόμα και την αξιοποίηση των όποιων αντιθέσεων εντός των κυρίαρχων κύκλων του εξωτερικού και των θεσμών, ακριβώς διότι οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις έχουν προ - αποδεχτεί, ότι ο ρόλος τους περιορίζεται στην καλύτερη περίπτωση σε επιμέρους διακανονισμούς και επ' ουδενί στην κατάστρωση στρατηγικής, που εμπεριέχεται αυτούσια και ολοκληρωμένη στα μνημόνια.
Γι' αυτό και η κυβέρνηση δε θα συγκρουστεί ποτέ πραγματικά με το ΔΝΤ: διότι όταν είχε τη δυνατότητα, το συμβάν, το λαό και το χρόνο μαζί της, προκειμένου να πραγματοποιήσει τη ρήξη και το άνοιγμα προς την άλλη πολιτική, επέλεξε μνημόνιο και ΔΝΤ.
Το ΔΝΤ λοιπόν θα φύγει, μόνο αν το ίδιο αποφασίσει ρήξη όχι με την Ελλάδα αλλά με τη Γερμανία ή αν εκλεγεί κυβέρνηση, που θα υλοποιήσει το προδομένο όχι του ελληνικού λαού. Μέχρι τότε, θα έχουμε μπόλικες φιέστες και περισσότερα αυτογκόλ.
Πηγή: tvxs.gr
