Χρήστος Χατζηιωάννου
Μια μικρή υπόκλιση στον Diego Maradona που κλείνει σήμερα τα 55 χρόνια ζωής. Με την ευχή να ζήσει άλλα τόσα.
Σιχαίνομαι τις βιογραφίες. Τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες που μιλούν για τη ζωή κάποιου "μεγάλου". Ό,τι κι αν...
έχει κάνει αυτός. Όταν όμως είδα το πόνημα του Κουστουρίτσα για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα Φράνκο ένα πεθαμένο μεσημέρι Κυριακής πριν μερικά χρόνια, ακύρωσα ό,τι είχα να κάνω εκείνο το βράδυ και το ξανάβαλα να παίζει. Κι υπάρχουν πολλοί αρμοδιότεροι και φανατικότεροι του εν λόγω ανθρώπου για να μιλήσουν για εκείνον. Από τον Κρεκούκια και τον Ευταξία στον Μπράτσο και όποιον άλλον θέλετε. Να σας πουν για τη μπάλα που έπαιξε, για τη μπάλα που δεν έπαιξε και για τη θρησκεία που υπάρχει στο όνομά του στην Αργεντινή.
Εγώ θα σου πω, απλά, για ένα μικρό κομμάτι της ταινίας του Κουστουρίτσα, που δείχνει τον Ντιέγκο να τραγουδά το La mano de dios του Rodrigo Bueno, την ώρα που ο Εμίρ δίνει ένα σκηνοθετικό μωσαϊκό της ζωής του από τη δόξα στην πτώση.
Κι είναι το πάθος, το συναίσθημα και όλη η ένταση της ζωής του Ντιέγκο που συνοψίζεται σε αυτό το βίντεο. Ο Κουστουρίτσα μιλά για την θρησκευτική πίστη της Κλάουντια στον άντρα της, οι φίλοι του Ντιέγκο είναι εκεί να τραγουδήσουν μαζί του αγκαλιά, οι κόρες του με τα μάγουλα κοκκινισμένα από την αμηχανία χαμογελούν και τραγουδούν το όνομα του πατέρα τους. Εδώ, ο ίδιος ο Ντιέγκο κραυγάζει το όνομά του. Κάτι το οποίο σε κάθε άλλον θα μας έμοιαζε τραβηγμένο, ψωνίστικο, υπερβολικό. Αλλά εδώ αυτός ο τεράστιος τύπος το κάνει με δάκρυα στα μάτια, το κάνει με την ψυχή του κρεμασμένη στο στόμα του, το κάνει παρακαλώντας τις κόρες του, κοιτώντας τη γυναίκα του, αποδεικνύοντας ότι όλοι, Θεοί και ημίθεοι, παιχταράδες και άμπαλοι, είμαστε έρμαιοι του συναισθήματος και της αγάπης για αυτά τα κομμάτια της ψυχής μας.
Βάζω τα κλάματα σαν πιτσιρικάς, κάθε φορά που βλέπω το κοριτσάκι του να φωνάζει Diego μπροστά στην τηλεόραση. Βάζω τα κλάματα όταν τον βλέπω να παίρνει αγκαλιά τις κόρες του στη σκηνή να τραγουδήσουν μαζί. Με το βλέμμα της Κλάουντια σοβαρό, σαν να σου φωνάζει στο αυτί όσα έχει τραβήξει τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Όλα εκείνα που η πολυμηχανία του Σέρβου σκηνοθέτη σερβίρει στην οθόνη μας μέσα σε 6 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα.
