Του Θέμη Τζήμα
Αυτήν την περίοδο διεξάγονται στην Ελλάδα τέσσερις μεγάλες ενδοσυστημικές μάχες: ξένα κράτη (είτε δια κρατικών εταιρειών είτε δια ιδιωτικών που απολαμβάνουν προνομιακών σχέσεων με τις κυβερνήσεις τους) διεκδικούν τα δημόσια μονοπώλια και τους στρατηγικούς κλάδους-επιχειρήσεις
του ελληνικού δημοσίου, που η ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να τους προσφέρει. Πρόκειται για την από- εθνικοποίηση της εθνικής οικονομίας, στο πλαίσιο της νεοαποικιακής εξάρτησης.
Στις τράπεζες, οι Έλληνες τραπεζίτες, χάρη στον πρωτοφανούς έκτασης νεοφιλελεύθερο παρασιτικό κρατισμό, επιχειρούν να διατηρήσουν τα “μαγαζιά” τους από τη μια, ενώ από την άλλη αυτά ήδη έχουν περάσει υπό τον ουσιαστικό έλεγχο της ΕΚΤ. Η ενδοσυστημική μάχη είναι μεταξύ χαριστικής και παρασιτικής παραμονής τους σε ελληνικά χέρια από τη μια και του λεγόμενου αφελληνισμού τους από την άλλη.
Στα ΜΜΕ, ο νέος νόμος διατηρεί τη διαπλοκή ιδιοκτητών ΜΜΕ και πολιτικών ελίτ, αποπειρώμενος ένα διακανονισμό μεταξύ παλιών και νέων επίδοξων καναλαρχών. Το μεγάλο ξένο κεφάλαιο προς το παρόν δε δείχνει να ενδιαφέρεται για την ελληνική μιντιακή αγορά.
Στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, ο σφαγιασμός του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στρώνει το δρόμο σε μια νέα παρασιτική αγορά ιδιωτικής ασφάλισης εισάγοντάς μας στον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό, η επίθεση στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία ανοίγει διάπλατα τις πύλες σε κερδοσκοπικά funds, ενώ η εξακολούθηση της επίθεσης στην εργασία προσφέρει φτηνό ανθρώπινο δυναμικό, στο τμήμα της εργοδοσίας που βασίζει εξ ολοκλήρου ή σχεδόν εξ ολοκλήρου την κερδοφορία της στην υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Το σύνολο της εθνικής οικονομίας (υποδομές, πόροι, άνθρωποι, στρατηγικοί κλάδοι) καθίστανται πεδίο ενδοσυστημικής αντιπαράθεσης, δηλαδή αντιπαράθεσης διαφορετικών επιχειρηματικών συμφερόντων, εντός της στρατηγικής κατεύθυνσης συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου για μεταφορά πλούτου και ισχύος από τους “μέσα” και τους “κάτω” στους “έξω” και στους “πάνω”.
Οι ισχυρότερες μερίδες του κεφαλαίου σε αυτή τη μάχη (κυρίως ξένο κεφάλαιο ή ελληνικής προέλευσης αλλά διεθνοποιημένο) διεκδικούν τα βέβαια κέρδη: στρατηγικούς κλάδους με εγγυημένα έσοδα και ενδεχομένως τράπεζες, δια των οποίων μπορούν έμμεσα να ελέγχουν και τα ΜΜΕ και την πολιτική ελίτ.
Το εγχώριο κεφάλαιο θα διεκδικήσει αύξηση της κερδοφορίας δια της περαιτέρω υποτίμησης της εργασίας και μαζί με φιλικά προς τη νέα κυβέρνηση πρόσωπα (συστημικούς δημοσιογράφους κλπ) συμμετοχή στη διαπλοκή δια των πιθανών αλλαγών του ιδιοκτησιακού τοπίου των ΜΜΕ.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας αποφασίσει να υλοποιήσει μέχρι τέλους τον όλεθρο του τρίτου μνημονίου, ολοκληρώνει την πρωτοφανή ιστορικά αποστασία του εις βάρος του λαού, επιχειρώντας να γίνει ο τροχονόμος της ενδοσυστημικής μάχης ή με άλλα λόγια των αντικρουομένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρόκειται για αναγκαστική επιλογή από πλευράς του πρωθυπουργού εφόσον αποφάσισε, να καταστεί ο πιο πιστός υπηρέτης των στρατηγικών συμφερόντων, που υποτίθεται ότι αντιπάλευε.
Έτσι, εντός της στρατηγικής κατεύθυνσης του κεφαλαίου επιδιώκει, να χρησιμοποιήσει την όποια πολιτική του ισχύ, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του με την προώθηση σε θέσεις κλειδιά ευνοϊκότερων προς τον ίδιο συμφερόντων και με την ένταξη του ιδίου του πρωθυπουργού και της ομάδας του σε ένα ευρύτερο σύστημα εξουσίας. Ελπίζει, ότι με αυτόν τον τρόπο θα επιβιώσει περισσότερο ως πρωθυπουργός, εμφανίζοντας τη θέση του ως τροχονόμου συμφερόντων ως μάχη κατά της διαπλοκής, ενώ στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται με τη διαπλοκή για έναν ευνοϊκότερο για τον ίδιο εσωτερικό διακανονισμό της. Πρόκειται για συστημικό κρετινισμό κατ' αναλογία του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Νομίζει, ότι δρα σε κοινωνικό και ιστορικό κενό, επειδή οι κοινοβουλευτικοί του αντίπαλοι είναι αξιοθρήνητοι. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, ότι η αρχή του τέλους του (που θα είναι και οδυνηρό μάλιστα) έχει ξεκινήσει, διότι έχει διαρρήξει τον πυρήνα της πολιτικής συνθήκης, που τον έφτασε έως τη θέση του πρωθυπουργού.
Η ταυτόχρονη επίθεση, που ο ίδιος διευθύνει, στη μικρομεσαία ιδιοκτησία, στην κοινωνική ασφάλιση, στη μισθωτή εργασία και εν γένει στα μικρά και μεσαία εισοδήματα θα παράξει συνέπειες, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι ελπίζει και νομίζει.
