Άλλη μία χρονιά έφτασε η επέτειος του Πολυτεχνείου. Το γνωστό πανηγυράκι θα στηθεί από φοιτητές όλων των φοιτητικών οργανώσεων-παρατάξεων στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου, όλο και λιγότεροι άνθρωποι κάθε χρόνο θα έρθουν να αποδώσουν φόρο τιμής στους νεκρούς του κι οι ιστορικές αφηγήσεις θα συνεχίσουν τη διαδρομή τους..
Φυσικά όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το πανηγυράκι κάνοντας λόγο για «δήθεν νεκρούς», «αριστερίστικη προπαγάνδα» κι άλλα τέτοια.
Να ξεκινήσω λοιπόν με το εξής. Αμφισβητείται το γεγονός ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αφύπνισε τους Έλληνες και τους έκανε να διώξουν τη χούντα; Δηλαδή αν δεν ήταν το Πολυτεχνείο τότε τι ήταν; Μήπως η χούντα βαρέθηκε να ασχολείται με ένα λαό που ήθελε να τον σώσει, επειδή κουράστηκε από τις αριστερίστικες μπουρδολογίες κάποιων απαίδευτων νέων; Ακόμη αμφισβητείται το γεγονός ότι υπήρξαν νεκροί.
Σύμφωνα με ένα άρθρο που αναρτήθηκε σε αυτό εδώ το μπλοκ πριν κάποιες μέρες οι επίσημοι νεκροί ανέρχονται στους 24 (http://soukarat.blogspot.dk/2012/11/24.html?spref=fb). Αλλά κάποιοι βιάστηκαν να πουν «Γιατί δεν έχει βγει ένας συγγενής τους να κλάψει στα κανάλια ή σε εκπομπές; Άρα δεν υπήρχαν νεκροί!!». Κι από πότε ρε ανθρωπάκια η απώλεια ενός ανθρώπου μετριέται με το αν οι δικοί του έκαναν τουρνέ στα κανάλια κι έκλαιγαν τον άνθρωπό τους; Αλλά ξέχασα! Ζούμε στην εποχή που η εκπαίδευσή μας είναι η τηλεόραση κι ό,τι βλέπουμε σαν αυτήν. Οπότε αν δεν κλαφτείς σαν άλλη Ρούλα Βροχοπούλου για να ανέβει η τηλεθέαση απλά δεν υφίστασαι. Κι ακούστηκε και το άλλο το κορυφαίο: «Αυτοί που αναφέρονται στη λίστα είναι παράπλευρες απώλειες». Φυσικά και δεν διαφωνώ ότι σε κάθε πορεία για την τριλογία Μνημόνιο I,II,III υπήρχαν νεκροί από τα χημικά. Αλλά να αποκαλούμε παράπλευρη απώλεια κάποιον που σκοτώθηκε από πυρά της ομάδας ασφαλείας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ή στρατιωτικής περιπόλου; Επομένως γιατί σύραμε τον Κορκονέα στα δικαστήρια; Παράπλευρη απώλεια ήταν κι ο Γρηγορόπουλος;
Τώρα που το καλοσκέφτομαι λοιπόν έχουν δίκιο. Όλα δένουν. Το τανκ έφτασε στην είσοδο του Πολυτεχνείου να δει αν χρειάζονται τίποτα οι φοιτητές. Κατέβηκε ο οδηγός να ανοίξει την πόρτα, αλλά επειδή αυτή ήταν βαριά και σκουριασμένη έπεσε! Με την πτώση θορυβήθηκαν οι παρατρεχάμενοι αστυνομικοί κι είπαν να μπουν μέσα για να δουν αν είναι όλοι καλά. Και φυσικά οι ακροβολισμένοι σε ταράτσες ελεύθεροι σκοπευτές του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (!) βρίσκονταν με τα χέρια στη σκανδάλη για να προφυλάξουν το τανκ μην τυχόν και το πυροβολήσει κανένας φοιτητής! Οι πυροβολισμοί που ακούγονται σε πολλά βίντεο ανά το διαδίκτυο είναι μπαλωθιές από τους πολίτες επειδή όλοι βγήκαν ζωντανοί από το Πολυτεχνείο ! Μα πως δεν τα είχα συνδέσει όλα αυτά νωρίτερα;
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στο κατά πόσο είναι πανηγυράκι η επέτειος του Πολυτεχνείου. Κατά τη δική μου γνώμη λοιπόν το Πολυτεχνείο είναι τόσο πανηγυράκι όσο η περιφορά του Επιταφίου τη Μεγάλη Εβδομάδα κι όσο η μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου. Ας ξεκινήσω με την περιφορά του Επιταφίου την αιτιολόγησή μου. Όλοι κατά την περιφορά φοράμε τα καλά μας, παίρνουμε το κεράκι μας, πιάνουμε αγκαζέ τον καλύτερό μας φίλο/φίλη και περπατάμε όσο πιο πίσω γίνεται. Παράλληλα καθ’ όλη τη διάρκεια συζητάμε και γελάμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτό δεν είναι πανηγύρι; Γιατί δεν νομίζω όταν συνοδεύεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο στην τελευταία του κατοικία να κουτσομπολεύεις και να χασκογελάς. Αλλά φυσικά οι Γραμματείς της εποχής μας θα σταματήσουν το διάβασμα του άρθρου κάπου εδώ! Ας πάμε λοιπόν στο ακόμη μεγαλύτερο πανηγυράκι, την παρέλαση. Εδώ θα πω μόνο ένα πολύ μικρό παράδειγμα για να καταλάβετε πως έχει χαθεί το νόημα της παρέλασης. Υποτίθεται ότι παρελαύνουμε για να τιμήσουμε τους νεκρούς μας και τους εθνικούς μας ήρωες. Μάλιστα στην παρέλαση περνούν πρώτα οι ανάπηροι οι οποίοι κάθονται σε ειδική θέση απέναντι από την εξέδρα των επισήμων. Πρώτη παρατήρηση: Κανονικά στην εξέδρα θα έπρεπε να είναι οι ανάπηροι πολέμου κι οι επιζώντες! Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα… Όταν λοιπόν περνούν τα σχολεία μπροστά από την εξέδρα των επισήμων το «σωστό» είναι να στρέψουν όλοι το κεφάλι τους προς τους επισήμους. Αυτό όμως που κανείς δεν έχει σκεφτεί ποτέ είναι ότι όταν στρέφεις το κεφάλι σου προς αυτούς γεμάτος καμάρι, την ίδια στιγμή αποστρέφεις το κεφάλι σου από τους πραγματικούς ήρωες, τους ανάπηρους κι επιζώντες του πολέμου. Αποστρέφεις το κεφάλι σου από αυτούς που τιμάς! Ωραία εικόνα ε;
Το θέμα με την όλο και λιγότερη προσέλευση στην επέτειο του Πολυτεχνείου δεν έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος καταλαβαίνει ότι ήταν πανηγυράκι. Τουναντίον, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πως πλέον το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη εθνική επέτειος που όλα είναι κλειστά κι απλά θα γίνουν για άλλη μία φορά επεισόδια. Ο κόσμος έχει αρχίσει να ακούει ξανά τις φωνές όλων αυτών των φοιτητών που πριν από 39 χρόνια διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους. Έχει αρχίσει να νιώθει ότι πλέον είναι η σειρά του να γράψει τη δική του σελίδα στην Ιστορία. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πόσο λίγος έχει σταθεί μπροστά στην Ιστορία των προγόνων του. Δεν απέχει λοιπόν από το Πολυτεχνείο επειδή είναι μια «κενή» γιορτή. Απέχει επειδή καταλαβαίνει ότι τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει κι ο ίδιος να ξυπνήσει και να κάνει τη δική του εξέγερση. Να στήσει το δικό του Πολυτεχνείο! Το Πολυτεχνείο τα τελευταία τρία χρόνια κραυγάζει για να μας ξυπνήσει.. Όσο πιο κοντά του είσαι, τόσο πιο δυνατές γίνονται οι φωνές μέσα στο κεφάλι σου. Κάθε φορά που περνάς αυτή την πόρτα γεμίζεις τύψεις που δεν έχεις το κουράγιο να κόψεις τα δεσμά που έπλεκες τόσα χρόνια με το «σύστημα» και να διεκδικήσεις τα όνειρά σου. Αυτά που είχες όταν ήσουν κι εσύ στο δικό σου Πολυτεχνείο, όταν είχες κι εσύ μακριά μαλλιά και μούσι κι όταν η λέξη διεκδίκηση δεν είχε να κάνει μόνο με την αποζημίωση….
Καλά κάνει λοιπόν ο κόσμος κι απέχει από το πανηγυράκι του πολυτεχνείου. Κείστε τα αφτιά σας,
Το Πολυτεχνείο σας φωνάζει…..
