Σε φοβάμαι Πολυτεχνείο γιατί σε κάναμε γιορτή με κλόουν.
Και τους κλόουν πάντα τους φοβόμουν.
Σε βαρέθηκαν πολλοί.
Γιατί έγινες επέτειος.
Δεν έχουν και τελείως άδικο.
Ενώ ήσουν ανεπίκαιρο, πολλοί καυχιόντουσαν
πως ήσουν «πιο επίκαιρο από ποτέ».....
Όχι δεν ήσουν.
Ήσουν «εν γένει εκτός του κλίματος»
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα.
Και να που ξανάγινες πραγματικά επίκαιρο.
Τα Πολυτεχνεία είναι επίκαιρα…
όταν είναι και τα τανκς έτοιμα να χτυπήσουν!
Όταν η Δημοκρατία αναστέλλεται
λόγω εξωτερικών πιέσεων
και εσωτερικών «κινδύνων».
(Και όχι το αντίστροφο).
Πολυτεχνείο χωρίς τανκς δεν υπάρχει.
Δεν είναι γιορτή
αλλά ούτε κι ανάμνηση.
Είναι φάντασμα.
Πλανάται πάνω από πουλημένα κουφάρια
κάποιας αντίστασης παλιάς, σκουριασμένης.
Πλανάται πάνω από αέναους «επαναστάτες»
που την ώρα της Επανάστασης δεν χτύπησε το ξυπνητήρι τους.
Πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια των φοβισμένων,
όσων αισθάνονται μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο,
αλλά μεγάλοι για να επιζήσουν εντός του.
Πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια όλων εμάς
που το ζηλεύουμε.
Σαν πνεύμα που καλούμε σε τελετή
και ανοιγοκλείνει τα πορτοπαράθυρα
για να μας δείξει ότι είναι εδώ.
Αλλά εμείς παρότι το καλέσαμε,
τώρα που μας δίνει τα σημάδια ότι έρχεται
το φοβόμαστε!
Και πιανόμαστε χέρι-χέρι για να φυλαχτούμε απ’ αυτό,
εμείς που το καλούσαμε, εμείς πάλι το ξορκίζουμε.
Γιατί μες στο θαυμασμό μας,
το αναθεματίζουμε.
Το Πολυτεχνείο δε ζει.
Είναι το φάντασμα που επανέρχεται
και κάνει σεισμό για να το πιστέψουμε.
Κι εμείς κρυβόμαστε κάτω απ’ τα τραπέζια.
-Γιατί κρυβόμαστε;
-Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι…
