Του Σήφη Πολυμίλη
Οσο αυτονόητη ήταν, για όσους, τουλάχιστον, δεν θέλουν να συγκαλύπτουν τα προβλήματα πίσω από ανέξοδες λαϊκίστικες υποσχέσεις, η δήλωση Λαφαζάνη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, άλλο τόσο αυτονόητη είναι πια και η διαπίστωση, ότι η κυβέρνηση των τριών ούτε έτοιμη, ούτε αποφασισμένη ήταν να ασκήσει την εξουσία που ανέλαβε...Πήραν σχεδόν αναγκαστικά την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας μετά τις εκλογές, κουκούλωσαν τις διαφορές με μια προγραμματική συμφωνία, που ήξεραν εκ των προτέρων ότι ήταν ανεφάρμοστη, συγκρότησαν μια κυβέρνηση της ελάχιστης δυνατής συναίνεσης και αποτελεσματικότητας και όταν βρέθηκαν μπροστά στα δύσκολα, άρχισαν να αποσυντίθενται εις τα εξ ων συνετέθησαν.
Γιατί ναι μεν θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι σε θέση να αφήσουν στην άκρη το παρελθόν τους, να συνθέσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και κυρίως να αναλάβουν το κόστος μιας επώδυνης αναγκαστικής προσαρμογής.
Δεν έχουν καταφέρει, όχι να πείσουν τους πολίτες αλλά ούτε καν τους βουλευτές και τα στελέχη τους, ότι μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα ή ότι διαπραγματεύθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών.
Δέσμιοι του λαϊκίστικου παρελθόντος τους - ιδιαίτερα ο κ. Σαμαράς - προσπαθούν με μισόλογα να ανατρέψουν ένα βαθιά ριζωμένο κλίμα στην ελληνική κοινωνία, ότι, λίγο-πολύ, τα λεφτά μας τα οφείλουν οι Ευρωπαίοι, ότι είναι υποχρεωμένοι να μας τα δώσουν χωρίς ή με ελάχιστα ανταλλάγματα...
Ετσι για μία φορά ακόμα και η χώρα και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται αντιμέτωπα με οριακές καταστάσεις.
Αγωνιούν αν θα καταφέρουν να περάσουν τα μέτρα από τη Βουλή, βλέπουν τους βουλευτές τους να προσπαθούν να σώσουν πρώτα την... ψυχή τους και μετά τη χώρα και αδυνατούν να δουν, πώς θα διαχειριστούν την επόμενη δύσκολη ημέρα, όταν οι δραματικές περικοπές θα έχουν επιπέσει επί δικαίους και αδίκους.
Σπαταλούν σε αδιέξοδες προσωπικές συγκρούσεις και προσδοκίες το ελάχιστο κεφάλαιο αξιοπιστίας που τους έχει απομείνει, χωρίς να μπορούν να σκεφθούν, ότι αν καταρρέει η χώρα δεν θα διασωθεί κανείς τους.
Δεν σκέφτονται καν, ότι οι παράλογες πολλές φορές απαιτήσεις της τρόικας που καλούνται τώρα να επικυρώσουν είναι συνέπεια της δικής τους αδυναμίας, της δικής τους αναποφασιστικότητας.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, διαγραφή του χρέους και διάφορα άλλα, ανάλογα με το ποιος εκπρόσωπος ποιας συνιστώσας μιλάει.
Είναι και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα παγιδευμένο στις δικές του αντιφάσεις, στις δικές του παλινωδίες, στο έλλειμμα εν τέλει συγκροτημένης πολιτικής πρότασης.
Με αναπόφευκτη συνέπεια οι πολίτες, που εκόντες άκοντες τους εμπιστεύθηκαν την εξουσία μήπως και καταφέρουν να σώσουν τη χώρα από τον γκρεμό, να βρίσκονται σήμερα μετέωροι, απογοητευμένοι και ανασφαλείς.
Και δυστυχώς καμία κυβέρνηση σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες δεν μπορεί να επιβιώσει και πολύ περισσότερο να επιβάλει μια σκληρή και επώδυνη πολιτική, αν χάνει σιγά σιγά και τα τελευταία όρια αντοχής και ανοχής μιας ήδη ισχνής κοινωνικής πλειοψηφίας...
ΠΗΓΗ: tovima.gr
