Του Ρούι Ταβάρες
Φτωχές λέξεις! Είναι τα πρώτα θύματα των Ευρωπαίων ηγετών, που τις κακοποιούν και τις καταχρώνται, σε βαθμό να χάνουν κάθε περιεχόμενο.
Για τους Γερμανούς «αλληλεγγύη» έφτασε πλέον να σημαίνει, «αυτοί οι..
παλιονοτιοευρωπαίοι που ζητούν όλη την ώρα λεφτά».
Για τους Έλληνες «αλληλεγγύη» σημαίνει «αυτοί οι παλιογερμανοί που ζητούν όλη την ώρα θυσίες».
Για ορισμένους πολιτικούς παίκτες «ομοσπονδοποίηση» είναι ένα πουκάμισο αδειανό, που το φοράς για να φαίνεσαι μοντέρνος· άλλοι το θεωρούν ένα πουκάμισο αδειανό, που το κραδαίνεις για να τρομάζεις τους άλλους.
Ελάχιστοι αποδίδουν στην «ομοσπονδοποίηση» το αρχικό της νόημα, της οικοδόμησης δηλαδή μιας αποκεντρωμένης δημοκρατίας. Ο Σαρκοζί (Sarkozy) μάλιστα έφτασε στο σημείο, να την χρησιμοποιήσει ως συνώνυμο της διακυβερνητικής μεθόδου, που είναι το ακριβώς αντίστροφό της. Κι όταν πια ξεμένουμε από λέξεις, μπορούμε πάντα να ανασύρουμε το αίτημα για «περισσότερη Ευρώπη», που δεν θα πει απολύτως τίποτα.
Μπορεί να χρειαζόμαστε ίσως περισσότερη δημοκρατία, ολοκλήρωση, συνοχή ή σύγκλιση, τουλάχιστο, εφόσον ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Αλλά περισσότερη Ευρώπη - δεν καταλαβαίνω γρι!
Λίγο πριν το καλοκαίρι, η «ανάπτυξη» βρισκόταν σε όλα τα χείλη.
Οι ευρωηγέτες μας, μάλιστα, μαζεύτηκαν για μια «αναπτυξιακή σύνοδο», όπου οι σοσιαλιστές ηγήθηκαν μιας «αναπτυξιακής» αντεπιθέσεως. Ιδίως ο Ολάντ (Hollande) προειδοποιούσε, πως δεν θα προσυπέγραφε το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο, αν δεν συνοδευόταν από ένα αναπτυξιακό σχέδιο. Κι ύστερα μας ανακοίνωσαν, πως θα εκταμιεύονταν 100 δις ευρώ υπέρ της ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Μέσα σε δύο μέρες αφιερώσαμε για την ανάπτυξη το 1/10 όσων δανείσαμε στις τράπεζες, αλλά τέλος πάντων...
Η Ολλανδία ως φορολογικός παράδεισος
Λοιπόν, παραλίγο να μας κοροϊδέψουν, έτσι δεν είναι; Λίγους μήνες αργότερα, η Γαλλία προετοιμάζεται να προσυπογράψει ένα δημοσιονομικό σύμφωνο, που εξευτελίζει το ευρωκοινοβούλιο, εγκαθιδρύει μη ρεαλιστικούς, ακόμα και επιζήμιους στόχους και εισαγάγει ένα μοντέλο, που εν δυνάμει μπορεί να κατεδαφίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) στο όνομα του λεγόμενου «καλού» του ευρώ.
Αλλά τι απέγινε το αναπτυξιακό ταμείο; Σύμφωνα με τις τελευταίες φήμες από το «ευρωπαϊκό συμβούλιο», η Γαλλία τώρα αρνείται να καταβάλει το μερίδιό της!
Όλα αυτά δεν είναι απλά θλιβερά, είναι αξιοθρήνητα. Τα μεμονωμένα κράτη-μέλη της ΕΕ παίζουν με την μοίρα των εταίρων τους, χωρίς να κατανοούν καν πως κι η δική τους μοίρα τους κρέμεται επίσης από την ίδια κλωστή.
Το πιο καταπληκτικό παράδειγμα είναι η εθελοτυφλία όσον αφορά την φοροδιαφυγή. Όπως οι πάντες γνωρίζουμε, οι είκοσι μεγαλύτερες εισηγμένες επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο της Λισσαβόνας εδρεύουν στην Ολλανδία, προκειμένου να αποφύγουν την καταβολή φόρων και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους. Η Ολλανδία παριστάνει, πως δεν ακούει τα παράπονα των εταίρων της, οι οποίοι, σαν την Πορτογαλία, υφίστανται τις επιπτώσεις των πρακτικών που εφαρμόζει, ενώ για να πούμε την αλήθεια και τα ίδια τα παθόντα κράτη-μέλη έχουν κάνει εμπράκτως ελάχιστα, προκειμένου να λύσουν αυτό το πρόβλημα.
Εν τω μεταξύ στην ίδια την Ολλανδία η αποκάλυψη πως η κρατική σιδηροδρομική εταιρεία φοροδιέφευγε μεταφέροντας την έδρα ενός σημαντικού τμήματος των υπηρεσιών της στην... Ιρλανδία, αναδείχθηκε σε ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Έξαφνα, ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Ολλανδίας σκίζει τα ιμάτιά του, για μια πρακτική που κανέναν δεν ενοχλούσε όταν η Ολλανδία δεν ήταν το θύμα της, αλλά ο θύτης.
'Ανοιξε κι εσύ μια τράπεζα! Μπορείς!
Αλλά, υπάρχουν ακόμα πιο χτυπητά παραδείγματα αυτού του είδους της αναξιοπρέπειας.
Στο άλλο άκρο της Ευρώπης - μιλώντας πολιτικά και οικονομικά - την Κύπρο, που κυβερνιέται από μια κομμουνιστική κυβέρνηση, συνήψε μια ειδική συμφωνία με την Ρωσία, που επιτρέπει στους Ρώσους ολιγάρχες, να χρησιμοποιούν την χώρα αυτή ως καταφύγιο και πλυντήριο του πακτωλού των χρημάτων τους, που αποκτήθηκαν από ύποπτες δραστηριότητες.
Στην Κύπρο, το μόνο εύκολο είναι να ανοίξεις τραπεζικό λογαριασμό, που μπορεί να είναι και ανώνυμος! Αλλά είναι επίσης πανεύκολο, να ανοίξει κανείς μια τράπεζα, κάτι που οι Ρώσοι εύκολα αξιοποίησαν προς το συμφέρον τους. Φυσικά θεωρείται άσχετη σύμπτωση, πως στο νησί ευδοκιμεί το εκτεταμένο λαθρεμπόριο όπλων προς τη Συρία.
Μα, επιτέλους, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλα αυτά! Η κυλιόμενη προεδρία της ΕΕ θα όφειλε να τα αντιμετωπίσει, κατά προτεραιότητα! Ασφαλώς και όφειλε, μόνο που προς το παρόν την προεδρία αυτή την ασκεί... η Κύπρος, και θα την διαδεχθεί συντόμως... η Ιρλανδία!.
Ο Rui Tavares είναι Πορτογάλος «πράσινος» ευρωβουλευτής, συγγραφέας και ιστορικός
Δημοσιεύθηκε στη πορτογαλική Publico, αναδημοσιεύθηκε απότην Προοδευτική Πολιτική
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
