Στην Ισπανία και την Πορτογαλία δεν αγωνίζονται με μιας μέρας απεργία.
Μέρες τώρα οι Ισπανοί βρίσκονται στους δρόμους, όλο και πιο συχνά οι Ιταλοί. Χτες βγήκαν στους δρόμους και οι Γάλλοι στο Παρίσι.
Μάλιστα, στην Ισπανία σε εθνικό ήρωα έχει αναδειχθεί ένας εστιάτορας που προστάτευσε Ισπανούς διαδηλωτές απ’ τον ζήλο της Ισπανικής Δερνωχωροφυλακής – ο κ. Αλμπέρτο Κασίγιας.
Ο οποίος διέπραξε εκ νέου το ίδιο και προχθές παρέχοντας πάλι άσυλο μέσα στο μαγαζί του σε δαρμένους διαδηλωτές, για να προχωρήσει στη συνέχεια, σε
έκκληση – απαίτηση προς τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι να τον διαγράψει εδώ και τώρα από το Λαϊκό Κόμμα. Διότι ο κ. Αλμπέρτο Κασίγιας ήταν δεξιός. Ένας συντηρητικός και φιλήσυχος πολίτης που η κρίση του άνοιξε τα μάτια. Απογοητευμένος με το κόμμα του ο κ. Αλμπέρτο Κασίγιας άρχισε να παρακολουθεί τον αγώνα των Αγανακτισμένων, ώσπου έγινε ένας απ’ αυτούς. Ανεξαρτήτως απ΄το προσωπικό του εισόδημα ο καλός εστιάτορας πέρασε στην πλευρά εκείνων που έχουν δίκιο. Ο κ. Αλμπέρτο Κασίγιας απέκτησε διαφορετική ταξική συνείδηση από την ταξική του θέση και ... πρόδωσε!
Πρόδωσε τις αυταπάτες του κοινωνικού νεφελώματος της μεσαίας τάξης, ότι δεν θα προλεταριοποιηθεί ποτέ. Ο κ. Κασίγιας, όπως κάθε Κασίγιας στην Ευρώπη που αρχίζει να βλέπει τι συμβαίνει στην Ήπειρο, είδε την πληβειοποίηση (μάλιστα βίαιη) των μικροαστών, είδε τους εργάτες να γλιστρούν στην «ευέλικτη» και χαμηλόμισθη εργασία, στην ανεργία και την περιθωριοποίηση. Είδε και οίδε.
Είδε ο καλός εστιάτορας απ’ τη Μαδρίτη να καταρρέει γύρω του ο κοινωνικός ιστός, είδε αυτό που βλέπουμε κι εμείς: σχολεία να υπολειτουργούν, νοσοκομεία κι ασφαλιστικά ταμεία να καταρρέουν, δικαστήρια να δυσλειτουργούν, είδε την αγωνία και την απελπισία των ανθρώπων
κι έτσι ο καλός άνθρωπος απ’ τη Μαδρίτη σκέφτηκε.
Και αφού σκέφτηκε, έπραξε.
Η σκέψη και η πράξη τον μετέτρεψαν σε έναν Ήρωα του Καλού. Έναν «UnionMan» όπως θα έλεγε το τραγούδι, έναν «ήρωα της εργατικής τάξης».
Όχι, ο κ. Κασίγιο δεν έχει προλεταριοποιηθεί ακόμα – πράγμα που δεν αποκλείεται να συμβεί (ή και να μη συμβεί), όμως δεν καθόρισε τη θέση και τη στάση του το προσωπικό του status, αλλά η κατανόηση της πραγματικότητας.
Κι έγινε ο «εφιάλτης της κυβέρνησης Ραχόι»!
Στην καθ’ ημάς εν πολλοίς μίζερη ακόμα πραγματικότητα, αρκετοί θα σνόμπαραν ή και θα αποδοκίμαζαν τον κ. Αλμπέρτο Κασίγιας, ως έναν ακόμα «αγανακτισμένο», ορισμένοι ίσως θα του ζητούσαν και ευθύνες «γιατί υπήρξε δεξιός» κι άλλα τέτοια κηνσορικά παρόμοια – μεγάλη γκρίνια σε μικρό χωριό.
Ο κ. Κασίγιας δεν ανήκε έως τώρα σε καμμιά «φωτισμένη πρωτοπορία», όμως η σκέψη του, η μεταστροφή του και η νέα στάση του, δείχνουν δύο πράγματα:
α) αυτό που πάντα συνέβαινε, να γεννιούνται δηλαδή μέσα απ’ τους αγώνες, οι συνειδήσεις που μπορούν «να κάνουν τη διαφορά» το ίδιο καλά με εκείνους που «είναι έτοιμοι από καιρό» για κάτι τέτοιο.
Και β) ότι το ιστορικό πλέον καθήκον της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι να βγάλει μπροστά στο προσκήνιο τον κάθε Κασίγιο.
Να του δώσει τη δυνατότητα να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Και βεβαίως όχι πατερναλιστικά, αλλά θεσμικά.
Διότι, δεν μπορεί πια η Αριστερά να διεκδικεί τον ρόλο του «καλού πατερούλη», που δίνει στους πολίτες την ευκαιρία να έχουν λόγο, με (το άκρως ευμετάβλητο) όριο των καλών προθέσεων μιας Αριστεράς που θα κυβερνήσει. Αλλά με
τη θεσμική διασφάλιση των πολιτών να την ελέγχουν διαρκώς, να προτείνουν οι ίδιοι, να αποτυγχάνουν (ενδεχομένως αλλά) και να διορθώνουν.
Αυτός θα είναι ο τρόμος της Μέρκελ του Αίσχους και η κατάρρευση της πάσας προπαγάνδας του Συστήματος. Αυτή θα είναι η συντριβή της αριστοκρατίας των επαϊόντων (που μας εθίζει στο απαραβίαστο των Εταιρειών), αυτή θα είναι η πτώση των ολιγαρχιών, φανερών και κρυφών.
Η δυνατότης εκατομμυρίων Κασίγιας να προτείνουν, να απαιτούν, να κάνουν λάθη και να τα διορθώνουν...
ΠΗΓΗ: enikos.gr
