Την επομένη των εκλογών, συνάντησα έξω απ' το περίπτερο μια ηλικιωμένη κυρία σε απόλυτη σύγχυση. Με ασύλληπτη ταχύτητα, είχε αποκωδικοποιήσει το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες στα κόμματα. Και είχε καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Ετσι, λέει, όπως τα 'φερε τούμπα...
η κάλπη: 1) θα μας δημεύσουν τις καταθέσεις, 2) θα μας βιάσουν τις παρθένες κόρες, 3) θα ξανανοίξουν το Μακρονήσι και - το πιο τραγικό - 4) θα τελειώσουν τα γάλατα στο σουπερμάρκετ!
Τη ρώτησα αν όοοολα αυτά θα τα κάνει ένα κόμμα ολομόναχο, ή θα αναλάβει ένα το καθένα. Δηλαδή, άλλο κόμμα θα μας δημεύσει, άλλο θα μας βιάσει, άλλο θα μας εξορίσει κι άλλο θα μας κόψει το ασβέστιο. Δεν ήξερε, δεν την ένοιαζε, δεν ήταν αυτό το πρόβλημά της. Το πρόβλημά της ήταν να πάει σπίτι της, να ράψει τα ευρώ στη μαξιλαροθήκη, να κλειδώσει μέσα την κόρη της (που τη θεωρεί παρθένα), να ετοιμάσει σακ βουαγιάζ για την εξορία και να βρει αγελάδα να αρμέξει… Ή κάπως έτσι…
Εμείς αυτό το μήνυμα που στείλαμε, πού διάολο πήγε; Πού χάθηκε στον δρόμο; Και κατά πόσον είναι αξιόπιστο μεταφορικό μέσον το ταχυδρομικό περιστέρι; Πώς ξέρει το πουλί τη διεύθυνση του παραλήπτη; Αντε κι ο αποστολέας τα αμολάει στους αιθέρες, τι κάνει αυτό μετά; Γιατί περιστέρι με GPS εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει ακόμα…
Κι όσο αυτό πετούσε σαν το χαζό δώθε κείθε, άρχισαν οι τρελές καντρίλιες με τις διερευνητικές. Αυτή η συνταγματική χαρά της βεγγέρας, αυτό το πηγαινέλα, αυτά τα σουαρέ ντε γκαλά, τα απογευματινά τέια… Να μπαίνει ο ένας, να βγαίνει ο άλλος, να δίνουν και να παίρνουν τα χαμόγελα, να βγαίνουν οι δίσκοι με τα κεράσματα, Λωξάντρα μου! Λίγο - πολύ, απ' το πολύ φοντάν, έναν ζαχαροδιαβήτη θα τον πάθανε!
Και τέλος πάντων, το Σύνταγμα κορόνα στο κεφάλι μας, αλλά ας μου εξηγήσει ο νομοθέτης το εξής απλό. Π.χ., ο Τσίπρας τη μία μέρα λέει «όχι» στον Σαμαρά. Την επομένη ο Σαμαράς θα πει «ναι» στον Τσίπρα; Γιατί, από ευγένεια; Για να μην τον προσβάλει, πρώτη φορά που πήγε στο γραφείο του;
Και το τριήμερο τι το θέλουν, εκδρομή θα πάνε; Αφού όλες οι συναντήσεις στη Βουλή γίνονταν! Δεν είναι να πεις ότι είχες και την υπερατλαντική πτήση και πώς θα διαχειριστείς το τζετ λαγκ. Ούτε ότι οι πολιτικοί, για να συναντηθούν, έπρεπε να διανύσουν τις απέραντες χιονισμένες στέπες με το έλκηθρο… Τις τεράστιες ερήμους με την καμήλα. Αχανής χώρα η Ελλάδα, έκρινε ο νομοθέτης, οκέι, καμία αντίρρηση! Μόνο να ενημερώσουμε και τους Τούρκους δίπλα… Μη μας κάνουν ταρζανιές με τα χωρικά μας ύδατα… Επίσης να μη μας βιάζουν τις παρθένες μας - και κάτω τα χέρια από τα γάλατα, μάγκες! Ή να μη δημεύουν παρθένες και να βιάζουν γάλατα! Ούτε τον γαλατά! Αντε μπράβο!
Τι εβδομάδα κι αυτή, Παναγία μου! Και να 'χεις και τη χαρά του κλισέ στα δελτία ειδήσεων. Με πέντε στάνταρ φράσεις μάς πήγανε καρότσι, τόσες μέρες: «Καυτή πατάτα», «Δεν βγαίνουν τα κουκιά», «Ποιος θα βρεθεί με τον μουντζούρη στο χέρι», «Θρίλερ με τις διερευνητικές», «Τελεσίγραφο από Βρυξέλλες»!
Οι δε πολιτικοί να επαναλαμβάνουν ό,τι παπάρα έχει πει ο αρχηγός τους! Και να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, «γιατί δεν λέτε καθαρά ότι θέλετε να πάμε σε εκλογές;», «εμείς δεν θέλουμε, εσείς θέλετε να πάτε σε εκλογές», «εμείς θέλουμε να κυβερνηθεί η χώρα», «όχι, εμείς θέλουμε πιο πολύ από σας να κυβερνηθεί η χώρα», «πείτε καλύτερα ότι φοβάστε», «όχι εσείς πείτε καλύτερα ότι φοβάστε», «εμείς δε φοβόμαστε». «Ναι φοβάστε, κι αν θες να ξέρεις, θα στείλω τον μπαμπά μου να σε δείρει». «Ναι, αλλά η μαμά μου είναι πιο όμορφη απ' τη μαμά σου!». «Ναι, αλλά εμείς έχουμε πιο μεγάλο αμάξι, να μάθεις εσύ, κωλόπαιδο», «κυρία, κυρία, με λέει κωλόπαιδο». «Νια νια νια, νια, νια, νια»!». Και μετά βγαίνουν όλα μαζί στο προαύλιο του νηπιαγωγείου, ανοίγουν το καλαθάκι και τρώνε το κολατσιό τους οκλαδόν. Πόσο μ' αρέσουν οι καραμελίτσες, θα 'θελα να 'χα δύο σακουλίτσες!
Δεν αστειεύομαι... Αυτή την εντύπωση μου έδωσαν οι περισσότεροι (όχι όλοι, να λέμε και του στραβού το δίκιο). Γιατί αν αυτό το ηλίθιο περιστέρι είχε παραδώσει το φορτίο του ορισμένοι θα παίρνανε, πρώτον, το μήνυμα, δεύτερον, τα βουνά.
Γιατί μπορεί να έχουμε τα χίλια δυο κουσούρια, αλλά ρε παιδί μου, είμαστε ωραίος λαός. Μας αξίζει ένα καλύτερο αύριο, μας αξίζουν πιο όμορφες μέρες, μας αξίζει μια ζωή με ποιότητα και αξιοπρέπεια. Και τον πονάμε αυτόν τον τόπο… Την αγαπάμε την πατρίδα μας… Ο πατριωτισμός δεν είναι τσιφλίκι κανενός κόμματος… Δεν τον παίρνει εργολαβία κανένας πολιτικάντης… Είμαστε ωραίος λαός, ρε γαμώτο, αλλά έχουμε κι εμείς τις αντοχές μας. Κι αν λέμε και κάνα αστείο μες στη μαυρίλα μας, είναι για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε μ' αυτούς που μπλέξαμε! Είναι για να μη λαλήσουμε τελείως! Γιατί έτσι όπως πάμε, γιατί έτσι όπως μας πάνε; Θα καταντήσουνε την Ελλάδα μια παρθένα χωρίς καταθέσεις! Να πίνει γάλα στη Μακρόνησο!
ta nea on line
