Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Έμελλε να το δούμε κι αυτό στα χρόνια των αποκαλύψεων.
Αν το καλοσκεφτείς, ότι στήσαμε από το 81 και δώθε, έπρεπε να το ξεστήσουμε σε 2 χρόνια.
Να γνωριστούμε, να συστηθούμε από την αρχή. Τάξη, τάξη…
Όπως στα σχολεία που κάθονται οι...
γονείς στις κερκίδες και εμφανίζονται τα παιδιά τάξη, τάξη. Νάτο το δικό μας! Λένε και σκουντάει ο ένας τον άλλον. Ε! Είδαμε την σκηνή αντίστροφα. Τα παιδιά στις κερκίδες, η κοινωνία σε τάξη, τάξη. Να! Να η δική μας!
Είδαμε, πολιτικούς αγύρτες, ξιπασμένους, σιχαμένους, φθηνούς. Μαφιόζικες συμμορίες με ασυλία. Μαφιόζικες; Η μαφία ωχριά μπροστά τους.
Δημοσίους υπαλλήλους ανέντιμους, καλοπληρωμένους, μπιλιονέρ! Με επιδόματα κουφά, με υπερωρίες χωρίς υπερωρίες και με την απόλυση άγνωστη λέξη.
Είδαμε επιχειρηματίες χωρίς επιχειρηματικότητα. Μιζαδόρους της δεκάρας. Λιγούρια της έπαρσης που το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν να τους επευφημούν πάνω σε σβέρκους «Πρόεδρε» μιας ομάδας.
Είδαμε την φιλανθρωπία να εξευτελίζεται. Να επικαλύπτει απατεωνιές αίσχιστου είδους.
Είδαμε καθηγητές μονόφθαλμους να υπερασπίζονται οφίτσια. Είδαμε δικαστές να κλείνουν μάτια και να θεωρούν τον Ψωμιάδη αγιόπαιδο.
Είδαμε την εκκλησία ως μάνατζερ ολκής. Να σπάνε το μυαλό τους για καταθέσεις και επενδύσεις.
Είδαμε διανοούμενους να λαχανιάζουν για μια θέση, ανθρώπους των γραμμάτων να καταπίνουν γλώσσες.
Είδαμε δημοσιογράφους να κάνουν γαργάρες ερωτήσεις, να νταραβερίζονται, να φλερτάρουν με την εξουσία, να πλουτίζουν ανενδοίαστα, κρατικοδίαιτους.
Είδαμε γιατρούς να βάζουν φακελάκι στην τσέπη, να λαδώνονται, να γεμίζουν ελβετικούς λογαριασμούς με προμήθειες από φαρμακευτικές εταιρείες.
Είδαμε ανθρώπους να δηλώνονται ανάπηροι, τυφλοί… Υγιείς να δηλώνουν άρρωστοι, χωρίς να τους φοβίζει Θεός. Όποιος Θεός!
Είδαμε, φτύσαμε, βρίσαμε, μουντζώσαμε, πολεμήσαμε, σηκώσαμε τα χέρια, παραδοθήκαμε, αμπαρωθήκαμε μέσα σε οικογενειακά σχήματα. Στα δικά του φρούρια ο καθένας. Καταγράφοντας τους δικούς του ισολογισμούς.
Ανατρέφοντας παιδιά «ούφο» στα μάτια των πολλών.
Που διάβασαν, ανέλυσαν ποιητές, ταξίδεψαν, περπάτησαν μουσεία, συγκινήθηκαν, μελέτησαν ιστορία, αξιώθηκαν συναισθήματα, περίμεναν μ΄αγωνία την τύχη του βιογραφικού τους, πάλεψαν, μάτωσαν, δεν κιότεψαν στην τρικλοποδιά, ανασηκώθηκαν, όρμησαν, βούρκωσαν, υψώθηκαν, πάτωσαν. Αγώνας μάγκες μου! Μεγάλος αγώνας!
Ωστόσο, παράλληλα όλα τα είδαμε. Έμενε κι αυτό. Ήταν το πιο ευαίσθητο θέμα, το πιο επίπονο. Από πού να το πιάσεις; «Τα ανήλικα-ενήλικα ελληνάκια». Μοσχαναθρεμμένα. Τα βαριεστημένα αν και ξεκούραστα. Με εξουσίες δακτυλίδια. Αμόρφωτα αν και με περίφημα πτυχία, τηλεκατευθυνόμενα από γονείς και «γονείς» να κάνουν, ότι φαντάζονταν ότι μπορούν να κάνουν. Μ΄ένα σπρώξιμο… ΟΟΟΟπππππ! «Γιατί όχι εσύ;», «Δηλαδή πιο έξυπνος είναι ο άλλος από σένα;»
Λίγο να πασαλείψουν μια άποψη, λίγο να ξεφουρνίσουν μια ιδέα. Φτου σου αγόρι μου! Αυτά που τα ξεματιάζουν στην άνοδο που τους στρώνουν.
Αδούλευτα, ανώριμα, ανεπάγγελτα, ανέτοιμα κι ωστόσο τα λογαριάζουν από την γέννηση ως έτοιμα. Που δεν έχουν ματώσει για τίποτα.
Ανεπαρκέστατα να διαχειριστούν έστω και μια μέρα εξουσίας.
Που χτυπάνε τα πόδια κάτω πεισματάρικα σε κάθε αντιξοότητα και με περίσσια επιπολαιότητα θεωρούν τα πάντα πανεύκολα.
Τραβάνε ένα γράμμα, για παράδειγμα, στους δανειστές και θεωρούν ότι την σκαπούλαραν. Ακυρώνουν συμφωνίες για την πλάκα. Κι όταν δεν βγαίνει το «χαρτζιλίκι», απλώς ζητάνε. Από εύκολη πηγή! Από τους καταθέτες για παράδειγμα. Λες και μαζί τα δουλέψαμε!
Ανήλικα αν και ενήλικα. Πώς να μιλήσεις γι΄αυτά; Είναι ευαίσθητο το θέμα. Ήταν! Καλύτερα που μας το ξέβρασε κι αυτό η ζωή. Μας «έδειξε» κι αυτή την παθογένεια… Τα παιδάκια που επιλέγουμε ως ικανά να κυβερνήσουν.
ΥΓ.1 Το κείμενο είναι αφιερωμένο με απόλυτο σεβασμό στους νέους ανθρώπους, στους διαβάτες της απέναντι λωρίδας που έμαθαν να παλεύουν με τα κύματα χωρίς μπρατσάκια. Που πριν κουμαντάρουν τις τύχες των άλλων, έχουν κουμαντάρει τη δική τους. Είναι πολλοί! Πάρα πολλοί! Και κάτι μου λέει, ότι θα βγάλουν άκρη. Και μεις μαζί τους…
ΥΓ.2 Το όνομα Αλέξης είναι τυχαίο. Μπορείτε να βάλετε όποιο άλλο θέλετε... Γιώργος, Κώστας...
ΠΗΓΗ: protagon.gr
