Του Σ. Κούλογλου
Οσοι ακόμη αναρωτιούνται για την αναγκαιότητα της ανεξάρτητης ενημέρωσης, ιδιαίτερα στις κρίσιμες μέρες μας, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το χθεσινό...
αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Tvxs για τις σοβαρότατες παρενέργειες μιας ενδεχόμενης συμφωνίας για το PSI στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας.
Παρά τις λίγες διαφορετικές, έγκυρες αναλύσεις, η συστηματική πλύση εγκεφάλου θυμίζει όλο και περισσότερο το 1984, του Τζωρτζ Οργουελ.
Η μονότονη επανάληψη της ίδιας φαρσοκωμωδίας καταντά εξοργιστική: κάθε τρίμηνο παίζεται ένα διεθνές θρίλερ με επίκεντρο την Ελλάδα, της οποίας η χρεοκοπία κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί. Την τελευταία στιγμή το ναυάγιο της χώρας αποφεύγεται, αλλά πάντα με το ίδιο τίμημα: νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία οδηγούν σε μεγαλύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία, γεγονός το οποίο δημιουργεί το σκηνικό για ένα νέο θρίλερ περί χρεοκοπίας.
Αυτές τις μέρες έχουμε την τύχη η παράσταση να παίζεται ταυτοχρόνως σε δύο σκηνές. Στις διαπραγματεύσεις για το PSI, για το κούρεμα δηλαδή του ελληνικού χρέους, και συγχρόνως στο καινούργιο μνημόνιο που πρέπει να υπογραφεί, επειδή τα αποτελέσματα των οικονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν με τα προηγούμενα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα κ.λπ., δεν κρίνονται ικανοποιητικά από τους δανειστές. Αν δεν τους ικανοποιήσουμε ούτε τώρα, δεν θα μας δώσουν το νέο δάνειο και θα χρεοκοπήσουμε τον Μάρτιο.
Το κούρεμα ήταν μια γερμανική ιδέα, που επιβλήθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη και παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο ως η μαγική συνταγή για τον Έλληνα ασθενή. Ούτε τρεις μήνες αργότερα, οι ίδιοι οι Γερμανοί, που το επέβαλαν, παραδέχονται ότι πρόκειται για ασπιρίνη, ότι ο βασικός στόχος του κουρέματος - PSI, να μειωθεί δηλαδή το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το (ζήσε Μάη μου…) 2020, δεν είναι εφικτός και χρειάζεται κι άλλο κούρεμα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που τα παράπλευρα μέτρα λιτότητας μειώνουν το ΑΕΠ κι επομένως αυξάνουν το ποσοστό του χρέους, που παραμένει αμετάβλητο; Είναι σαν μια τράπεζα να ζητά από έναν μπατιριμένο φουκαρά να μειώσει τα χρέη του, αναγκάζοντάς τον όμως να δουλεύει λιγότερο και να έχει μικρότερα έσοδα.
Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό προκαλούν τα μέτρα λιτότητας σε μια οικονομία που έχει χρεοκοπήσει: διεθνώς, με την αναδιάρθρωση του χρέους, που βάφτισαν PSI για να μη δημιουργηθεί πιστωτικό επεισόδιο, και κυρίως εσωτερικά, με τη στάση πληρωμών του Δημοσίου, την αδυναμία των επίσης μπατιριμένων ελληνικών τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την παραμικρή επιχειρηματική δραστηριότητα, τις ακάλυπτες επιταγές και τα κανόνια που διαρκώς σκάνε στην αγορά.
Ίσως δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο μιας οικονομίας που λειτουργεί -καλύτερα, δεν λειτουργεί-, ενώ όλοι συζητούν για το αν θα χρεοκοπήσει, την ίδια στιγμή που οι πολίτες της τρώνε από τα έτοιμα χρήματά τους και βγάζουν τα υπόλοιπα στο εξωτερικό. Και όλα αυτά με φόντο μια κυβέρνηση, αποδεδειγμένα ανίκανη να περιορίσει τα ελλείμματά της, να κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν την οικονομία (εδώ δεν έχουν ακόμη καταργήσει την υποχρέωση των Ανώνυμων Εταιρειών να δημοσιεύουν τον απολογισμό τους σε 3 εφημερίδες οι γελοίοι) ή ακόμη και να αξιοποιήσει τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, που θα έδιναν μια ανάσα στις επιχειρήσεις.
Δεν πάει άλλο, αλλά η κυβέρνηση και οι δανειστές και εκτός πραγματικότητας είναι και δεν νοιάζονται να την καταλάβουν. Τρομοκρατούν τον πληθυσμό με την απειλή της χρεοκοπίας, αν δεν υπακούσει στις νέες απαιτήσεις της τρόικας για νέα μέτρα που ζητάει το - παίζω εγώ τον ρόλο του κακού - ΔΝΤ για να εγκριθεί, παράλληλα με την συμφωνία για το PSI, η νέα δανεική σύμβαση. Χωρίς σχεδόν κανείς να λέει, ότι ούτε ευρώ από τα χρήματα αυτού του νέου μνημονίου δεν θα πηγαίνει για τις ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου, ενώ αντίθετα όλα θα πηγαίνουν για να εξυπηρετούνται τα προηγούμενα δάνεια.
Με ή χωρίς PSI, κούρεμα και δανειακή σύμβαση, δεν πάει άλλο. Η χώρα ή θα καταρρεύσει ή θα εκραγεί, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η μόνη κόκκινη γραμμή είναι η παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.: γιατί οι τελευταίες βάζουν ένα πλαίσιο, έστω και συχνά παραβιαζόμενων, κανόνων λειτουργίας και συμπεριφοράς σε μια χώρα που από την ανεξαρτησία της ταλαντεύεται ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον Οθωμανισμό.
Και η επιστροφή στην παράδοση του τελευταίου, σημαίνει επιστροφή στον παράδεισο των λαμόγιων της ανομίας και όσων έχουν επενδύσει στην επιστροφή στη δραχμή, γιατί θα αγοράσουν την χώρα με τα εκατομμύρια ευρώ του εξωτερικού.
Το κούρεμα και το νέο μνημόνιο δεν είναι κόκκινες γραμμές: είναι προπαγάνδα.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
