Οι οικονομίες, ολόκληρο το σύστημα του καπιταλισμού δηλαδή της ΕΕ και των ΗΠΑ βασίζεται στην καύση ορυκτών καυσίμων.
Εισάγουν πάνω από το 80% της ζήτησης τους σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Είναι μια εξάρτηση πυριτιδαποθήκη, μια και οι πηγές ενέργειας είναι...
απομακρυσμένες, πρέπει συνεχώς να μεριμνούν για την ασφαλή μεταφορά τους, να διορίζουν κυβερνήσεις οι οποίες πάντα θα μεριμνούν για το καλό των ΗΠΑ και ΕΕ συμβάλλοντας έτσι στην πολιτική σταθερότητα, πρέπει συνεχώς να διατηρούν λογικές τιμές, και τέλος όλες οι συναλλαγές, απαραίτητα και απαράβατα, να γίνονται με δολάρια.
Εννοείτε ότι τα συμβόλαια εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου υπογράφονται από τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των πετρελαιοπαραγωγών χωρών με δυτικές εταιρίες μεγαθήρια και καμία αλλαγή δεν επιδέχονται. Αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι αμερικανικές και Νατοϊκές ιμπεριαλιστικές εισβολές, αλλά και «συγκεκαλυμμένες» επιχειρήσεις της CIA ή μισθοφόρων κατά «ανεπιθύμητων» κυβερνήσεων. Και πάντα οι εισβολές γίνονται με πρόσχημα την προστασία «εθνικών συμφερόντων», την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία.
Η Εξάρτηση της ΕΕ
Τα δύο τρίτα του φυσικού αερίου που καταναλώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εισαγόμενα. Οι ενεργειακές δε ανάγκες της παρουσιάζουν διαρκώς αυξητικές τάσεις. Η κύρια εισαγωγή σε φυσικό αέριο για τις χώρες της ΕΕ προέρχεται από την Ρωσία. Πρόκειται για αλληλοεξαρτώμενη σχέση μια και για την Ρωσία ο κύριος πελάτης είναι η ΕΕ.
Όμως στο ενεργειακό- όπως άλλωστε και σε πολλά άλλα θέματα- η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διαιρεμένη και τα κράτη παρουσιάζουν αποκλίνουσες στρατηγικές σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα τους όπως αυτά τουλάχιστον εκφράζονται από τις κυβερνήσεις. Ο νέος αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream που λειτούργησε το 2010 συνδέει απευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία περνώντας από τη βόρεια Ευρώπη, και κατασκευάστηκε από Γερμανικές εταιρίες. Ταυτόχρονα κατασκευάζεται από Ιταλική εταιρία ένας άλλος αγωγός αερίου, ο South Stream για να τροφοδοτήσει μέσο Ιταλίας ,που ως τώρα εισήγαγε το 12% των αναγκών της σε αέριο από τον Καντάφι, την Νότιο Ευρώπη, και ταυτόχρονα να ανταγωνιστεί τον αγωγό Nabucco, ο οποίος σχεδιάζεται για να δρομολογήσει το φυσικό αέριο του Ιράν (το οποίο απειλείτε με βομβαρδισμό από της ΗΠΑ)μέχρι την Αυστρία, διαμέσου της Τουρκίας. Όσον αφορά τον Nabucco, ο οποίος παρακάμπτει τη Ρωσία, κατασκευαζόταν από την γαλλική εταιρεία Gaz de France ως την στιγμή που η Τουρκία θέλησε να συμμετάσχει και εκείνη στην κατασκευή. Και τότε η Γαλλία αναγνώρισε την Αρμένικη Γενοκτονία.
Αλήθεια ποια η διάφορα ενός Κράτους και μιας εταιρίας ή κοινοπραξίας;
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η ΕΕ απέφυγε να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκής κλίμακας δημόσια επιχείρηση διανομής φυσικού αερίου . Έτσι τα δίκτυα διανομής και οι υποδομές τους αποτελούν μονοπώλια λίγων υπερεθνικών εταιριών και κοινοπραξιών.
Και η Ελλάδα;
Επί κυβέρνησης Καραμανλή η χώρα υπέγραψε μια τριμερή συμφωνία με Ρωσία και τη Βουλγαρία που προέβλεπε την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη (ΒΑΡ). Η οδοποιός διαφορά όμως με τα παραπάνω ήταν ότι ο αγωγός αυτός έβαζε την Ρωσία ως παίχτη στην ΕΕ γιατί από εξαγωγός χώρα μετατρεπόταν σε κατασκευαστή και κύρια αποκτά έλεγχο μια και θα επρόκειτο για τον πρώτο αγωγό που ελέγχει το ρωσικό κράτος σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ταυτόχρονα το 2009 το ΝΑΤΟ εκτιμούσε πως ως τον Ιανουάριο του 2010 η Κίνα θα χρηματοδοτούσε ένα μαζικό bailout –διάσωση- της Ελλάδας κάτι που θα άνοιγε την προοπτική της αύξησης της κινεζικής επιρροής σε δημοσιονομικά εύθραυστα ανεπτυγμένα κράτη, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν να δεθούν όχι μόνον στα κνεζικά δάνεια, αλλά σε συμφωνίες για την πώληση υποδομής, τεχνολογίας ή χρηματοοικονομικών-περιουσιακών-στοιχείων. Τόμπολα.
Τα αποτελέσματα, γνωστά!
Το ΝΑΤΟ
Τα διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά συμφερόντων των χωρών της ΕΕ έχουν θορυβήσει ως και τα στρατοκρατικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Και γι αυτό αναφέρει πως ο συνδυασμός αυτών των συμφερόντων «από την μία πλευρά και των διαρθρωτικών περιορισμών του ΝΑΤΟ από την άλλη έχει εμποδίσει μια συστηματική συζήτηση μεταξύ των Συμμάχων σχετικά με την ενεργειακή ασφάλεια. Ωστόσο, παρά τους περιορισμούς αυτούς, το ΝΑΤΟ έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αναπτύξει ένα κοινό «κεκτημένο» πάνω στην ενεργειακή ασφάλεια που είναι προσαρμοσμένο στις συγκεκριμένες δυνατότητες του ΝΑΤΟ. Αυτό το « κεκτημένο» στηρίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες:
Πρώτον, ο διάλογος και το μοίρασμα ενημέρωσης και πληροφοριών μεταξύ των Συμμάχων, με τα εταιρικά κράτη, και τον ιδιωτικό τομέα.
Δεύτερον, η προβολή σταθερότητας. Αυτό σημαίνει πρώτα απ ‘όλα τη διαμόρφωση των διαδικασιών μεταρρύθμισης στο ευρύτερο στρατηγικό περιβάλλον του ΝΑΤΟ. Η έμφαση δίνεται στον πολιτικό διάλογο και την στρατιωτική συνεργασία με τα εταιρικά κράτη στην Ευρώπη, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή και την περιοχή του Κόλπου. Η ομάδα αυτή αποτελείται από παραγωγούς ενέργειας, τα κράτη διακίνησης και τους καταναλωτές(!)
Τρίτον, η προστασία της κρίσιμης υποδομής ενέργειας. Κατ’ αρχήν, αυτή είναι μια εθνική ευθύνη. Ωστόσο, μετά από αίτηση ενός κράτους, το ΝΑΤΟ μπορεί να συνεισφέρει στην επιτήρηση των θαλάσσιων γραμμών και των χωρικών υδάτων, είτε μέσω ειδημόνων ιδιωτών είτε με στρατιωτικά μέσα. Επιπλέον, μπορεί να χρησιμοποιηθούν οι δυνατότητες σχεδιασμού έκτακτης πολιτικής ανάγκης στην περίπτωση μιας καταστροφής που οφείλεται σε ανθρώπινο παράγοντα»
Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ παραδέχεται πως «Η Ρωσία κατέχει παγκοσμίως τα μεγαλύτερα αποθέματα σε λιθάνθρακα, φυσικό αέριο και ουράνιο, και είναι στην θέση Νο 7 στα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου. Έτσι κατέχει μια θέση κλειδί στην προμήθεια ενέργειας στην Ευρώπη. Με δεδομένο ότι διαφέρουν κάποιες φορές οι Συμμαχικές απόψεις πάνω στην εξωτερική, για την ασφάλεια και την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας– που προκύπτουν, μερικά, από τους διαφορετικούς βαθμούς ενεργειακής εξάρτησης από την Ρωσία – παραμένει ο δισταγμός για να εμπλακούν σε έναν διάλογο που μπορεί να εκφυλιστεί σε μια άκαρπη συζήτηση για την Ρωσία».
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί το «έγγραφο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) προς τα μέλη της», με ημερομηνία 22/12/2011 και θέμα «Ανάπτυξη δυνάμεων ΝΑΤΟ – Διαθεσιμότητα εμπορικών πλοίων». Πρόκειται, όπως αναφέρεται, για «Ερευνα διαθεσιμότητας εμπορικών πλοίων για επιχειρησιακές ανάγκες» την οποία διεξάγει το ΥΕΘΑ/ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ (Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών) που εδρεύει στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας.
Η ΕΕΕ, απευθυνόμενη προς τους εφοπλιστές – μέλη της, επικαλείται σχετική ενημέρωση από το ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ και αναφέρει: «(…) από τις αρμόδιες αρχές του NATO μελετάται η ενδεχόμενη ανάπτυξη και ανασύνταξη διά θαλάσσης της Δύναμης Επέμβασης του NATO εντός του 2012. Η εν λόγω ανάπτυξη και ανασύνταξη πρόκειται να διοργανωθεί, όταν απαιτηθεί, από το Συμμαχικό Στρατηγείο του NATO στη Θεσσαλονίκη». Το στρατηγείο για το οποίο γίνεται λόγος, είναι το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης HQ-NDC/GR (πρώην Γ’ Σώμα Στρατού), που για το 2012 αναλαμβάνει τη διοίκηση του χερσαίου τμήματος της δύναμης ταχείας αντίδρασης (NRF) του ΝΑΤΟ, για την οποία επίσης γίνεται λόγος στο ίδιο έγγραφο των εφοπλιστών ως «Δύναμη Επέμβασης του ΝΑΤΟ».
Στο ίδιο έγγραφο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών αναφέρονται ως λιμάνια αναχώρησης αυτά της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, ενώ επισημαίνεται ότι «η ανάπτυξη των δυνάμεων θα γίνει σε περιοχή που θα καθορισθεί, απόστασης περί τα 2.700 ν.μ. μέσω Σουέζ, όπου θα υπάρχει κατάλληλος λιμένας φορτοεκφόρτωσης». Δίνεται, δηλαδή, σαφώς το στίγμα της περιοχής ενδιαφέροντος και ενδεχόμενης διεξαγωγής των επιχειρήσεως, που με βάση αυτές τις αποστάσεις είναι η περιοχή του Περσικού Κόλπου και της Αραβικής Θάλασσας. Επίσης προβλέπεται ότι «η ανάπτυξη των δυνάμεων να διαρκέσει κατ’ εκτίμηση δώδεκα (12) μήνες».
Ταυτόχρονα με την παραπάνω αποκάλυψη, οι ΗΠΑ ο πρόεδρος της δηλαδή, Μπαράκ Ομπάμα, υπέγραψε το Σάββατο 31-12-2011 έναν νόμο για τη χρηματοδότηση του Πενταγώνου που ενισχύει τις κυρώσεις κατά του χρηματοπιστωτικού τομέα του Ιράν. Τα νέα μέτρα προβλέπουν ότι ο Ομπάμα θα έχει το δικαίωμα να παγώσει τα περιουσιακά στοιχεία όλων των ξένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που συναλλάσσονται με την κεντρική τράπεζα του Ιράν στον πετρελαϊκό τομέα.
Ιράν
Όπως εκτιμά το Ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, το Ιράν χρειάζεται επείγουσες ξένες επενδύσεις και μεταφορά τεχνογνωσίας προς εκσυγχρονισμό και επέκταση της πετρελαϊκής του βιομηχανίας, η οποία ευρίσκεται σε αρκετά απαρχαιωμένη κατάσταση, δεδομένου ότι αφ’ ενός η χώρα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τα ευμετάβλητα πετρελαϊκά έσοδα και αφ’ ετέρου η κυβέρνηση έχει προγραμματίσει την επέκταση της ημερήσιας παραγωγής σε επίπεδα 5,6 εκατ. βαρέλια … Σημειώνεται πάντως ως γενική διαπίστωση ότι, οι Ευρωπαίοι επιχειρηματίες (κυρίως Γερμανοί, Βρετανοί, Ισπανοί, Ιταλοί) δεν αγνοούν τη δυναμική και τις προοπτικές εμπορικής και επενδυτικής δράσης της ιρανικής οικονομίας, αλλά φροντίζουν να τοποθετούνται στρατηγικά σε νευραλγικούς τομείς της εγχώριας αγοράς, προσδοκώντας το πράσινο φως από την αμερικανική Διοίκηση, το οποίο δεν πρέπει πάντως να αναμένεται σύντομα, εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας που προέκυψε μετά τις Προεδρικές εκλογές της 12ης/6/2009, καθώς και του ζητήματος εγχώριου εμπλουτισμού ουρανίου.
Το Ιράν όμως, αδιαφορώντας για τις προθέσεις της «αμερικανικής Διοίκησης» οριστικοποίησε στις 2/6/2009 συμφωνία ανάπτυξης και εκμετάλλευσης της φάσης 11 του κοιτάσματος Ν. Παρς, αντικαθιστώντας το γαλλικό ενεργειακό όμιλο Total, με την Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου της Κίνας (CNPC), έναντι τιμήματος 4,7 δις. δολ. Το Ιραν όμως δεν σταμάτησε την συνεργασία του με την Κίνα μόνο σε αυτήν την συμφωνία. Κινεζικοί ενεργειακοί όμιλοι -σε συνεργασία με ιρανικούς- αναλαμβάνουν εξάλλου επενδυτικά σχέδια ανάπτυξης και εκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Ιράν. Επίσης, στο πλαίσιο (10/5/2009) διμερούς επενδυτικής συνδιάσκεψης υπεγράφησαν 20 συμφωνίες μεταξύ κρατικών φορέων και επιχειρηματικών ομίλων των δύο χωρών σε διάφορους τομείς, όπως για εκσυγχρονισμό σιδηροδρομικού δικτύου, για συνεργασία σε εξορύξεις, καθώς και κατασκευές, με τη συμμετοχή κινεζικών κατασκευαστικών ομίλων στο οικιστικό πρόγραμμα της ιρανικής κυβέρνησης.
Κατά την επίσκεψη δε του Προέδρου της Βενεζουέλας Τσάβεζ στην Τεχεράνη (7-9/9/2009), υπογράφηκαν συμφωνίες που αφορούν την ανάπτυξη της φάσης 12 του κοιτάσματος φυσικού αερίου του Νοτίου Παρς (με επένδυση 760 εκατ. δολ. από την εθνική εταιρεία πετρελαίου της Βενεζουέλας PDVSA), ιρανική επένδυση (αντίστοιχου ύψους) για ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου στη Βενεζουέλα, καθώς και προμήθειας του Ιράν με βενζίνη από τη Βενεζουέλα (20 χιλ. βαρελιών ημερησίως). Έτσι οι επενδύσεις πολυεθνικών δυτικών εταιριών όπως οι Repsol, Royal Dutch Shell και Total, πάγωσαν.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, μετά την ανακοίνωση μέτρων του Ομπάμα εναντίων του Ιράν, η Ευρωπαϊκή Ένωση (θα) «καταλήξει σε απόφαση για την επέκταση των κυρώσεων εις βάρος του Ιράν έως τα τέλη Ιανουαρίου, δήλωσε σήμερα εκπρόσωπος της ΕΕ. «Περιμένουμε πως μια απόφαση (για τις κυρώσεις της ΕΕ) θα είναι έτοιμη το αργότερο μέχρι το επόμενο συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων στις 30 Ιανουαρίου», δήλωσε ο εκπρόσωπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική, ο Μάικλ Μαν.
Η προοπτική ευρύτερων κυρώσεων οδήγησε την Τεχεράνη να απειλήσει με κλείσιμο των Στενών του Χορμούζ, μέσω των οποίων διέρχεται το 40% του πετρελαίου παγκοσμίως, εάν επιβληθούν περιορισμοί στις εξαγωγές ιρανικού πετρελαίου. Σε απάντηση, ο 5ος Στόλος των ΗΠΑ βρίσκεται ήδη στα Στενά.
Στην μέση η Κίνα
Η Κίνα μεταμορφώνεται σε θαλασσοκράτειρα παγκόσμιας εμβέλειας.
Η φιλοδοξία για απόκτηση «soft power» οφείλει να εξεταστεί, τόσο με βάση τις συγκυρίες σε περιφερειακό επίπεδο, όσο και με τα δύο μεγαλύτερα διακυβεύματά της. Το πρώτο αφορά τις εδαφικές διεκδικήσεις απέναντι στην Ταϊβάν και, γενικότερα, στην περίμετρο των κινεζικών χωρικών υδάτων με βάση την οποία καθορίζεται και η έκταση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Επιπλέον, από την ικανοποίηση των διεκδικήσεων της Κίνας εξαρτάται η ελεύθερη πρόσβασή της στα ανοιχτά ύδατα του Ειρηνικού Ωκεανού και στους θαλάσσιους διαδρόμους της Νοτιοανατολικής Ασίας που εκτείνονται πέρα από τη χερσόνησο της Ινδοκίνας. Το δεύτερο διακύβευμα αφορά την προστασία των θαλάσσιων οδών μέσα από τις οποίες πραγματοποιείται ο ανεφοδιασμός σε ορυκτά καύσιμα της χώρας η οποία είναι σήμερα ο δεύτερος εισαγωγέας πετρελαίου σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η Ταϊβάν είναι ένα μονάχα από τα τετραγωνάκια αυτής της θαλάσσιας σκακιέρας. Έτσι, η Κίνα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την Ιαπωνία εξαιτίας των Νήσων Ντιαόγιου (Σενκάκου στα ιαπωνικά) που γειτνιάζουν με τη νήσο Οκινάουα, η οποία φιλοξενεί μια αμερικανική βάση. Το Τόκιο διακηρύσσει ότι η ιαπωνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη εκτείνεται 450 χλμ δυτικά του Αρχιπελάγους, γεγονός το οποίο αμφισβητεί το Πεκίνο διεκδικώντας το σύνολο της υφαλοκρηπίδας, η οποία αποτελεί προέκταση του εδάφους του μέσα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Σε αυτή τη διένεξη, υπάρχει κι ένα παράπλευρο διακύβευμα το οποίο συνίσταται σε ένα κοίτασμα το οποίο ενδέχεται να περιέχει 200 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Είναι τα νερά στα οποία περιπολεί ο 7ος αμερικανικός στόλος.
Και όμως Κίνα και Ιαπωνία, μετά την διήμερη επίσκεψη του Ιάπωνα πρωθυπουργού Γιοσιχίκο Νόντα στο Πεκίνο και τις συναντήσεις του τόσο με τον ομόλογό του Γουέν Τζιαμπάο, όσο και με τον Κινέζο πρόεδρο Χου Ζιντάο. Κίνα και Ιαπωνία συμφώνησαν η μεταξύ τους διεξαγωγή εμπορίου να πραγματοποιείται στα νομίσματά τους (ιαπωνικού γεν και κινεζικού γουάν) και όχι μέσω του δολαρίου. Καταργούν δηλαδή το δολάριο ως συναλλαγματικό νόμισμα!
Όσον αφορά τις διεκδικήσεις στην θάλασσα συμφώνησαν την αποτροπή θερμών επεισοδίων η οποία θα επιτευχθεί, όπως συμφωνήθηκε με τη λειτουργία μόνιμου Μηχανισμού, στον οποίο θα συμμετέχουν ανώτεροι διπλωματικοί υπάλληλοι και αξιωματικοί του Λιμενικού και θα χειρίζονται τις ναυτικές κρίσεις με απευθείας επικοινωνία.
Άρα αυτές οι διμερής συμφωνίες απομονώνουν τις ΗΠΑ και τα συμφέροντα της στην περιοχή.
Η Κίνα δε είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής παγκοσμίως στον τομέα της ενέργειας και των εταιρειών ενέργειας, και ο δεύτερος μεγαλύτερος για υλικά: οι πόροι αντιπροσώπευαν τα δύο τρίτα όλων των κινεζικών συμφωνιών στο εξωτερικό. Οι Δυτικές επιχειρήσεις παραμένουν ένας σημαντικός πόλος έλξης για την Κίνα, όχι μόνον για τα φυσικά αποθέματα που θα φέρουν αλλά επίσης και για την αρτιότητα γνώσεων που θα αποκτήσουν.
Το ΝΑΤΟ εκτιμά ότι «Η Κίνα έχει δώσει δάνεια στο Καζακστάν και στο Τουρκμενιστάν ενώ την ίδια στιγμή κάνει μεγάλες επενδύσεις στην περιοχή στις βιομηχανίες πετρελαίου, αερίου και ακόμη και ουρανίου. Κάτι που δεν θα ικανοποιήσει μόνον την ανάγκη της Κίνας σε φυσικούς πόρους, αλλά θα δεσμεύσει περισσότερο τα κράτη της περιφέρειας αυτής στο Πεκίνο. Για παράδειγμα, ένα δάνειο 4 δισ. δολαρίων ΗΠΑ στο Τουρκμενιστάν για να αναπτύξει το τεράστιο κοίτασμα αερίου του Δυτικού Iolotan συνέπεσε με τον Αγωγό Αερίου Κεντρικής Ασίας-Κίνας, μιας σύνδεσης 2.000 χιλιομέτρων η οποία εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2009. Ο πρώτος αγωγός θα μεταφέρει 13 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (m³) αερίου από το Τουρκμενιστάν στην Κίνα το 2010, ενώ ένας δεύτερος αγωγός θα προωθήσει την συνολική χωρητικότητα μέχρι τα 40 δισ. m³ μέχρι το 2012-2014, και θα περιλαμβάνει εξαγωγές από το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν.
Παρόμοιες στρατηγικές χρησιμοποιούνται στην Υποσαχάρια Αφρική. Ο Πρωθυπουργός Wen Jiabao υπαινίχθηκε ότι 10 δισ. δολάρια ΗΠΑ θα μπορούσαν να δοθούν σε δάνεια κατά τα επόμενα τρία χρόνια – σαν τα 10 δισ. δολάρια ΗΠΑ δάνειο που δόθηκαν στο Καζακστάν κατά τη διάρκεια της κρίσης του τραπεζικού τομέα της – ανοίγοντας το δρόμο για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Μάλιστα, ορισμένες από τις προτεινόμενες συμφωνίες είναι ακόμα μεγαλύτερες από αυτές της Κεντρικής Ασίας. Το πρόγραμμα πετρελαίου Νίγηρα-Κίνας ανέρχεται σε περίπου 5 δισ. δολάρια ΗΠΑ, ενώ έχουν προταθεί επενδύσεις ύψους 7-9 δισ. δολαρίων ΗΠΑ στην Γουινέα.
Ταυτόχρονα η Κίνα, πέτυχε την έγκριση συμφωνίας για έρευνα και εξόρυξη στο Αφγανιστάν!
Συγκεκριμένα, το υπουργικό συμβούλιο του Αφγανιστάν ενέκρινε συμφωνία, η οποία επιτρέπει στην China National Petroleum Corporation (CNPC) να αναπτύξει πετρελαϊκά μπλοκ στη λεκάνη του ποταμού Amu Darya. Η περιοχή εκτιμάται ότι διαθέτει περί τα 87 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου.
Λατινική Αμερική: Η πρώην αυλή των ΗΠΑ
Το ισχυρότερο πλήγμα του Πεκίνου προς στις ΗΠΑ στην περιοχή υπήρξε η ανακοίνωση για παραχώρηση πιστώσεων στην Κούβα. Η εως τώρα λατινοαμερικανική πολιτική των κυβερνήσεων της Ουάσινγκτον αποσκοπούσε στην τιμωρία του Φιντέλ Κάστρο και της αριστερής κυβέρνησης, με τον Μπάρακ Ομπάμα να υπόσχεται αλλαγή πλεύσης. Η κινέζικη κυβέρνηση δεν άφησε ανεκμετάλλευτο αυτό το κενό ερχόμενη πιο κοντά με το “ανυπότακτο” στους αμερικανούς νησί.
Η Κινα έχοντας ως στόχο την πραγματοποίηση επενδύσεων σε στρατηγικές περιοχές, έχει υπογράψει συμφωνία με τον Ούγο Τσάβες για εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Βενεζουέλα . Δεν έμεινε όμως μόνο στην συμφωνία αλλά προσέφερε επιπλέον στη Βενεζουέλα πιστώσεις 700 εκατ. δολαρίων για την κατασκευή νέων κατοικιών, ώστε να βοηθήσει στην καταπολέμηση της φτώχειας στην περιοχή.
Η Κίνα έχει εκφράσει την επιθυμία να κατασκευάσει τον πρώτο δορυφόρο της Βολιβίας, καθώς και την οικοδόμηση ενός γρήγορου ηλεκτρικού τραίνου για τη χώρα. Ωστόσο, ένα από τα μεγάλα συμφέροντα της Κίνας στην Βολιβία είναι οι πλούσιοι φυσικοί πόροι, ειδικότερα οι ποσότητες λιθίου στην έρημο Uyuni, στις Άνδεις. Ο Έβο Μοράλες έχει δηλώσει ότι θέλει να αποδεσμεύσει την Βολιβία από ξένους και την επιρροή τους. Πριν από τρία χρόνια η εθνικοποιήση της βιομηχανίας πετρελαίου και αερίου, ανησύχησε τους ξένους επενδυτές, οι οποίοι βλέπουν να στενεύουν όλο και περισσότερο τα όρια των επενδύσεων τους στην χώρα. Ο Μοράλες επιμένει ότι τα κέρδη από τα πλούσια ορυκτά της χώρας και των φυσικών πόρων θα πρέπει να πηγαίνουν στους Βολιβιανούς και όχι στους ξένους επενδυτές.
Το ποσό των 2 δισεκατομυρίων δολλαρίων δίνει η Κινεζική εταιρεία China National Offshore Oil Corporation (CNOOC) για την απόκτηση μεριδίου 50 % της αργεντίνικης εταιρείας πετρελαίου και φυσικου αερίου Bridas Corporation. Η Bridas Corporation είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες σε αποθέματα πετρελαίου με δραστηριότητες σε ολόκληρη την Αργεντινή, την Βολιβία και την Χιλή. Επιπλέον κατέχει το 40% των μετοχών της επιχείρησης πετρελαίου Pan American Energy, ιδιοκτησία της βρετανικής εταιρείας πετρελαίου ΒΡ.
Συμπέρασμα;
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνο σπαράγματα πληροφοριών και επ’ ουδενί δεν αποτελούν αποκρυστάλλωση προθέσεων. Άλλωστε τα μέσα ενημέρωσης ασφυκτιούν από πληροφορίες που προσφέρονται για επαρκή μαζική κατανάλωση.
Ωστόσο είναι σίγουρο πως σε μια άγνωστη χρονικά στιγμή θα συμβεί κάτι.
Αυτό το κάτι σίγουρα θα είναι συγκεκριμένο, μα με ομιχλώδη και απροσδιόριστα κίνητρα, και θα στρέφεται εναντίων κάποιου.
Και αυτός ο κάποιος σίγουρα δεν θα είναι μόνο μια κυβέρνηση ένα κράτος ή ένας λαός. Και αυτό γιατί στην εποχή μας τον κόσμο τον κυβερνούν τα καρτέλ και οι υπερεθνικές εταιρίες πάνω από λαούς και σύνορα και πάντα σε αλληλοεπιχώριση με εκλεγμένες ή όχι κυβερνήσεις.
Το ποιος δουλεύει για ποιον είναι αδύνατο να το μάθουμε. Άλλωστε οι συμμαχίες στην πολιτική είναι τόσο μεταβλητές όσο και το διακύβευμα…
Πηγή: parallhlografos.wordpress.com μέσω http://www.inprecor.gr
ΠΗΓΗ: παρέμβαση
