Tου Κώστα Kαλλίτση
Από τις επικείμενες διαπραγματεύσεις με την τρόικα θα εξαρτηθεί αν θα πάρουμε 89 δισ. ευρώ τον Φεβρουάριο.
Δηλαδή, 30 δισ. για τη Συμμετοχή των Ιδιωτών (PSI), έως 39 δισ. για να ανακεφαλαιοποιηθεί το τραπεζικό...
σύστημα, 14 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν στις 15 Μαρτίου και άλλα 6 δισ. για μισθούς και συντάξεις.
Αν οι διαπραγματεύσεις ευοδωθούν, θα παραμείνουμε στο ευρώ. Αν όχι, η χώρα θα υποχρεωθεί σε έκδοση δικού της νομίσματος, για να διαχειριστεί τα ερείπιά της. Η μάχη είναι κρίσιμη, πρέπει να κερδηθεί. Αλλά είναι μία μάχη, μόνο. Με αυτήν, δεν θα έχει κερδηθεί και ο πόλεμος.
Ας μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Δεν φτάσαμε εδώ από κάποια «λάθη» ή αστοχίες.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αυτό έσυρε τη χώρα ώς εδώ.
Πρωταγωνιστής, το πολιτικό προσωπικό. Στην πλειονότητά του, ένα σκληρό πολιτικό κατεστημένο που διαχειριζόταν το πελατειακό κράτος.
Ούτε «ανίκανο» ήταν ούτε «ανεπαρκές» για εκείνη τη δουλειά - γι’ αυτό, άλλωστε, επανεκλεγόταν επί χρόνια. Μακριά από τα γνήσια συμφέροντα του τόπου, διασφάλιζε στους πάτρωνές του μια ευρεία συναίνεση και ευημερούσε με τη βοήθεια των πλουσίων «χορηγών» του.
Αλλά, δεν ήταν μόνο του.
Μέσα ενημέρωσης που λειτουργούσαν με δημόσιο χρήμα υπό ιδιωτική διαχείριση.
Ομάδες «αριστοκρατών» προσοδούχων που ντε φάκτο είχαν ιδιωτικοποιήσει για λογαριασμό τους «δημόσιες» επιχειρήσεις, με τα φθαρμένα συνδικάτα ως τσιλιαδόρους.
Και, βεβαίως, η κυρίαρχη τάξη. Που, με εξαιρέσεις που δεν ανατρέπουν τη συνολική εικόνα, ποτέ δεν υπήρξε ιθύνουσα ούτε νοιάστηκε για τη χώρα. Παρασιτούσε, λυμαινόταν τράπεζες και επιχειρήσεις και ασφάλιζε τα λάφυρά της στο εξωτερικό.
Αυτό το βαθιά συντηρητικό σύνολο είναι η κακοδαιμονία της Ελλάδας.
Αυτό κυριαρχεί (και τα τελευταία, σκληρά για όλους τους άλλους, χρόνια...) και εμποδίζει τη μεταρρύθμιση της χώρας – όχι οι «ξένοι». Αν αυτό δεν ανατραπεί, ο τόπος δεν θα ανασάνει. Η γάγγραινα της διαφθοράς.
Μια «πολιτιστική» χλίδα που ίσως έκανε έναν Κουν να αλλάξει δουλειά, από ντροπή.
Η υπονόμευση της Δικαιοσύνης από παραδικαστικά κυκλώματα.
Η αφόρητη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας.
Η λεηλασία των ευρωπαϊκών κονδυλίων κι ο προκλητικός πλουτισμός διά της υπεξαίρεσης φόρων.
Ολα αυτά, που εμποδίζουν την ανάδειξη νέων παραγωγικών δυνάμεων σε όλες τις σφαίρες και καταδικάζουν τη χώρα στο τέλμα, δεν είναι τεχνικά προβλήματα – αρμοδιότητας ενός Ράιχενμπαχ. Είναι όψεις του πολιτικού προβλήματος.
Βιώνουμε ημέρες σύγχυσης, ανάλογης με εκείνην της πρώτης 10ετίας του περασμένου αιώνα – μετά τη χρεοκοπία του 1897, σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που (και τότε) έχει εισέλθει σε μακρόχρονη διαδικασία μετάβασης σε επόμενη φάση ανάπτυξης.
Ωστόσο, μέσα στη γενική περιδίνηση, τα σημάδια μιας νέας συναίνεσης ανιχνεύονται από όλες τις έρευνες κοινής γνώμης: Στη συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, το πολιτικό κατεστημένο έχει κονιορτοποιηθεί και αναζητούνται νέες δυνάμεις, που θα δηλώσουν το παρόν για μια δυναμική πολιτική επανεκκίνηση με κοινωνική συναίνεση και ευρύτερη συμμετοχή.
Και με στόχο ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ανοικτής κοινωνίας, με περισσότερη δικαιοσύνη και μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας μέσω μιας νέας θέσμισης της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Αυτό είναι το στοίχημα του 2012. Ισως αυτό κρίνει και την έκβαση του πολέμου.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΠΗΓΗ: radar-gr
