Του Δημήτρη Χρήστου
Μέχρι σήμερα αντιμετωπίζαμε την οικονομική κρίση αναφερόμενοι κυρίως στα δημόσια οικονομικά. Η χρεωκοπία της κοινωνίας ακούγεται μέχρι στιγμής, κυρίως, ως πολιτικός όρος. Τώρα όμως, που μπαίνουμε...
φουλαριστοί στην πιο άγρια ύφεση της ελληνικής κρίσης, οι ανατροπές που θα γίνουν θα είναι συγκλονιστικές.
ΤΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ, έχοντας χάσει έως και τη μισή αγοραστική τους δύναμη (κατά μέσο όρο), δεν θα είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, όσον αφορά όχι μόνον τους φόρους που επινοεί το κράτος, αλλά και τα δάνεια που έχουν στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Η αδυναμία πληρωμών θα δημιουργήσεις τεράστια προβλήματα στις τράπεζες, που θα βρεθούν με ακίνητα των οποίων η αξία θα είναι πλέον στο μισό και κάτω και δεν θα μπορούν να πωληθούν. Οι ζημιές θα είναι τόσο μεγάλες και τόσο παρατεταμένες, που οι περισσότερες θα κινδυνεύσουν με χρεωκοπία.
ΤΟ ΙΔΙΟ θα συμβεί και στον δημόσιο τομέα. Οι φόροι που απαιτούνται δεν υπάρχουν και οι κατασχέσεις στις οποίες μπορεί το κράτος να προχωρήσει, σε τίποτα δεν θα αλλάξουν την κατάσταση. Παράλληλα, καθώς το διαθέσιμο καταναλωτικά εισόδημα θα τείνει προς το μηδέν, ο τομέας του εμπορίου και των υπηρεσιών θα καταρρεύσει ολοκληρώνοντας την πιο επώδυνη περίπτωση γενικής χρεωκοπίας. Από αυτό το σπιράλ της ύφεσης δεν υπάρχει έξοδος, με την εφαρμοζόμενη πολιτική των δυνάμεων που εξουσιάζουν πλέον απόλυτα τη χώρα μας.
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ που ακολουθούν και υπηρετούν, αυτό του άγριου νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, όπως το οραματίστηκε ο Μίλτον Φρίντμαν, στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί 10 χρόνια για να βρει κάποια ισορροπία, όπως μας είπε ο χερ Σόιμπλε, υπολογίζοντας, πως τόσο έκανε να συμβεί αυτό, όταν το πείραμα εφαρμόστηκε στη Χιλή και μάλιστα υπό καθεστώς στυγνής δικτατορίας. Βεβαίως εδώ δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε τόσο. Για τον απλούστατο λόγο ότι η χρεωκοπία θα συμβεί πολύ νωρίτερα.
ΑΥΤΟ που σχεδιάζεται και νομίζουν πως μπορεί να σηματοδοτεί μια νέα αφετηρία επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, θα γίνει η αρχή του τέλους.
Και μόνο η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών κατά 40% με 50%, με σταθερές τις υψηλές δανειακές τους υποχρεώσεις, που ξεπερνούν το συνολικό ΑΕΠ της χώρας (τέλος του 2010 ήταν στο 124%), είναι αρκετός λόγος για ένα βίαιο κραχ. Αν συνυπολογίσουμε και την αδρανή βόμβα των μεταχρονολογημένων επιταγών, που ξεπερνούν τα 300 δισ. ευρώ, τότε - υποθέτω ότι - γίνεται αντιληπτό το σενάριο της καταστροφής. Γενική παύση πληρωμών.
ΤΩΡΑ υπολογίζουν, πως με κούρεμα του δημοσίου χρέους κατά 50% η ελληνική οικονομία μπορεί να ζήσει, επειδή το χρέος της από 160% θα πέσει στο 105%.
Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς θετικά, με την προϋπόθεση πως υπάρχει οικονομία.
Διότι αυτό που υπάρχει σήμερα, το κλίμα στις επιχειρήσεις, είναι ο σώζων εαυτό σωθήτω. Η εσωτερική αγορά έχει καταρρεύσει. Όσοι μπορούν να μεταφερθούν σε άλλες χώρες το κάνουν, κάποιοι αγωνίζονται για αναλήψεις φασόν από τις μεγάλες πολυεθνικές και οι υπόλοιποι ετοιμάζουν τα λουκέτα τους.
Όταν κατεδαφίζεις το Δημόσιο, χωρίς κανείς να αντικαθιστά κρίσιμες λειτουργίες στην οικονομική ανάπτυξη, και με μηδέν δημόσιο χρέος είσαι καταδικασμένος, πολύ περισσότερο όταν οι πολιτικές λιτότητας επικρατούν πλέον σε όλη την Ευρώπη περιορίζοντας το πεδίο για εξωστρεφείς δράσεις.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
