Του Μιχάλη Μητσού
Το 1977 μια ομάδα νεαρών από το Λονδίνο ταρακουνούσαν ολόκληρη την Ευρώπη με το πρώτο τους σινγκλ, διάρκειας ενός λεπτού και πενήντα δευτερολέπτων.
Το τραγουδούσε ο θρυλικός Τζο Στράμερ, ξεκινούσε με τους ήχους σειρήνων της αστυνομίας, λεγόταν White Riot και πήγαινε ως εξής:
«Λευκή εξέγερση, θέλω μια εξέγερση/
Λευκή εξέγερση, μια δικιά μου εξέγερση (…)/ Οι μαύροι έχουν πολλά προβλήματα/ Αλλά δεν τους εμποδίζει αυτό να πετούν και κάνα τούβλο/
Οι λευκοί πάνε σχολείο/ Οπου τους μαθαίνουν να γίνονται χοντροί (…)/
Ολη η εξουσία είναι στα χέρια/ ανθρώπων αρκετά πλούσιων για να την αγοράζουν/
Ενώ εμείς περπατάμε στον δρόμο/ Τόσο δειλοί, που ούτε καν δοκιμάζουμε να την αποκτήσουμε (…)/
Παίρνεις τον έλεγχο;/ Ή παίρνεις εντολές;/
Πηγαίνεις πίσω/ Ή πηγαίνεις μπροστά;»
Ηταν φυσικά οι Clash, που διαμαρτύρονταν - μεταξύ άλλων - για την καταστολή εναντίον των μαύρων το προηγούμενο καλοκαίρι στο Φεστιβάλ του Νότινγκ Χιλ.
Δύο χρόνια αργότερα, θα πρόσφεραν στους ανά τον κόσμο αδικημένους ένα ακόμη διαχρονικό τραγούδι. Λεγόταν «The Guns of Brixton» και περιλαμβανόταν στο τρίτο τους άλμπουμ, το «London Calling»:
«Μπορείτε να μας συντρίψετε/ Μπορείτε να μας συνθλίψετε/
Αλλά θα πρέπει να τα βάλετε/ Ω, με τα όπλα του Μπρίξτον!»
Το πανκ συγκρότημα έχει εμπνεύσει δύο γενιές ανθρώπων.
Αλλά δεν τους οδήγησε όλους στην ίδια κατεύθυνση. Πάρτε τον «ροκ τραπεζίτη» Ματιέ Πιγκάς, έναν άνθρωπο που δεν κρύβει ότι σημαδεύτηκε από τους Clash, τους Sex Pistols και τους Ramones: αυτό δεν τον εμπόδισε να υπηρετήσει στα πολιτικά γραφεία του Ντομινίκ Στρος-Καν και του Λοράν Φαμπιούς, να αναλάβει τη διεύθυνση της τράπεζας επενδύσεων Lazard, να αγοράσει τη «Μοντ» και να γίνει σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Να ενσωματωθεί, με άλλα λόγια, στο «σύστημα».
Αλλοι πήραν άλλο δρόμο. Εγιναν «εκείνοι, με τους οποίους οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα», όπως γράφει ένα σύνθημα σε τοίχο ενός λυκείου της Αθήνας.
Αμφισβήτησαν την εξουσία, κάθε είδους εξουσία, χωρίς να μπορέσουν όμως να διατυπώσουν μια δική τους πρόταση, μια προοπτική, μια διέξοδο.
Οχι πως είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν - απλώς θα βοηθούσε.
Οι εξεγερμένοι του Τότεναμ, όπως κι εκείνοι των γαλλικών μπανλιέ του 2005 ή της Αθήνας του 2008, είναι πολύ μικροί, για να έχουν ζήσει τα χρόνια των Clash.
Μεταφέρουν έτσι με μηχανιστικό τρόπο συνθήματα και εμπειρίες.
Η αμφισβήτησή τους είναι στείρα και μηδενιστική.
Δεν πλήττει την εξουσία, την ενισχύει.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
