Τίποτα... δεν θα είναι πια το ίδιο ύστερα και από αυτή την κρίση.
Ομως, ενώ ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές, καθώς νέες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις πιέζουν για μια γενική αναδιάταξη του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, ώστε να αντικατοπτρίζει την οικονομική ισχύ τους, στην Ευρώπη, αυτοί που...
κάποτε φώναζαν «όλοι για έναν» έχουν περάσει πια στο «καθένας για τον εαυτό του».
Οι κατηγορίες, ότι οι γερμανικές τράπεζες βάζουν φωτιά στην ευρωζώνη, αυτήν τη φορά προέρχονταν από τον Ρομάνο Πρόντι.
Σε συνέντευξή του στη «Μεσατζέρο», ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε, πως η Ντόιτσε Μπανκ ξεπούλησε όλα σχεδόν τα ιταλικά της ομόλογα, συντελώντας έτσι στην άνοδο των ιταλικών επιτοκίων και στον πανικό που, ουσιαστικά, ακύρωσε τα μέτρα λιτότητας τα οποία είχε αναγγείλει ο Μπερλουσκόνι.
«Είναι μια εντυπωσιακή ένδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης», λέει ο Πρόντι.
«Πρέπει να αντιδράσουμε στον γερμανικό εγωισμό».
Αλλος ιταλός αξιωματούχος λέει, πως ίσως η χώρα του να μην μπορέσει να καταβάλει το μερίδιό της (18%) στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Αν όμως η Ιταλία και η Ισπανία βρεθούν σε αδυναμία να καταβάλουν τη συμμετοχή τους, αυτό θα σημαίνει πως η συμμετοχή της Γερμανίας και της Γαλλίας θα πρέπει να αυξηθεί στο 80%, σύμφωνα με τον οικονομικό αναλυτή Γκραντ Λιούις. Και αυτό δεν ενθουσιάζει τους Γερμανούς. Οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές λένε πως δεν πρόκειται να στηρίξουν άλλες διασώσεις. Το ίδιο και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες. Και οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ βρίσκονται στα πρόθυρα ανταρσίας.
Αν λοιπόν το έλασσον, δηλαδή ο ρεφενές, βρίσκει τους Γερμανούς τόσο απρόθυμους, πόσο βάσιμες μπορεί να είναι οι ελπίδες ορισμένων ότι θα υποκύψουν στο μείζον, δηλαδή στο ευρωομόλογο;
Είτε υποκύψουν, όμως, είτε όχι, οι Γερμανοί θα είναι κερδισμένοι.
Θα έχουν μείνει με ένα σημαντικό πολιτικό όφελος, από εκείνα που σπάνια συναντά κανείς στην Ιστορία: την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, με τη συναίνεση των θυμάτων τους, ύστερα από ένα πολυαίμακτο παγκόσμιο πόλεμο.
Και μάλιστα σε νομισματική βάση 1 προς 1, με ένα υπερτιμημένο ανατολικογερμανικό μάρκο, που οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες το πλήρωσαν ακριβά. Αλλωστε ακόμη και το ευρώ ήταν πρωτίστως ένα πολιτικό πρόταγμα.
Αν δεν υποκύψουν στο ευρωομόλογο, οι Γερμανοί θα μπορούσαν ίσως να συνεχίσουν την πορεία τους με τις δορυφορικές τους χώρες (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), απαλλαγμένοι από το ευρώ και από τα χρέη των προβληματικών χωρών του.
Αν υποκύψουν, θα αναλάβουν μεν αυτά τα χρέη, αλλά θα επιβάλουν στις υπόλοιπες χώρες μια ασφυκτική γερμανική οικονομική διακυβέρνηση.
Και πάλι θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι.
Επειδή χρειάζονται ηττημένοι, για να μπορούν οι νικητές να κοιμούνται ήσυχοι.
Ο κοινωνικός... δαρβινισμός θα γίνει τότε επίσημη ευρωπαϊκή πολιτική, με ένα ευρωομόλογο λιτότητας και μηδενικών ελλειμμάτων (αυτό θα είναι το τίμημά του).
Οπως ακριβώς τον είχε φανταστεί ο κοινωνιολόγος του δέκατου ένατου αιώνα Χέρμπερτ Σπένσερ, όταν υποστήριζε: πως καθήκον των οικονομικά ισχυρών, είναι να αφανίσουν τους αδύναμους.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
