Της Νατάσας Μπαστέα
H Βιρτζίνια είναι μια από τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Το 2009, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξόδεψε 115,6 δισ. δολάρια σε αυτήν την πολιτεία, όπου κερδήθηκε η ανεξαρτησία της χώρας.
Ομως η εφορία, το περίφημο IRS, συνέλεξε μόνο 58,6 δισ. δολάρια σε ομοσπονδιακούς φόρους.
Στην ουσία λοιπόν, η Βιρτζίνια είχε έλλειμμα...
97 δισ. δολάρια.
Μάλιστα στα 20 χρόνια, από το 1990 έως το 2009, σύμφωνα με το περιοδικό «Economist», συσσώρευσε έλλειμμα που ξεπερνά τα 590 δισ. δολάρια!
Αυτό ισούται με 145% της οικονομικής παραγωγής αυτής της πολιτείας των οκτώ εκατομμυρίων κατοίκων το 2009 και εάν σας θυμίζει κάτι έχετε δίκιο:
είναι ανάλογο με το ποσοστό του χρέους προς το ΑΕΠ της Ελλάδας.
Εάν οι ΗΠΑ έμοιαζαν με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η Πολιτεία της Βιρτζίνιας θα έπρεπε να λύσει το πρόβλημα μόνη της.
Ομως ως μέλος μιας (και) οικονομικής ένωσης, μπορεί να βασιστεί σε βοήθεια από τους άλλους. Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση, η Βιρτζίνια δεν είναι η πιο χρεωμένη πολιτεία της Αμερικής. Την «τιμή» αυτή έχει το Νέο Μεξικό με το έλλειμμά του τα τελευταία 20 χρόνια να ανέρχεται στο 260% του ΑΕΠ του. Αλλά ούτε το Νέο Μεξικό, πατρίδα των Ναβάχο, των Απάτσι και της φθηνής τεκίλας, θα χρεοκοπήσει.
Είκοσι πολιτείες πληρώνουν σε ομοσπονδιακούς φόρους περισσότερα από όσα λαμβάνουν. Το Ντέλαγουερ, που είχε πλεόνασμα 125 δισ. τις δύο τελευταίες δεκαετίες, συνεισφέρει πιο πολλά από οποιαδήποτε άλλη πολιτεία - με λίγα λόγια οι πλούσιες περιοχές τροφοδοτούν τις πιο φτωχές.
Ακόμα και τώρα που οι ΗΠΑ βρέθηκαν μπροστά στο φάσμα της στάσης πληρωμών, τίποτα από αυτά δεν άλλαξε. Και τα ποσά που μεταφέρονται από μια πολιτεία σε άλλη, είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε αποπειράται αυτήν τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Βιρτζίνια όπως Ελλάδα, ΗΠΑ όπως ΕΕ; Μάλλον όχι.
Το πως οι Αμερικανοί έφτασαν πριν από 220 χρόνια στο συμπέρασμα, ότι, όταν θέλεις μια ένωση, θα πρέπει τα χρήματα να πηγαίνουν από τη μια μεριά στην άλλη, για να υπάρξει μια συνδετική ουσία και πως οι Ευρωπαίοι, στον 21ο αιώνα, δείχνουν να το αποδέχονται με μεγάλη δυσκολία, θα αποτελέσει σίγουρα ένα μελλοντικό μάθημα Πολιτικής Ιστορίας.
Ή, τέλος πάντων, ας αποφασίσουν τι ακριβώς ένωση θέλουν.
Και, τέλος πάντων, ας αποφασίσουμε και εμείς τι ακριβώς θέλουμε. Και τι ακριβώς είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε σε αντάλλαγμα. Ακριβώς, όμως...
ΠΗΓΗ: tanea.gr
