H δημοκρατία είναι κοινωνικό κατόρθωμα, όχι ιδεολογική συνταγή.
Για την ιδελογική συνταγή, βεβαίως, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, οι ιδεολογίες προσχεδιάζουν συνήθως παραδείσους.
Eνώ το κοινωνικό κατόρθωμα προϋποθέτει εξ ορισμού και το ενδεχόμενο του μη κατορθώματος, της αποτυχίας ή της...
ανικανότητας.
Oταν μια συλλογικότητα αποτυγχάνει ή δεν είναι ικανή να κατορθώσει τη δημοκρατία (δεν διαθέτει την απαιτούμενη κατά κεφαλήν καλλιέργεια), τότε πρέπει κάπως αλλιώς να εξασφαλιστεί η διαφορά της κοινωνίας των αναγκών από τη θηριωδία της ζούγκλας.
Συνήθως αυτόν τον ρόλο σπεύδουν να τον αναλάβουν αυτεπάγγελτοι «σωτήρες» – σατραπικά άτομα ή συμμορίες εξουσιολάγνων.
Mιλάμε τότε για «αυταρχικά καθεστώτα», που περιορίζουν τα ατομικά δικαιώματα (συνήθως με τρόπο αυθαίρετο) προκειμένου να αποτρέψουν τη γενικευμένη αυθαιρεσία των νόμων της ζούγκλας.
Για να επιβληθεί ένα αυταρχικό καθεστώς πρέπει (κατά κανόνα) να ασκήσει βία. Σε εποχές όχι και πολύ μακρινές, την αποτελεσματικότερη βία μπορούσαν να την ασκήσουν οι εξ επαγγέλματος ένοπλοι πολίτες (στρατιωτικοί, αστυνομικοί). Eνα στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν η φυσιολογική κατάληξη πολύχρονων αποτυχημένων προσπαθειών να κατορθωθεί η δημοκρατία, κατάληξη της υποβαθμισμένης κατά κεφαλήν καλλιέργειας που διαστρέφει τη συνταγή της δημοκρατίας σε πρόσχημα συντεχνιακών αυθαιρεσιών. Λειτουργούσαν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σαν δικλίδες βραχυχρόνιας εκτόνωσης της δυσαρέσκειας για την αποτυχία ή την ανικανότητα και επέτρεπαν, μετά το «διάλειμμα», την επανεκκίνηση της προσπάθειας μήπως και κατορθωθεί δημοκρατία.
Σήμερα, για λόγους που απαιτούν μακρά ανάλυση (πολύ ενδιαφέρουσα), η αποτελεσματικότερη βία δεν ασκείται με τα όπλα, ακόμα και τα όπλα τα ελέγχουν μεθοδικά στημένοι μηχανισμοί της οικονομίας.
Αυτοί που σήμερα αποφασίζουν αυθαίρετα και επιβάλλουν εκβιαστικά τα ποσοστά των καταδικασμένων στην απόγνωση της ανεργίας, την εξευτελιστική της ανθρωπιάς του ανθρώπου μείωση μισθών και συντάξεων, αυτοί οι δυνάστες λαών σήμερα δεν φοράνε στολές και πηλήκια, παράσημα και ξίφη, δεν τιτλοφορούνται δικτάτορες ή στρατιωτικοί πραξικοπηματίες.
Είναι κοστουμαρισμένοι κοινότοπα υπάλληλοι ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης κρατικών οικονομιών», στελέχη διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών ή παντοδύναμων στον διεθνή τζόγο Τραπεζών.
Και εκτελεστές των αποφάσεων αυτών των τυράννων καριέρας, πειθήνιες ορντινάντσες (όσο ποτέ λοχίας σε στρατιωτική δικτατορία ή λακές γόνων κληρονομικής ηγεμονίας), είναι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας κρατών αποτυχημένων ή ανίκανων να κατορθώσουν τη δημοκρατία.
Διότι η δημοκρατία, όταν είναι κοινωνικό κατόρθωμα και όχι χρησιμοθηρική συνταγή, είναι αποδεδειγμένα το ισχυρότερο ανάχωμα στη βία, την ένοπλη ή του δόλιου τζόγου.
Αν ο μαρξισμός και τα εφιαλτικά του έκγονα (λενινισμός - σταλινισμός, μαοϊσμός και τα συναφή) αγνόησαν το άθλημα της δημοκρατίας και σημάδεψαν την Ιστορία με φρίκη ολοκληρωτισμού, είναι γιατί ξεκινούσαν από την ίδια με τον καπιταλισμό εκδοχή της συλλογικότητας ως societas: «εταιρισμού επί κοινώ συμφέροντι».
Και ο ατομοκεντρισμός του συμφέροντος αποκλείει τη δημοκρατία ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας. Μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, να την αλλοτριώνει σε συνταγή - σύμβαση με νομικούς, χρησιμοθηρικούς όρους.
Αλλά τότε εκδικείται ο ρεαλιστικότερος δείχτης γνησιότητας ή αλλοτρίωσης των σχέσεων κοινωνίας: η οικονομία. Αυτονομείται η οικονομία από την κοινωνία των αναγκών, μεταβάλλεται σε μέσο ή όπλο για την άσκηση βίας, υποτάσσεται σε μεθοδικά στημένους εργαλειακούς μηχανισμούς.
Στην Ελλάδα σήμερα η εργαλειοποιημένη δυναστευτική οικονομία, με τη βία που συνεπιφέρει (νομιμότατα), είναι οργανικό γέννημα της κομματοκρατίας.
Tα κόμματα φόρτωσαν στους Eλληνες ένα ιλιγγιώδες χρέος, προκειμένου να μπορούν τα ίδια, με δάνειο χρήμα και αδίστακτη ιδιοτέλεια, να εξαγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις, να εκφαυλίζουν μεγάλες πλυθυσμικές ομάδες, να ανοίγουν διαύλους ανήθικου πλουτισμού στα στελέχη τους.
Mε αποτέλεσμα, να είναι σήμερα οι Eλληνες υπόδουλοι, με προοπτικές δεκαετιών, στα ανεξέλεγκτα πλοκάμια αδίστακτων θεσμών διεθνούς κερδοσκοπίας που αφήνει πίσω του ψυχορραγώντας ο καπιταλισμός.
H δημοκρατία, ως άθλημα και επιδίωξη, είναι η μόνη δυνατότητα για να αποτινάξουμε τον ζυγό που μας έχουν επιβάλει οι «αγορές», η μόνη δυνατότητα για να συνεχίσει να υπάρχει Eλληνισμός στα μέσα του 21ου αιώνα.
Aλλά καινούργιο κρασί δεν μπαίνει σε παλιούς ασκούς.
Για να κατορθωθεί δημοκρατία, πρέπει τα σημερινά κόμματα και το φαύλο κράτος που χρησιμοποιούν ως υποχείριο, να αποβληθούν από το πολιτικό σκηνικό.
Oταν το αίτημα της αποβολής τους γίνει καθολικά συνειδητό, ο τρόπος της αποβολής τους θα γεννηθεί οργανικά και απρόβλεπτα. Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε για τον τρόπο, αν δεν προηγηθεί η επίγνωση της επιτακτικής ανάγκης.
Δυστυχώς, οι δημοσκοπήσεις της «K» (15.7.2011) δίνουν προβάδισμα έξι μονάδων στη N. Δ. και δεκαέξι μονάδων, μπροστά, στην «παράσταση νίκης». Δυστυχώς, γιατί χάνεται έτσι και η τελευταία ευκαιρία να κατορθωθεί δημοκρατία στον τόπο χωρίς τη «μαμή» της βίας – αίμα ή πείνα.
Aυτό το κόμμα, που η πενταετία της κυβερνητικής του θητείας έδειξε ολοφάνερα πόσο σάπιο, δηλαδή πόσο εκπασοκισμένο είναι, πόσο αμετανόητα φαύλο και ανίκανο, ετοιμάζεται να βυθίσει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα στην άβυσσο.
Δικαιώνεται ο κ. Σαμαράς που επιβράβευσε ως «τομεάρχες» τα πιο ανυπόληπτα αποφόρια του πολιτικού και κοινωνικού βίου – οι δημοσκοπήσεις του επιτρέπουν να κατέβει στις εκλογές με τέτοιας υποστάθμης «επιτελείο».
Bιάστηκαν όσοι πίστεψαν ότι με τον ολίγιστο «Γιωργάκη» φτάσαμε στον πάτο της συμφοράς.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
