Του Χρήστου Ζέρβα
Ξένοι επίτροποι στα υπουργεία, υπό κηδεμονία Ε.Ε. και ΔΝΤ η χώρα. Η προβλεπόμενη τοποθέτηση αλλοδαπών τεχνοκρατών - επιτρόπων σε υπουργεία και νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, για την... αποτελεσματικότερη εφαρμογή του Μνημονίου 2 (Μεσοπρόθεσμο), είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο των συμφωνιών χρηματοδότησης: η συνεχής αφαίρεση πόρων από τους πολλούς, η λεηλασία του κοινωνικού πλούτου της χώρας με διαδικασίες fast track.
Σαν τις ιστορίες του Χότζα, όποιος εστιάζει στο πρώτο, υποτιμά σκοπίμως το δεύτερο.
Θα μπορούσε να νιώσει μάλιστα και ανακουφισμένος, αν τα εμφανιζόμενα ως αναγκαία σκληρά μέτρα λιτότητας - σωτηρίας εφαρμοστούν αμιγώς από το ελληνικό πολιτικό και τεχνικο - οικονομικό προσωπικό. Τίθεται, βλέπετε, ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας.
Ελα, όμως, που η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν εμπιστεύεται το εγχώριο δυναμικό, ενώ απαιτεί και άμεση υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τη χορήγηση νέων δανείων...
Αν, όμως, η κυβέρνηση καταφέρει να περιορίσει το ρόλο των ξένων «τοποτηρητών» ή γλιτώσει τις υποθήκες, ε, τότε θα πρόκειται για μεγάλη επιτυχία. Θυμάστε τι συνέβη όταν η τρόικα εξήγγειλε τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δισ. ευρώ; Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του πρωθυπουργού (περί απαγόρευσης πώλησης δημόσιας γης), αλλά και των υπουργών του, ξεχάστηκαν μέσα σε λίγες μόνο μέρες.
Το ίδιο «απατηλό παιχνίδι» γίνεται και με τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο Δ. Ρέππας το είπε άλλωστε καθαρά. Πρόκειται για απειλή συμβολικού χαρακτήρα. Ενα εκβιαστικό δίλημμα, δηλαδή, με στόχο την ευκολότερη αποδοχή των βασικών οικονομικών μέτρων από το σύνολο της κοινωνίας. Αφού προηγηθούν βέβαια μικροαλλαγές στις οριζόντιες εισοδηματικές περικοπές, οι οποίες θα ικανοποιήσουν ασφαλώς τους υποκριτικά διαφωνούντες υπουργούς και βουλευτές.
Για τη χρόνια καταλήστευση δημόσιων πόρων και την ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή, ούτε λόγος...
Εκβιαστικά θα είναι και τα ερωτήματα ενός μελλοντικού δημοψηφίσματος, που εκ των υστέρων και αποσπασματικά θα επιχειρήσει να υφαρπάξει «νομιμοποίηση» σε προεπιλεγμένες πολιτικές. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και ο μεγάλος εκβιασμός. Ή υπακούμε στις επιταγές της τρόικας ή χρεοκοπεί η χώρα.
Ομως, η απλή λογική εξανίσταται.
Πρώτον: είναι αδύνατον να οδηγηθεί εν μια νυκτί μια χώρα της ευρωζώνης στη χρεοκοπία, αφού αυτό θα είχε άμεσες επιπτώσεις στο κύρος και την πορεία του ευρώ.
Δεύτερον, μια μη ελεγχόμενη πτώχευση κράτους της ευρωζώνης μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτο ντόμινο χρεοκοπίας άλλα κράτη, τράπεζες ή εταιρείες.
Τρίτον, πρέπει να ικανοποιηθούν πρώτα οι δανειστές.
Τέταρτον, το κύριο ζητούμενο είναι η βίαιη προσαρμογή του ελληνικού οικονομικού μοντέλου στις απαιτήσεις της νεοφιλελεύθερης αγοράς.
Βασικά συστατικά στοιχεία της νέας προπαγάνδας είναι η μετατροπή του κοινωνικού προβλήματος σε ατομική υπόθεση, η συρρίκνωση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος και η ταύτισή του με το ιδιωτικό, η ενοχοποίηση του άλλου (άνεργου, ξένου, δημόσιου υπαλλήλου) και όχι της εγγενούς αδικίας του συστήματος, ως αιτίας της γενικευμένης κρίσης.
Η αναπάντεχη, όμως, έκρηξη οργής των Ελλήνων, η εμφάνιση κινημάτων άμεσης δημοκρατίας και αμφισβήτησης, σταμάτησε ξαφνικά το χρόνο και ανέτρεψε το στημένο σκηνικό του φόβου.
Η αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση θέτει έτσι τα όρια της ανοχής των πολλών στις προεξοφλημένες πολιτικές των λίγων, επιχειρεί να επαναδιατυπώσει τις βασικές ανάγκες και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.
Η απαίτηση της τρόικας για συναίνεση των κομμάτων εξουσίας έχει προβλέψει αυτές τις αδυναμίες. Παρά τους λεονταρισμούς Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. συμφωνούν στις αποκρατικοποιήσεις και σε άλλα θέματα (κατάργηση «πόθεν έσχες» στην οικοδομή, επιστροφή κεφαλαίων κ.ά.).
Η διαφωνία στο φορολογικό είναι ένα πρόσχημα πολιτικής διαφοροποίησης, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.
Η ελάφρυνση της φορολογίας των επιχειρήσεων ως μέσου επανεκκίνησης της οικονομίας, στην οποία επιμένει η Ν.Δ., ανακυκλώνει, άλλωστε, το σημερινό βασικό πρόβλημα:
μειώνει τα δημόσια έσοδα και αυξάνει τα αδιάθετα πλούτη των ελίτ.
ΠΗΓΗ: enet.gr
