Η οικονομική κρίση δεν έφερε μόνο την οικονομική δυσπραγία στη χώρα.
Απέδειξε κατά τρόπο αναμφισβήτητο, πόσο κούφιο ήταν ένα κυριολεκτικά άδειο πουκάμισο, το μοντέλο της λεγόμενης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που ακολουθούσαμε, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυψε και αρκετά χαρακτηριστικά της... ελληνικής... πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας που κανονικά και αντικειμενικά δεν είναι διατηρήσιμη, αλλά αν παρ’ ελπίδα επικρατήσουν οι πολλοί, που νομίζουν ότι πρέπει να διατηρηθεί, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μία χαώδη κατάσταση που θα θυμίζει ζούγκλα.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, ήταν, ότι και πριν από την κρίση η Ελλάδα δεν είχε κρατική μηχανή. Δεν είχε συντεταγμένη κοινωνία και η αίσθηση κοινωνικής ευθύνης ήταν περιορισμένη. Ηταν ουσιαστικά μία άνομη πολιτεία.
Η διαφθορά και η μετριότητα καθόριζαν τα πάντα.
Η παιδεία αντικαταστάθηκε από την παραπαιδεία και υπήρχε ως θεσμός μόνο κατ’ όνομα.Η πραγματική παραγωγή είχε εγκαταλειφθεί και αντικατασταθεί με πλαστά πιστοποιητικά και αεριτζίδικες μπίζνες.
Η λεγόμενη ηγετική τάξη σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς ήταν μικρή και σε μεγάλο ποσοστό χαμηλών δυνατοτήτων.
Ο επαρχιωτισμός ήταν ανέκαθεν βασικότατο συστατικό της κοινωνικής φυσιογνωμίας, ενώ τα τελευταία χρόνια προστέθηκε σαν κυρίαρχο χαρακτηριστικό και η βία (ξεκινά από τον φραστικό «τσαμπουκά»), η οποία κλιμακώνεται συνεχώς σε όλες τις μορφές της, από τον προπηλακισμό ώς τον χουλιγκανισμό και ώς την εγκληματικότητα.
Δυστυχώς, αυτή ήταν η Ελλάδα μας και δυστυχέστατα, εξακολουθεί να είναι. Δεν τα βλέπαμε ή δεν θέλαμε να τα δούμε όλα αυτά, γιατί ήταν πασπαλισμένα με χρυσόσκονη αγορασμένη με κοινοτικές επιδοτήσεις και δάνεια, αλλά ουσιαστικά πάντα υπήρχαν.
Πολλοί ίσως θεωρήσουν υπερβολικό τον ισχυρισμό, αν όμως ψάξουν με ειλικρίνεια και αναλογισθούν με κάποια διεισδυτικότητα την πορεία της χώρας εδώ και περίπου πενήντα χρόνια, θα δεχθούν την αλήθεια.
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τα φαινόμενα που βλέπουμε και ζούμε το αποδεικνύουν καθημερινά, ενώ ο λαϊκισμός δεν είναι πια απλά τρόπος σκέψης και έκφρασης, αλλά τρόπος ζωής. Οσοι προσπαθούν να σκέπτονται κάπως ορθολογιστικά και αντιδρούν ακόμη στον λαϊκισμό, αποτελούν οικτρή μειοψηφία.
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που τόσο αβασάνιστα υμνείται από μίντια και δημοσιολογούντες (περιλαμβάνονται και δημοσιογράφοι σε αυτούς), ή οι «ανατρεπτικές» συνάξεις που οργανώνουν στα προπύλαια του Πανεπιστημίου καθηγητές και καλλιτέχνες, που αναζητούν ηγετικό ρόλο στη δημόσια ζωή, αποτελούν... ανώτατα στάδια λαϊκισμού.
Ειδικά, αυτό που ονομάστηκε κίνημα των «Αγανακτισμένων», το πρωί αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από δημόσιους υπαλλήλους, οι οποίοι βρίσκουν άλλη μία ευκαιρία να την... «κοπανήσουν» από την υπηρεσία τους για να σουλατσάρουν στο Σύνταγμα, ενώ το απόγευμα από ένα ετερόκλητο πλήθος διαφόρων επιδιώξεων, όχι κατ’ ανάγκην υπαγορευμένων από τη σημαντικότατη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου πολλών συμπολιτών.
Πρόκειται για μία ιδέα που δεν γεννήθηκε εδώ. Την κάναμε εισαγωγή από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από την Ισπανία. Φυσικά, εφαρμόζεται «α λα γκρέκα», χωρίς πρωτότυπα συνθήματα, δίχως πολιτική ευαισθησία, αντιαισθητικά, με πλήρη έλλειψη φαντασίας, αλλά υπέρ του μοντέλου που μας έφτασε στην χρεοκοπία.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε ελάχιστο διάστημα το «κίνημα» εκφυλίστηκε σε «χουλιγκανικές» και οχλοκρατικές εκδηλώσεις στην Αθήνα, στην Κέρκυρα, στην Αργυρούπολη και αλλού, όπως ακριβώς γινόταν και πριν από μερικούς μήνες.
Αν όμως αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας, αρκούν οι διαπιστώσεις; Ασφαλώς και δεν αρκούν.
Υπάρχει τότε περίπτωση να διορθωθεί από μέσα η κατάσταση, με δεδομένη τη νοοτροπία που επικρατεί και την ανομία που βασιλεύει; Οχι, βέβαια.
Εκείνο, όμως, που μπορεί να γίνει, είναι το ξαναχτίσιμο της χώρας, με πίεση και βοήθεια των Ευρωπαίων, αλλά και με συνεχή πιεστική ενεργοποίηση των πολιτών που προσβλέπουν στη Δύση, επιμένουν να σκέπτονται και να λειτουργούν επί τη βάσει της λογικής και δεν θέλουν να συμπαρασυρθούν στον όλεθρο στον οποίο μας οδηγεί η διατήρηση της... ελληνικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό, πρώτος στόχος είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
