Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, και φυσικά πάνω απ’ όλα στην Ελλάδα, οι «Αγανακτισµένοι» αποτελούν πλέον µέρος του πολιτικού σκηνικού.
Και οι κυβερνήσεις συνηθίζουν να βλέπουν µόνο τη σκοτεινή τους πλευρά: την τυφλή οργή τους, την ισοπεδωτική τους κριτική, τις ακραίες εκδηλώσεις... αποδοκιµασίας των πολιτικών και των δηµοσιογράφων.
Αυτές οι τυφλές, και ασφαλώς καταδικαστέες, εκδηλώσεις δεν µπορούν, όµως, να εξηγήσουν επαρκώς µια εξέγερση, που δεν στρέφεται µόνο εναντίον του περιεχοµένου, αλλά και της µορφής της κυβερνητικής πολιτικής.
Μιας πολιτικής που συναρτάται πάντα µε την επόµενη δηµοσκόπηση ή την επόµενη ψηφοφορία.
Που κρύβει την αλήθεια για τα ελλείµµατα ή τη µετανάστευση.
Που ανακαλύπτει παντού εχθρούς.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες των ισπανών «Αγανακτισµένων» αφορά την ενηµέρωση.
Ξεκίνησε από µια πρόταση του Αντόν Λοσάδα, που διδάσκει πολιτικές επιστήµες στο Πανεπιστήµιο της Χώρας των Βάσκων: να µην καλύπτονται οι συνεντεύξεις Τύπου, όπου απαγορεύεται στους δηµοσιογράφους να διατυπώνουν ερωτήσεις.
Η πρόταση ονοµάστηκε sinpreguntasnocobertura (όχι κάλυψη χωρίς ερωτήσεις) και την έχουν υπογράψει χιλιάδες δηµοσιογράφοι.
Οι εποχές όπου αναπαράγεται η κυβερνητική προπαγάνδα τελείωσαν.
Η διαχείριση της κρίσης δεν µπορεί να γίνεται µόνο µε την επιβολή µέτρων λιτότητας.
Πρέπει να υπάρχει και διαφάνεια στην ενηµέρωση: γιατί δεν µπορούν να µειωθούν οι φόροι, γιατί µόνο η µετανάστευση µπορεί να βάλει φρένο στον δηµογραφικό µαρασµό, γιατί η ανάπτυξη δεν µπορεί να αγνοεί τη δικαιοσύνη, την αξία, τη νοµιµότητα.
Τα κράτη δεν µπορούν να αποφασίζουν πλέον µόνα τους, επισηµαίνει η Μπάρµπαρα Σπινέλλι στη «Ρεπούµπλικα». Υπάρχει, πλέον, µια δηµόσια σφαίρα (res publica) που υπερβαίνει τα όριά µας, που έχει τους δικούς της κανόνες, και που οι ηγέτες της δεν απορρέουν από τις κυβερνήσεις.
Ενα παράδειγµα είναι ο διορισµός του Μάριο Ντράγκι στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο άνθρωπος είναι άξιος και ικανός. Για να αποδεχθεί όµως ο Νικολά Σαρκοζί αυτή την επιλογή, ζήτησε σε αντάλλαγµα να «απελευθερωθεί» για το Παρίσι µια θέση στο ∆ιοικητικό Συµβούλιο της ΕΚΤ.
Ο Μπερλουσκόνι του πρόσφερε το κεφάλι του Λορέντσο Μπίνι Σµάγκι, λες και ο τελευταίος ανήκε στην ιταλική κυβέρνηση, και όχι στην Ευρώπη.
Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές. Ο πρώην επίτροπος Μάριο Μόντι χαρακτήρισε τη στάση της ιταλικής κυβέρνησης «ερασιτεχνική και παράδοξη». Ο ίδιος ο Μπίνι Σµάγκι µίλησε για ένα δηµόσιο συµφέρον που υπερβαίνει εκείνο των µεµονωµένων κρατών. Το αποτέλεσµα ήταν ο εκπρόσωπος της γαλλικής κυβέρνησης να αναγκαστεί να δηλώσει χθες, ότι η χώρα του υποστηρίζει τον Ντράγκι άνευ όρων.
Μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση αυτή φέρουν ασφαλώς και τα ίδια τα ευρωπαϊκά όργανα, που παραδίδονται εύκολα στις εθνικές κυβερνήσεις. Είναι αλήθεια ότι ο Βάλτερ Χαλστάιν, ο πρώτος πρόεδρος της Κοµισιόν που τόλµησε να αντιταχθεί στον Ντε Γκωλ υπερασπιζόµενος µια οµοσπονδιακή Ευρώπη, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Από τότε έχει περάσει, όµως, σχεδόν µισός αιώνας.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
