Η εφηµερίδα. «Τάιµς τηςΝέας Υόρκης» ανησυχεί:
«Από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη, λαοί διαµαρτύρονται για το άδικο τίµηµα µε το οποίο πληρώνουν τα σφάλµατα των κυβερνήσεών τους. Την ίδια ώρα φουντώνει η αγανάκτησή τους για τους διεθνείς τραπεζίτες και για τη...
διακριτική µεταχείριση που τους επιφύλαξαν οι κυβερνήσεις. Και αυτή η αγανάκτηση αντηχεί ολοένα και πιο δυνατά».
Σε µια παγκόσµια χρηµατοπιστωτική κρίση Νο 2, αν συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές, µας «καλωσορίζει» από τώρα ο οικονοµολόγος και αρθρογράφος του περιοδικού «Αµέρικαν Πρόσπεκτ» Ρόµπερτ Κάτνερ.
Η κρίση Νο 1 ήταν αποτέλεσµα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας των τραπεζών. Περιουσίες δεκάδων τρισεκατοµµυρίων έγιναν καπνός.
Σε εκείνη την κρίση, κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες έσπευσαν να διασώσουν τους τραπεζίτες. Ολη η υπόλοιπη οικονοµία αφέθηκε στην τύχη της.
Παντού, πήραν το κουµάντο οι τραπεζίτες.
Η υποτιθέµενη θεραπεία για τα µεγάλα δηµόσια ελλείµµατα που προκάλεσαν η κρίση και η ύφεση που ακολούθησε, ήταν το σφίξιµο του ζωναριού.
Για όλους τους άλλους, εκτός από τους τραπεζίτες.
Παρ’ όλα αυτά, παρατηρεί ο Ρόµπερτ Κάτνερ, οι λαοί είχαν µείνει τότε παθητικοί και σιωπηλοί, επειδή τα ζητήµατα έµοιαζαν τεχνικά, οι πολιτικές ηγεσίες τους είχαν συνταχθεί µε τους τραπεζίτες και οι πολίτες δεν ήταν ακόµη βέβαιοι πού θα έπρεπε να αναζητήσουν τον φταίχτη.
Σήµερα, όµως, τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Η λιτότητα προκαλεί µία νέα κρίση.
Και αυτήν τη φορά, οι έντονες και µαζικές διαµαρτυρίες των πολιτών δίνουν σε αυτήν την κρίση µια σαφή πολιτική διάσταση.
Το επίκεντρο της νέας κρίσης είναι οι υπερχρεωµένες χώρες της ευρωζώνης.
Οι υπουργοί Οικονοµικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες του κόσµου δεν σπεύδουν να τις σώσουν, όπως είχαν κάνει όταν η AIG καιη Citibank είχαν ζητήσει τη βοήθειά τους.
Στο κάτω κάτω δεν πρόκειται παρά για χώρες. Με πολίτες που υποφέρουν. ∆εν είναι ούτε µεγάλες επιχειρήσεις ούτε τραπεζίτες.
Οµως, η λύση για τα πάθη τους, λέει ο Ρόµπερτ Κάτνερ, είναι πολύ απλή και εύκολη.
Φθάνει να αντιµετωπιστούν τα βραχυπρόθεσµα χρέη αυτών των χωρών σαν µακροπρόθεσµα, όπως είχε συµβεί πριν από µερικά χρόνια στη Λατινική Αµερική. Οι κάτοχοι οµολόγων είχαν χάσει τότε περίπου το 30% των επενδύσεών τους. Σήµερα όµως τα παίρνουν πίσω και µε το παραπάνω, επειδή οι χώρες της περιοχής επέστρεψαν στην ανάπτυξη και στις αγορές.
Η λύση αυτή δεν συζητείται, επειδή η πολιτική ισχύς βρίσκεται στα χέρια των δανειστών. Και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα λειτουργεί ως ατζέντης τους.
Οµως υπάρχει ακόµη καιρός για αλλαγή πορείας. Οταν τα θύµατα ήταν οι τράπεζες, οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις δεν δίστασαν ούτε στιγµή. Εσπευσαν να τις βοηθήσουν, τις περισσότερες σκανδαλωδώς. Σήµερα, όµως, είναι µεγάλο το ρίσκο να κάνουν το ίδιο.
Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια απότην πρώτη κρίση, αλλά αυτήν τη φορά όλα δείχνουν πως οι πολίτες έχουν πια αντιληφθεί ποιοι την προκάλεσαν και ποιοι παρατείνουν το µαρτύριό τους.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
