Τα πράγματα αλλάζουν για να μείνουν τα ίδια.
Αλλάζει η κυβέρνηση, ενώ η αποτυχημένη και καταστροφική πολιτική μένει η ίδια. Και βέβαια έχουμε με τις τελευταίες εξελίξεις (πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας κ.λπ.) την επίσημη ομολογία για την αποτυχία της πολιτικής του... Μνημονίου, κάτι που άλλωστε γνωρίζαμε.
Το αρχικό σχέδιο του πρωθυπουργού για κυβέρνηση συνεργασίας και αυξημένης κοινοβουλευτικής δύναμης, για να αντισταθμιστεί το τεράστιο κενό πολιτικής εκπροσώπησης στη χώρα και η καθολική αντίθεση του λαού στην εφαρμοζόμενη πολιτική, απέτυχε.
Και τελικά αλλάζει το σχήμα της κυβέρνησης, όταν ζητούμενο και μάλιστα επείγον είναι η αλλαγή πολιτικής.
Η Ν.Δ., που έχει στηρίξει τα περισσότερα από τα μέτρα, δεν διαθέτει την αναγκαία πολιτική πρώτη ύλη, δηλαδή πολιτική αξιοπιστία που θα επέτρεπε μια σοβαρή συζήτηση για την πρότασή της.
Βέβαια, την ίδια στιγμή, η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου που προτείνει η Ν.Δ., χωρίς καν να θέτει κόκκινες γραμμές σ' αυτή τη διαπραγμάτευση, π.χ. για τη θεσμική διάπλαση των εργασιακών σχέσεων και την κοινωνική ασφάλιση, καθώς και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, δεν συνιστά καν πολιτική πρόταση αλλά εξουσιοδότηση εν λευκώ.
Από την άλλη πλευρά η χρησιμοποίηση τεχνοκρατών στην κυβέρνηση σημαίνει απαλλαγή της κυβέρνησης από την πολιτική ευθύνη, με σύγχρονη μεταβίβασή της σε πρόσωπα που εξ ορισμού δεν μπορούν να την έχουν.
Χώρια που πολλοί από αυτούς που κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά ως τεχνοκράτες, ήταν αυτουργοί ή συνεργοί στο πολιτικό έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας.
Ωστόσο και όσοι ζητούν εκλογές θα πρέπει να εξηγήσουν ποιο πρόβλημα θα λύσουν αυτές οι εκλογές, όταν η στρατηγική του φόβου έχει απλώσει τα πλοκάμια της πάνω στον ελληνικό λαό και όταν το δεύτερο μεγάλο πολιτικό θέμα - ερώτημα του καιρού μας, ποιος πολιτικός σχηματισμός θα μπορούσε να εφαρμόσει μιαν άλλη πολιτική, αναζητεί ακόμη απάντηση.
Γιατί γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με όλο και επαχθέστερους όρους σε συνθήκες τρομακτικής ύφεσης και ανεργίας, πράγμα που μεγαλώνει όλο και περισσότερο το δημόσιο χρέος, για να αντιμετωπίζουμε τις αναγκαίες δαπάνες του κράτους, χωρίς καμιά διόρθωση όσων οδηγούν στα πρωτογενή ελλείμματα και χωρίς καμιά αναθεώρηση της καταστατικής οργάνωσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Γιατί το πρώτο μεγάλο πολιτικό θέμα του καιρού μας, δηλαδή το γενετικό πρόβλημα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου, που ταυτίζει την ελευθερία του κόσμου με την ελευθερία του κεφαλαίου να αξιοποιεί όλα τα ντάμπιγκ, κοινωνικά, περιβαλλοντικά κ.ο.κ., για να καταστρέφει τις δουλειές και τις ζωές των ανθρώπων και τελικά και την ίδια την πραγματική οικονομία, ακόμη δεν το θέσαμε καν.
Το δημόσιο χρέος που πνίγει τη χώρα μας και όλο τον κόσμο, αργά ή γρήγορα, θα παύσουμε και θα παύσουν να το πληρώνουν. Κι αυτό δεν θα επηρεάσει ούτε τους μισθούς ούτε τις συντάξεις ούτε τις λειτουργικές δαπάνες του κράτους.
Γιατί και σήμερα με τα χρήματα των δανείων πληρώνονται οι δανειστές μας. Αλλωστε οι περισσότεροι δανειστές μας έχουν πάρει πίσω τα χρήματά τους, μερικοί μάλιστα πολλές φορές.
Τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία και βέβαια θα τα στηρίξουμε. Τις τράπεζες τις στηρίξαμε ήδη, ουσιαστικά πληρώσαμε τίμημα εξαγοράς τους, με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Ομως τώρα θα πρέπει και να τις ελέγξουμε αποτελεσματικά.
Αυτό δέχονται ή προτείνουν, άλλωστε, και τα αρμόδια κοινοτικά όργανα για τις τράπεζες στην Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία.
Αλίμονο, αν μέχρι να επιβάλουν οι λαοί την παύση, μερική ή ολική, ή, έστω, το «πάγωμα» των πληρωμών, οδηγηθούν σε ολοκληρωτική καταστροφή στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται.
Προσέξτε: Οταν ο Ολι Ρεν δηλώνει ότι θα καταβληθεί η πέμπτη δόση του δανείου, αυτό δείχνει ότι πράγματι βρισκόμαστε όλοι, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στον κόσμο, σε μια κοινότητα κινδύνων. Και επειδή είμαστε όλοι δεμένοι σ' αυτή την κοινότητα κινδύνων, η καταστροφή του ενός θα προκαλούσε την καταστροφή όλων. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ομπάμα, της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι απολύτως χαρακτηριστικές.
Κι όμως, αυτό το χαρτί εξακολουθεί να μην το χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Θυμηθείτε τι δήλωνε ο κ. Παπακωνσταντίνου για τη δόση αυτή και την αδυναμία της χώρας χωρίς τα χρήματα της δόσης να πληρώσει μετά τον Ιούλιο μισθούς και συντάξεις.
Ή, αλλιώς, τη στρατηγική του φόβου σε πλήρη εφαρμογή.
Τέλος, το παράδειγμα της Πορτογαλίας, όπου με την αποφασιστική χρησιμοποίηση της στρατηγικής του φόβου, συμπαγείς μειοψηφίες της τάξης του 20% συνεχίζουν να εφαρμόζουν πολιτικές τού εκεί Μνημονίου, είναι διαφωτιστικό.
Αποδεικνύεται δε άλλη μια φορά μοιραία η πλάνη, ότι με την αποχή από τις εκλογές τιμωρείται το πολιτικό σύστημα. Μια πλάνη που αποκαλύφθηκε και στη χώρα μας κατά τις βουλευτικές εκλογές του 2009 και τις δημοτικές - περιφερειακές του 2010.
Τα πλήθη στις πλατείες που μετασχηματίζονται ήδη σε λαό και που δεν υπέκυψαν στους κουκουλοφόρους (15/6/2011), δεν θα υποκύψουν ούτε στην ψευδαίσθηση, ότι αλλάζει κάτι με μια κυβέρνηση συνεργασίας ή τεχνοκρατών ή απλώς ανασχηματισμένη.
Tου ΑΡΙ ΚΑΖΑΚΟΥ
Καθηγητή Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ
ΠΗΓΗ: radar-gr
