Την αφελή, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, προσδοκία πως η οικονοµική κρίση ανοίγει αυτόµατα την πόρτα σε έναν αριστερό παράδεισο, την έχει καταρρίψει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ στο βιβλίο του «Πρώτα σαν ιδεολογία και µετά σαν φάρσα».
Πριν από τον παράδεισο, παραµονεύει µια κόλαση....
Ωστόσο δεν παύουµε να ελπίζουµε στους οργισµένους νέους που πληµµυρίζουν τις ισπανικές πλατείες.
Τα αίτια...
που έβγαλαν τους νέους στους δρόµους, παραµένουν παντού απαράλλαχτα: η οικονοµική κρίση, η ανεργία, η διαφθορά της εξουσίας.Και ο ευτελισµός του ψηφοφόρου που κάθε τόσο καλείται να δώσει νοµιµοποίηση σε ένα από τα κόµµατα εξουσίας, τα οποία λειτουργούν σαν ξεχαρβαλωµένες µεγάλες επιχειρήσεις, που ανταποκρίνονται σε συµφέροντα, τα οποία είναι ξένα προς τα συµφέροντα του πολίτη.
Η συναινετική πειθώς των κοµµάτων εξουσίας παραµένει και αυτή απαράλλαχτη.
Ποια ήταν η απειλή που διατύπωναν το 2008;
Πως περιµένει τους περιφερειακούς ευρωπαϊκούς λαούς µια χειρότερη κρίση, αν δεν σωθεί το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.
Ποια είναι η απειλή σήµερα;
Πως περιµένει αυτούς τους λαούς µια ακόµη χειρότερη κρίση, αν αποτύχουν να εξοφλήσουν τα χρέη που φορτώθηκαν, προκειµένου να σωθεί το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.
Και το ψωµί των ανθρώπων, οι δουλειές τους; Αυτά µπορούν να περιµένουν (οι ισπανοί εργαζόµενοι έχουν να δουν αύξηση από τότε που ο κόσµος µπήκε στον εικοστό πρώτο αιώνα).
Οι απλοί...
άνθρωποι παντού έχουν επίγνωση, πως µια ολιγαρχία του τραπεζικού κεφαλαίου κρατάει σήµερα σε οµηρεία τη δηµοκρατία και τις κυβερνήσεις.Βυθίζοντας τις οικονοµίες των χωρών µε πολιτικές πρωτοφανούς λιτότητας, λέει ο ισπανός φιλόσοφος Αντονι Ντοµενέκ, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού επιδιώκουν να επωφεληθούν από την τροµερή κρίση του συστήµατος, δίνοντας το τελικό χτύπηµα σε όλα όσα έχουν αποµείνει από τη νίκη του αντιφασισµού: το δηµοκρατικό κράτος, το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου.
Από τη δεκαετία του 1930, ποτέ άλλοτε η πολιτική τάξη δεν ήταν τόσο απαξιωµένη όσο είναι σήµερα.
Οι νέοι είναι παντού οι πρώτοι που εκδηλώνουν αυτή την απαξίωση. Η υπόλοιπη κοινωνία υστερεί. Η αντίδρασή της είναι βέβαιο πως θα έρθει.
Δεν είναι, όµως, καθόλου βέβαιο αν αυτή θα είναι µια αντίδραση δηµοκρατική και αντικαπιταλιστική ή µια οπισθοδρόµηση στον ρατσισµό και τον φασισµό.
Γι’ αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνα τα σχόλια των πολιτικών ηγετών χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά, όπως η Γερµανία καιη Ολλανδία, περί άσωτων λαών του ευρωπαϊκού Νότου.
Υποδαυλίζουν ρατσιστικό µίσος στους πληθυσµούς τους, υποδεικνύοντας ως κύριους υπεύθυνους για τα δεινά τους τούς λαούς του Νότου. Και εκκολάπτουν έτσι το αυγό του φιδιού.
Ο Βάλτερ...
Μπένγιαµιν έγραφε για την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930: «Ο φασίστας δεν είναι παρά ένας φιλελεύθερος, που είναι διατεθειµένος να τραβήξει µέχρι τις έσχατες συνέπειες του φιλελευθερισµού».
Γι’ αυτό, η επιλογή σε αυτή την κρίση του συστήµατος παραµένει αυτή που ήταν και στις προηγούµενες: ανάµεσα στη δηµοκρατία και στον φασισµό, ανάµεσα στον πολιτισµό και στη βαρβαρότητα.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
