Η απόφαση του ραδιοφωνικού σταθµού 9.84 να µη µεταδώσει τη λειτουργία της Μεγάλης Εβδοµάδας, πέρασε απαρατήρητη από τους περισσότερους.
Και θα είχε περάσει µάλλον τελείως απαρατήρητη αν η Ν.∆., διά του εκπροσώπου της, δεν την είχε αναγορεύσει σε µείζον ιδεολογικό θέµα, χαρακτηρίζοντάς τη µε το επίθετο προκλητική και µε άλλα παρόµοια, αντάξια του...
µελοδράµατος των ηµερών.
Ποιο είναι το πρόβληµα, θα πείτε;
Το πρόβληµα είναι ότι η διεύθυνση του σταθµού πήρε την απόφαση έπειτα από παρέµβαση της δηµοτικής αρχής – βλέπε Γιώργος Καµίνης – για να µην ενοχληθούν όσοι ακροατές δεν ασπάζονται το ελληνορθόδοξο δόγµα.
Μια µικρή συµβολική χειρονοµία που, αν µη τι άλλο, δείχνει την πρόθεση της δηµοτικής αρχής να αποκαταστήσει τις σχέσεις της µε την πραγµατικότητα της Αθήνας.
Μικρή χειρονοµία, µια κλειδαρότρυπα, που όµως αποκαλύπτει µια ολόκληρη απαγορευµένη περιοχή της δηµόσιας ζωής, µια χέρσα έκταση που της παρέχουν ασυλία ένα σωρό από αγκυλώσεις. Αναφέροµαι στις σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας µε την ορθόδοξη ελλαδική Εκκλησία, τη λειτουργία της, τις παραδόσεις της.
Μέρος αυτής της σχέσης είναι ο περίφηµος γάµος Εκκλησίαςκαι Κράτους. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουµε την ευκαιρία να παρακολουθήσουµε την ευτράπελη πλευρά του, µε την απόδοση τιµών αρχηγού κράτους στο Αγιο Φως – χωρίς κανείς να σκέφτεται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο το ελληνικό κράτος δείχνει πως θεωρεί ισότιµο το Αγιο Φως µε τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί.
Υπάρχει και η σοβαρή της βέβαια, που στους καιρούς µας γίνεται ακόµη σοβαρότερη αφού η Εκκλησία, αν και όχι ευκαταφρόνητο τµήµα του ∆ηµοσίου, είναι το µόνο που δεν υφίσταται τις συνέπειές του Μνηµονίου, διαθέτει φορολογική ασυλία και χιλιάδες ιερείς που συµπεριφέρονται ως υπάλληλοι ∆ΕΚΟ.
Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούµε σε ποιον βαθµό αυτές οι παραδόσεις µας είναι συνιστώσες της σηµερινής πολιτισµικής µας κρίσης;
Μήπως και η σχέση µας µε την Εκκλησία συγκαταλέγεται σε όλα αυτά τα δογµατικά µελό (∆εξιά, Αριστερά, αριστεροδέξια κ.λπ.),πίσω από τα οποία οχυρωνόµαστε, γιατί δεν τολµάµε να αντικρύσουµε τον κόσµο στον οποίο ζούµε;
∆εν αισθάνεσαι λίγο γελοίος όταν ακούς για «πνευµατικότητα των ηµερών» και γύρω σου διάφοροι εξαγριωµένοι σκάνε βαρελότα αν και θα ήθελαν να σε πυροβολήσουν;
Και αν η Εκκλησία τις άγιες τούτες ηµέρες ούτε τη στοιχειώδη κατάνυξη δεν µπορεί να επιβάλει στους υποτιθέµενους πιστούς, τότε µήπως πρέπει να αποκαταστήσει και αυτή τις σχέσεις της µε την πραγµατικότητα του κόσµου στον οποίο ζει;
Αν, βέβαια, η µακρόχρονη θητεία της στους κόλπους του ελληνικού ∆ηµοσίου της έχει αφήσει, ακόµη, κάποια ίχνη ειλικρίνειας ή διάθεσης για κοινωνική προσφορά.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
