Τη δυνατότητα σύστασης εμπράγματου δικαιώματος σε γη που ανήκει σε άλλον διασφαλίζει ο «θεσμός της επιφανείας» που εισηγήθηκε πρόσφατα σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ο υπουργός Επικρατείας Χ.Παμπούκης... και ο οποίος επαναφέρεται για πρώτη φορά από το 1946.
Η Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων αποφάσισε, μεταξύ άλλων, την Τετάρτη την υιοθέτηση του συγκεκριμένου θεσμού, στο πλαίσιο της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.
Με αυτόν το θεσμό διασφαλίζεται για πάντα η κυριότητα της γης από το Δημόσιο, επιτρέποντας παράλληλα την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Η «φιλοσοφία» που προκρίνει η κυβέρνηση για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας βασίζεται στην ρήση των Ινδιάνων ότι «τη γη δεν την αποκτούμε από τους γονείς μας, αλλά την δανειζόμαστε από τα παιδιά μας».
Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εφαρμοσθεί χωρίς προβλήματα η δέσμευση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου κατά της πώλησης ελληνικής γης.
Σύμφωνα με όσα είχαν διευκρινίσει κυβερνητικοί κύκλοι, ο θεσμός «επιφανείας»:
1) Διασφαλίζει για πάντα την κυριότητα της γης από το Δημόσιο, επιτρέποντας την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
2. Ο θεσμός επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις, καθώς αν αυτές για παράδειγμα ενοικιάζουν τα κτίρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον θεσμό «επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων.
Η διαφορά του θεσμού «επιφανείας» από την ενοικίαση συνίσταται στο ότι ο θεσμός εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η ενοικίαση εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.
3) Το πλεονέκτημα του «θεσμού επιφανείας είναι και φορολογικό, καθώς τα χρήματα για την απόκτηση του εμπράγματου δικαιώματος προπληρώνονται.
4) Ο θεσμός χαρακτηρίζεται και ως «οικολογικό αμορτισέρ», καθώς με την αλλαγή στην οποία περιέρχεται γενικά ο αστικός ιστός, τα κτίρια μπορούν να αλλάξουν χρήση όταν επιστραφούν στον ιδιοκτήτη της γης που παραμένει το κράτος.
5) Δεν πρόκειται για νεωτερισμό σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, καθώς μόνο η Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη κατήργησε τον θεσμό αυτό το 1946.
6) Τέλος, η θεσμοθέτησή του εκτιμάται ότι συνιστά ένα «γνώριμο αναπτυξιακό θεσμό» στους επενδυτές που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον.
tanea.gr
