Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΔΑ Αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου του 2011 θα συζητηθεί αυτό που στην ουσία πρότεινε η καγκελάριος της... Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ παλαιότερα, στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου του 2010.
Αναλυτικότερα, προτείνεται, επιτακτικά αυτή τη φορά, ένας νέος μηχανισμός εποπτείας-λιτότητας των κρατών-μελών, που φέρει τον τίτλο του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας». Μαζί με αυτό, θα συζητηθεί στο πλαίσιο μιας απόφασης και ο νέος «Μηχανισμός Στήριξης», κάτι που θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία. Τα σενάρια για το πού μπορεί να καταλήξει η σύνοδος κορυφής του Μαρτίου του 2011 είναι δύο:
* Πρώτο σενάριο:
Να γίνει αποδεκτή η πρόταση Μέρκελ αναφορικά με το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Σε αυτήν την περίπτωση οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών πρέπει να ισοσκελιστούν στον ορίζοντα του 2014-2016, αν λάβουμε υπόψη τα όσα αντίστοιχα έγιναν στη Γερμανία. Σημειώνεται ότι εμείς αποδεχθήκαμε τα ανωτέρω, στο Συμβούλιο Ecofin της 15ης Φεβρουαρίου 2011!
Η αποδοχή του «Συμφώνου της Ανταγωνιστικότητας» εικάζεται ότι θα ανοίξει πολύ ή λίγο τους κρουνούς του προσωρινού ταμείου του EFSE, υπέρ της ενίσχυσης των υπερχρεωμένων μέσω ενός νέου «μηχανισμού Στήριξης».
Πιο συγκεκριμένα, προβλέπονται τα ακόλουθα στο πλαίσιο του δεύτερου Μηχανισμού: Η μείωση των επιτοκίων του δανεισμού, το «κούρεμα» -μέσω της επαναγοράς- του χρέους και η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους.
Οι Γερμανοί όμως, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της κεντρικής τους τράπεζας, που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, δεν φαίνεται να αποδέχονται το παραπάνω τρίπτυχο. Συζητούν μόνο για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους (!)
* Δεύτερο σενάριο:
Η σύνοδος να οδηγηθεί σε φιάσκο, λόγω της μη αποδοχής της πρότασης Μέρκελ περί ενός νέου Συμφώνου «Λιτότητας». Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο «Μηχανισμός Στήριξης» που μεθοδεύεται υπέρ των υπερχρεωμένων κρατών θα τιναχθεί στον αέρα και όλα θα μείνουν στα χαρτιά.
Τόσο η πρώτη όσο η δεύτερη λύση (ιδίως η δεύτερη) οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα: στη δραστική αύξηση των εσόδων μας μέσω των αποκρατικοποιήσεων-ιδιωτικοποιήσεων.
Τα προαναφερθέντα λοιπόν θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την αιφνίδια θέση της τρόικας για διπλασιασμό των εσόδων των προερχομένων από την εκμετάλλευση της περιουσίας του Δημοσίου κατά το 2011-12, από 7 δισ. ευρώ (σύμφωνα με το μνημόνιο που υπογράφηκε το Νοέμβριο του 2010) σε 14-15 δισ. Τα 7 δισ. ευρώ θα κατευθυνθούν υποχρεωτικά στην εξυπηρέτηση του χρέους, σύμφωνα με το μνημόνιο (του Νοεμβρίου 2010), ενώ τα υπόλοιπα 7-8 δισ., όντας εκτός μνημονίου, μπορούν να καλύψουν μέρος της μαύρης τρύπας του προϋπολογισμού του 2012 κυρίως.
Σημειώνεται, ότι αν δεν τεθεί σε εφαρμογή ο νέος «Μηχανισμός Στήριξης», μέσω της ανάπτυξης του ταμείου EFSF, ο ελληνικός «λογαριασμός δεν βγαίνει».
Οπότε η εκποίηση της περιουσίας είναι μονόδρομος, αφού έχουμε χάσει το δικαίωμα της μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους, λόγω μνημονίου-σύμβασης του 2010.
Το ανωτέρω προκύπτει από τον συνδυασμό των ακόλουθων άρθρων της σύμβασης ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα. Αναλυτικότερα, αν υπάρχει αδυναμία εξόφλησης του χρέους τότε αυτό δεν οδηγεί στην αναδιάρθρωσή του, αλλά στην καταγγελία της σύμβασης.
Στην περίπτωση αυτή, το ανεξόφλητο κεφάλαιο είναι άμεσα απαιτητό μαζί με τους τόκους, σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 8.
Επίσης, καθώς δίνεται προτεραιότητα στους δανειστές των 110 δισ. έναντι των άλλων (κατά την παρ. 2 του άρθρου 4), η αδυναμία αποπληρωμής του δανείου μπορεί να ενεργοποιήσει υπέρ των εν λόγω δανειστών τις διατάξεις της παραγράφου 5 του άρθρου 15, που αναφέρονται στην παραίτησή μας από κάθε ασυλία αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία μας!
Μια τέτοια εξέλιξη αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εκποίηση και όχι απλά στην αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου.
Οπότε η λανθάνουσα γλώσσα του Ντερούζ ίσως σκιαγραφούσε το μέλλον μας.
ΠΗΓΗ: enet.gr
