Εκαναν μεγάλη χαρά ορισμένοι στο χωριό (Ελλάδα) που προέκριναν οι προεστοί στην πόλη (Χόλλυγουντ) τον «Κυνόδοντα» για Οσκαρ.
Ξανάκανε λοιπόν βόλτα η ταινία στα video club (δεν τα είχε πάει και...
τόσο καλά στις αίθουσες), την είδε και η αφεντιά μου, δεν με σόκαρε το θέμα της (σιγά), αλλά μ' άφησε αδιάφορον ο τρόπος της· κάπως άψυχος και στενόκαρδος, συχνά αποκρουστικός, χωρίς αγάπη για κάτι - ίσως να πρόκειται πλέον για μια άλλη γενιά που δεν μπορώ να καταλάβω, αλλά γιατί θα πρέπει να καταλάβω, όταν τίποτα όντως νέο δεν μου λέει κι όταν ο τρόπος της είναι βγαλμένος απ' τη φορμόλη μιας κραυγής μπροστά στον καθρέφτη κι ενός δράματος εν ου παικτοίς.
Ομως και η άλλη ταινία, το «Αληθινό θράσος», ένα νεογουέστερν των αδελφών Κοέν που πήγαινε κι αυτό για πολλά Οσκαρ, ήταν ένα βαρετό μεγαληγορικό εικονογράφημα όπου οι χαρακτήρες και οι ήρωες δεν προέκυπταν μέσα απ' το δράμα, αλλά ήταν το δράμα (και δράμα) οι ίδιοι· δηλαδή κούφιοι και φτιαχτοί.
Μια προσπάθεια
να αποκτήσει το (εγγύς) αμερικανικό προγονικό υπόσταση και περιεχόμενο, να γίνουν δηλαδή οι ήρωες μιας άλλοτε λαϊκής παραφιλολογίας πρόσωπα με μέγεθος σαν βγαλμένα από την κλασσική, λογοτεχνία - δηλαδή το «Οσα παίρνει ο άνεμος» απ' την ανάποδη.
Κι έτσι εν τέλει σάρωσε ο «Λόγος του Βασιλιά», μια απολιτική (για μια εξόχως πολιτική εποχή) και σχεδόν ανυπόφορα αυτοαναφορική στον αγγλισμό της (στα κλισέ περί τον αγγλισμό) ταινία.
Πλήξη...
ΠΗΓΗ: enet.gr, ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.ΙΙΙ.2011 stathis@enet.gr
