Με τη «μάντρα» (του αίσχους) στον Εβρο θυμήθηκε ο κυρ Παπουτσής την «εθνική ανεξαρτησία», όταν...
την ξεπουλούσε ο ίδιος και η ψήφος του με το Μνημόνιο, αμνησία είχε;
ή μήπως βαθύ πασόκιο μιθριδατισμό;
Η παγκοσμιοποίηση.
Ευαγγελίσθηκε την κατάργηση των συνόρων και υψώνει μάντρες.
Ευαγγελίσθηκε την κατάργηση των συνόρων και ύψωσε οικονομικά σύνορα παντού. Διαμέλισε κράτη, ακρωτηρίασε έθνη, δημιούργησε προτεκτοράτα, εγκατέστησε ανθυπατίες και διευθυντήρια, αιχμαλώτισε λαούς - η «νέα (πανάρχαιη) τάξη» των Εκμεταλλευτών όπως πάντα
όπως παντού. Στις ΗΠΑ, το 2010, επτώχευσαν 1.500.000 φυσικά πρόσωπα, το 2009 είχαν πτωχεύσει 1.400.000 φυσικά πρόσωπα,
νοικοκυριά, οικογένειες, που βυθίστηκαν στην κινούμενη άμμο της ανημπόριας. Θυμάμαι, όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής, στην ορολογία της Πολιτικής Οικονομίας ο πιο συμπαθητικός όρος, ήταν ο όρος «νοικοκυριό» - πολλά χρόνια μετά, με
την επικράτηση της «οικονομίας της φρίκης», ο όρος «νοικοκυριό» στα οικονομικά προσπαθεί, απ' την ανθρωπιά του, να κρατήσει τα νύχια και τα δόντια με τα οποία παλεύει να κρατηθεί στη ζωή...
Σε πρωτοσέλιδο σχόλιό του ο «Ριζοσπάστης» σεμνύνεται ότι «για το λαό» ο ίδιος και ο «902» είναι «τα δικά του (του λαού) καθημερινά, ταξικά, προπαγανδιστικά όπλα» - κι εγώ που νόμιζα ότι ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» ήταν η φωνή της αλήθειας, η φωνή του λαού, της εργαστικής τάξης, του κόμματος...
...πάλι λάθος είμαι.
Οπως και με την «Αυγή». Το ρεπορτάζ της εφημερίδας (6.Ι. 2011) για την επίσκεψη Παπανδρέου στο Ερζερούμ είναι γραμμένο τόσον ουδέτερα, τόσο βελούδινα, τόσον «αντικειμενικά»! χωρίς καμμιάν αιχμή, θέση, άποψη (πάλι καλά που στο τέλος παραθέτει και τη σχετική ανακοίνωση του ΣΥΝ), λες κι ο Παπανδρέου έχει πάει στο
Ερζερούμ για βεγγέρα με τον εκεί σύλλογο γηραιών κυριών «Η χήρα του Αδικοχαμένου Συνταγματάρχη», που
κρέμασε 1.298 Αρμένιους, αποκεφάλισε 1.794 Κούρδους και έθαψε 1.329 Ελληνες του Πόντου, πολύ προκομμένος ο μακαρίτης. «Παραγωγικός», που θα έλεγε και ο Πάγκαλος.
Ομως, τι τα θέλουμε και τα σκαλίζουμε όλα αυτά; εις τι ωφελούν;
Αλλωστε η ενοχοποίηση του παρελθόντος (εις ό,τι μας αφορά, για: αρχαιοπληξία, προγονολατρία, ελληνοκεντρισμό και άλλα) υπήρξε και είναι κατ' εξοχήν προτεραιότης της ομοιογενοποιημένης σκέψης, της πολιτικής ορθότητος και της νέας τάξης.
Το παρελθόν δεν είναι «προοδευτικό».
Κι όμως, όλα τα μεγάλα βήματα που έκαμε η ανθρωπότητα προς τα εμπρός είχαν πάντα βατήρα στο παρελθόν, την α-λήθεια, την ιστορία. Η Αναγέννηση, φέρ' ειπείν, γεννήθηκε πατώντας στην αρχαιότητα, το ίδιο και ο Διαφωτισμός. Ο Ρομαντισμός, ο Μαρξισμός, ακόμα κι ο φουτουρισμός...
Οσο για την επίσης ενοχοποιημένη παράδοση (πόσω μάλλον τη λαϊκή) αυτή είναι που γεννάει πάντα το καινούργιο και την πρωτοπορία - λόγου χάριν η Αγια-Σοφιά περιέχει τον Παρθενώνα και ο Γκαουντί είναι η άρνηση και των δύο. Ουδέποτε το νέο πέφτει απ' τον ουρανό
εκτός κι αν είναι UFO,
οπότε θα αλλάξουν όλα.
Ιστορίες. Ή μάλλον κουβέντες για να περνάει η ώρα τα Σάββατα. Αλλωστε τι άλλο είναι οι περιπέτειες παρά πραγματείες με (για τις) λέξεις; Και ο Θεός ακόμα, είναι θέμα γραμματικής και συντακτικού ή αλλοιώς η διαλεκτική του ορθολογισμού με τον ανορθολογισμό...
...γύρω στα 6.000 χιλιόμετρα δυτικώς του Ερζερούμ...
ΠΗΓΗ: enet.gr, ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Ι.2011 stathis@enet.gr
