ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ*
Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα η τριμηνιαία έκθεση (4/2010) του Ινστιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), η οποία στον τύπο σχολιάστηκε σαν ριζοσπαστική έκθεση που συστήνει «ανατροπή του παραγωγικού μοντέλου».
Αν και ο φορέας αυτός (ΙΟΒΕ) είναι, ως γνωστόν, δημιούργημα...
και σε τελευταία ανάλυση εξαρτημένος από τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων, θα περιμέναμε, λόγω της επιστημονικής και ερευνητικής φύσης του, να έχει την τόλμη να καταθέσει ορισμένες ουσιαστικές προτάσεις, έξω από την πεπατημένη. Όμως, δυστυχώς, όπως και ο ίδιος ο ΣΕΒ εκφράζει μια καθυστερημένη και αντιδραστική αστική τάξη, δυστυχώς και ο ερευνητικός της φορέας, έχει να επιδείξει αποσπασματικές θετικές παρεμβάσεις, ενώ κυρίαρχες είναι οι νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης προτάσεις του.
Η συγκεκριμένη έκθεση που σχολιάζουμε δεν προβάλλει δημιουργικές προτάσεις ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου. Είναι προτάσεις που κατατίθεται κατά καιρούς και πρόσφατα στο τραπέζι, στο γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, που μόνο δημιουργική ανατροπή δεν φέρνουν. Επαναλαμβάνει προτάσεις που έχει καταθέσει και παλιότερα ο ΣΕΒ, προτάσεις που προωθεί εδώ και καιρό και η Ε.Ε., προτάσεις και κατευθύνσεις της τρόικας γενικότερα.
Ας δούμε όμως ορισμένα βασικά μέτρα που περιλαμβάνονται στην έκθεση αυτή:
Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών και εκπτώσεων για φυσικά πρόσωπα.
Ενοποίηση των εισπρακτικών μηχανισμών (φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών).
Επανεξέταση όλων των επιδομάτων, καθώς και των πόρων υπέρ τρίτων, ιδιαίτερα όσων αφορούν τα ευγενή ταμεία.
Συγχώνευση κρατικών νοσοκομείων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Σχεδιασμός της επόμενης μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος.
Χρησιμοποίηση managers σε βασικούς τομείς του κυβερνητικού έργου.
Αυτά όλα τα μέτρα είναι χιλιοειπωμένα την τελευταία περίοδο και δεν μπορούν να αποτελέσουν συνεκτικό πρόγραμμα ανάπτυξης
Κάποια μέτρα από τα παραπάνω είναι διοικητικής φύσης και μπορούν να κριθούν μόνο όταν διατυπωθούν αναλυτικά, όμως όσα έχουν κάποια κατεύθυνση, αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη. Είναι, για παράδειγμα, στο πλαίσιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης και κατεδάφισης του ασφαλιστικού συστήματος
Η χρησιμοποίηση μάνατζερ δεν είναι μόνο τωρινή, εφαρμόζεται χρόνια, αλλά, όπως είδαμε και από τις σκέψεις της υπουργού Διαμαντοπούλου, ίσως υπάρχει ενδιαφέρον για περισσότερους εισαγόμενους μάνατζερ.
Διαβάζουμε για μετακίνηση του 10% του εργατικού δυναμικού σε εξωστρεφείς κλάδους. Δεν γνωρίζουμε πως προέκυψε αυτό το 10%, όμως η προτίμηση των εξωστρεφών κλάδων υποδηλοί μάλλον ότι οι εσωστρεφείς επιχειρήσεις πάνε καλά. Είναι λαθεμένη τέτοια εκτίμηση, αφού είναι αδύνατος συνολικά ο παραγωγικός τομέας της χώρας, δηλαδή και αυτός που αφορά την κάλυψη εσωτερικών αναγκών, κάτι που αποδεικνύεται από τις τόσο μεγάλες εισαγωγές. Είναι γνωστό πόσο καθυστερημένη είναι η μεταποίηση π.χ. σε έναν σημαντικό για την χώρα μας τομέα, τον αγροτικό. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ελλάδα έχει μεταποίηση πολύ πιο καθυστερημένη από χώρες του νότου (Πορτογαλία και Ισπανία) με παρόμοιο προφίλ οικονομικής δραστηριότητας. Είναι τραγικό μια χώρα με τέτοια παραγωγή σε σίδηρο, νικέλιο, αλουμίνιο, να εισάγει ακόμη και ποδήλατα.
Δεν βλέπουμε λοιπόν μέτρα που να απαντούν ουσιαστικά στο αναπτυξιακό πρόβλημα. Βλέπουμε ένα μοντέλο του ΙΟΒΕ που μπορεί να χαρακτηριστεί διοικητικό, νεοφιλελεύθερο, πάντως όχι παραγωγικό-αναπτυξιακό.
Βλέπουμε το ΙΟΒΕ να αναμασάει την επιθυμία της Ε.Ε. για το μέλλον της ΔΕΗ. Την απαίτηση της Κομισιόν για πώληση του 40% των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ.
Άραγε δεν έχει κάτι να πει για τη δραστηριότητα και την προοπτική των επιχειρήσεων-μελών του ΣΕΒ, πολλές από τις οποίες είναι κρατικοδίαιτες; Γιατί νοιάζεται τόσο για τη ΔΕΗ και δεν αναλύει πως οι επιχειρήσεις - μέλη του μπορούν να συμβάλουν στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας;
Οι επιστήμονες του ΙΟΒΕ θα μπορούσαν να συμβάλουν με θετικές προτάσεις τους στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας, όμως βλέπουμε να δρουν συμπληρωματικά στην πολιτική της κυβέρνησης και του Μνημονίου με ό,τι εξυπηρετεί τους επιχειρηματίες της χώρας.
Απόψεις για μετακινήσεις του 10% των εργαζομένων μπορούν να συζητηθούν αν είναι τεκμηριωμένες, όμως το κύριο είναι πού, πώς, μπορούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Ασφαλώς δεν τιμά έναν ερευνητικό φορέα και προπαντός τους επιστήμονες του να λειτουργούν σαν παπαγαλάκια, να υπηρετούν συνειδητά ή ασυνείδητα μια αδιέξοδη πολιτική όπως αυτή της τρόικας.
* Ο Νίκος Γεωργακάκης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ
ΠΗΓΗ: Αυγή
