Το Facebook, αυτό το καινούριο πολυσύχναστο καφενείο, προσφέρει στους θαμώνες του, όλα, όσα πρόσφερε το παλιό (:κουτσομπολιό, κοινωνική συναναστροφή, παιχνίδι, κουβεντολόι κ.λπ.) και μερικά ακόμη, που το παλιό δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί (: γραπτό κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο, επαγγελματικές επαφές κ.λπ.)....
Πάνω απ' όλα όμως -κι αυτό είναι το υπερόπλο του- προσφέρει στους χρήστες του, μια ψευδαίσθηση μεγαλείου. Το ευρύτατο ακροατήριο, η αυθεντία της γαλάζιας οθόνης και η επιδοκιμασία των λεγομένων του (έστω και αν εκστομίζεται η μεγαλύτερη κοινοτοπία, έστω και αν η επιδοκιμασία αυτή προέρχεται από το ένα εκατοστό των εν Facebook «φίλων») μεθάνε τον χρήστη, γεννώντας του τη φρεναπάτη μιας ψευδούς δύναμης.
Συνηθισμένος ο συμπολίτης μας, να απευθύνεται σε δέκα, είκοσι, πενήντα το πολύ φίλους του κύκλου του, ανακάλυψε με θάμβος ότι, εφεξής, μπορεί να απευθύνεται σε ακροατήρια χιλίων, πέντε ή δέκα χιλιάδων «φίλων». Και μαγεύτηκε.
Είδε το ατομικό του φαντασιακό (αλλά και το πραγματικό), να πολλαπλασιάζεται επί τον αριθμό των «φίλων», να αποκτά συλλογικότερη διάσταση και, μέσα στο μυαλό του, να διαπλέκεται (ή και να ταυτίζεται) με εκείνο των άλλων. Είδε το είδωλό του στον καθρέφτη του FB και μαρμάρωσε αυτάρεσκα, από το θέαμα που αντίκριζε.
Ο πολλαπλασιασμένος, εκτεταμένος πια, εαυτός του έγινε αίφνης και πιο ευρύχωρος, διαπίστωσε ότι χωράει κι άλλους μέσα. Σε λίγους μήνες από ένας έγινε πολλοί. Και θαμπώθηκε. Είδε την κατ' οίκον κοινωνικοποίηση ως μια νέα, πρωτοφανή δυνατότητα, και το θυμικό του ανέκαμψε.
Ενα ερώτημα, ωστόσο, παραμένει εκκρεμές: τώρα, που το Διαδίκτυο αποτελεί, έναν από τους κρατούντες τρόπους συγκρότησης του εαυτού, ετούτοι οι πολλαπλασιασμένοι εγωισμοί, πού θα αναζητήσουν νέα διέξοδο;
ΠΗΓΗ: enet.gr
