Κοινωνική πολιτική: Η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και όχι ο επαγγελματισμός της αδιαφοριας

Γράφει η Δράκου Νεκταρία.
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγος.
Υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Κίνηση Πολιτών Δήμου Κορινθίων.
Αγαπητοί συνδημότες,
Ζούμε σε μια εποχή όπου το κράτος πρόνοιας δέχεται μια σφοδρή επίθεση, λειτουργίας, αξιών, και...
επιβίωσης. Από τα εργασιακά κεκτημένα, μέχρι τα ασφαλιστικά δικαιώματα και από τις επενδύσεις στις προνοιακές δομές μέχρι τους θεσμούς αλληλεγγύης στήνεται ένα σκηνικό απαξίωσης και μαρασμού με σημαία την μείωση του κόστους των δημοσίων δαπανών. Στο σκηνικό αυτό, είναι προφανές ότι το νοικοκυριό, η οικογένεια και τα άτομα των ευπαθών ομάδων θα περάσουν μια σκληρή δοκιμασία αν όχι επιβίωσης, οπωσδήποτε μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Στο σκηνικό αυτό η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο δήμος των ανθρώπων, καλείται να αναλάβει έναν από τους σημαντικούς πρωτοβουλιακούς ρόλους ανακούφισης και απόσβεσης των οξυμένων επιπτώσεων. Όπως είναι κατανοητό από όλους μας η κοινωνική πολιτική ενός Δήμου είναι ένα από τα πιο ανταποδοτικά κομμάτια της πολιτικής του στο Δημότη, είτε αν πρόκειται για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, είτε για τα ΚΑΠΗ, είτε για την φροντίδα στο σπίτι, είτε για τους συμβουλευτικούς σταθμούς οικογενειακής και ψυχικής υγείας. Επίσης την μορφή των Δημοτικών ιατρείων, με τα προγράμματα σίτισης απόρων και τα προγράμματα κοινωνικής συνοχής.
Όμως, δομές όπως τα Δημοτικά Ιατρεία, τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης, τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, οι συμβουλευτικοί σταθμοί και τόσα άλλα δεν υπάρχουν στον Δήμο μας, ενώ κάποια άλλα όπως το Πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι, αντιμετωπιζουν σοβαρά το ενδεχόμενο οριστικής διακοπής τους. Έτσι λοιπόν αντιμετωπίζουμε την ζοφερή πραγματικότητα άλλα προγράμματα να λήγουν, κάποια άλλα να συρρικνώνονται, να επικαλύπτονται ή να λειτουργούν αποσπασματικά και κάποια άλλα να μην υπάρχουν καν. Έτσι το πρόσταγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης εγκαταλλείπεται και ο δημότης  μπαίνει στο περιθώριο.
Είναι αυτές οι περιπτώσεις οι εξαιρέσεις στο κανόνα; Δυστυχώς όχι. Η ιστορία των δημοτικών παρεμβάσεων με κοινωνικό χαρακτήρα έχει δείξει ότι ξεκινούν σαν αθλητές μικρών απο-στάσεων για να διανύσουν μια μεγάλη απόσταση, κι έτσι γρήγορα εγκαταλείπουν έργα που απαιτούν διάρκεια, συνέχεια, υπομονή και επιμονή καθώς και, πριν από όλα ,αφοσίωση σε έναν κοινωνικό σκοπό, όχι με το χαρακτήρα της αγαθοεργίας αλλά με τη σφραγίδα της κοινωνικής υποχρέωσης.
Η κοινωνική παρέμβαση για την Κίνηση Πολιτών Κορίνθου έχει πραγματικά μία άλλη φιλοσοφία. Δεν είναι ούτε αποσπασματική, ούτε ευκαιριακή ούτε κατακερματισμένη. Είναι μία κοινωνική παρέμβαση που θέλει να είναι ρεαλιστική σε ότι αφορά την χρηματοδότηση των υλοποιήσιμων προγραμμάτων της και ως εκ τούτου βιώσιμη, να ακουμπά όλες τις ευπαθείς ομάδες των συμπολιτών μας. Αμεσα λοιπόν και εξαιτείας της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών που αυτή προκαλεί(φτώχεια, ανεργία, περιθωριοποίηση, εξαθλίωση των ευπαθών ομάδων), η Κίνηση Πολιτών θεωρεί ως αναγκαία την σύναψη κοινωνικής  χάρτας /συμβολαίου με σκοπό την κινητοποίηση  των κοινωνικών φορέων, ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό δίκτυο προστασίας  πολιτών, το οποίο θα αναλάβει μια σειρά από πρωτοβουλίες για την  υποστήριξη ατόμων και οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, όπως την δημιουργία  κοινωνικού παντοπωλείου, την οργάνωση και λειτουργεία κοινωνικού φαρμακείου, την υποστήριξη της εκκλησίας στην παροχή συσσιτίων σε άνεργους και άστεγους και την δημιουργία κέντρου φιλοξενίας αστέγων.
 Επίσης η κοινωνική της παρέμβαση θα προέρχεται μέσα από την εκπόνηση ενός κοινωνικού σχεδίου δράσης που θα αγκαλιάζει όλες τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες του δήμου μας.  Τα κονδύλια για τέτοιες ενέργειες μπορούν να προέλθουν και από το ΕΣΠΑ και αυτό φυσικά, επαφίεται στον Δήμο να τα διεκδικήσει και να τα διαθέσει με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο προς όφελος των Δημοτών, από τα ανταποδοτικά τέλη των συμπολιτών μας, από την ενεργοποίηση του κοινωνικού ιστού της πόλης μας και από την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας. Αυτή είναι μια πλευρά του «συγκεκριμένου», του πραγματικού ρόλου του Δήμου στο κοινωνικό περιβάλλον του. Το πιο σημαντικό όμως για την Κίνηση Πολιτών είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική και πιο συγκεκριμένα τον ρόλο και την στόχευση των επιμέρους δομών της.
Έτσι λοιπόν, για εμάς οι Παιδικοί Σταθμοί πρέπει να αναπτύξουν επιπλέον δραστηριότητες. Δραστηριότητες Απογευματινής απασχόλησης, ιατρικής μέριμνας, διατροφικής φροντίδας, μεγαλύτερης δυναμικότητας, κτιριακών εγκαταστάσεων, συμβουλευτικής γονέων. Τα ΚΑΠΗ πρέπει να επεκταθούν στην ανάπτυξη του δημιουργικού εθελοντισμού για την ένταξη περισσότερων μοναχικών ανθρώπων στις λειτουργίες τους, στην επέκταση της προληπτικής ιατρικής και στην σύνδεσή τους με άλλα εξειδικευμένα ιδρύματα αναλαμβά-νοντας περισσότερο τον ρόλο οργανισμού προστασίας, παρά χώρου συνεύρεσης.
Υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα που «τρέχουν» για την επαγγελματική κατάρτιση  και την  ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού, για την ένταξη των ευπαθών ομάδων, για την αντιμετώπιση των δυσκολιών των ανέργων. Προγράμματα που μένουν αναξιοποίητα, που δεν διεκδικούνται από το Δήμο και έτσι χάνεται η ευκαιρία να αναλάβει ο Δήμος καθοριστικό ρόλο σε ένα σημαντικό θέμα όπως είναι η κοινωνική συνοχή. Αν ο Δήμος σε μια εποχή φθίνουσας ανάπτυξης δεν πάρει πρωτοβουλίες για να υποστηρίξει την καθημερινή επιβίωση των πολιτών και να τους δώσει μια ελάχιστη προοπτική για το μέλλον, θα έχει αποτύχει στο βασικότερο ρόλο του να ενσαρκώσει την αλληλεγγύη, τη βασική έννοια που οδηγεί στην αίσθηση της κοινότητας.
Αγαπητοί συνδημότες, οι γυναίκες, οι άνεργοι, οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, τα άτομα με ιδιαιτερότητες, είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι σε ένα συγκεκριμένο δημοτικό περιβάλλον. Η αποτύπωση της κοινωνικής πραγματικότητας από το Δήμο και η οργάνωση των παρεμβάσεών του με βάση τις αληθινές ανάγκες των δημοτών, είναι το ζητούμενο, είναι η απαίτηση των καιρών και αν ο Καλλικράτης είναι μια ευκαιρία, ας μην είναι μια ευκαιρία χαμένη.
Οι δημοτικές αρχές που δεν μπορούν να  προχωρήσουν στην «ανακάλυψη του συγκεκριμένου» και απλώς «παίζουν» το παιχνίδι των προεκλογικών υποσχέσεων δεν πρέπει να βρεθούν πάλι στο τιμόνι των Δήμων. Η ζωή δεν περιμένει και κυρίως δεν υποθηκεύεται. Η ζωή του Δήμου είναι οι δημότες του, η ζωή μας, και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε επαγγελματίες της αδιαφορίας να αναλάβουν για άλλη μια φορά τα ηνία της.