Tο εκλογικό πανηγύρι για την ανάδειξη των τοπικών “αρχόντων” φθάνει στο τέλος του, λίγοι
ασχολήθηκαν με αυτό, εκτός από τις ίδιους τους υποψήφιους, τα απαραίτητα ΜΜΕ,
και τα κόμματα εξουσίας που, όπως συνήθως, βλέπουν τις δημοτικές εκλογές σαν
ευκαιρία για να “μετρήσουν τα κουκιά” τους.
Πολλοί
ήταν αυτοί που υποστήριξαν, ότι ο Καποδίστριας
το 1998 θα έβαζε ένα τέλος στο σύστημα της δημαρχοκεντρικής εξουσίας έτσι όπως
αυτό διαμορφώθηκε το 1975,στις πρώτες αυτοδιοικητικές εκλογές της 3ης δημοκρατίας.. Το αποτέλεσμα όμως μέχρι σήμερα δεν ήταν απλώς, κατώτερο των προσδοκιών των πολιτών αλλά με την ανοχή και την ένοχη
καθοδήγηση του πολιτικού προσωπικού της Αθήνας, η Καποδιστριακή τοπική αυτοδιοίκηση,
έμεινε ένας τίτλος κενός.
Ποτέ δεν ήταν τοπική και ποτέ δεν απέκτησε
περιεχόμενο η αυτοδιοίκηση. Η τοπική
άμεση δημοκρατία εγκλωβίσθηκε στα γραφεία των δημάρχων και τους επιλεκτικούς
συνομιλητές τους. Η τοπική ανάπτυξη, η οικονομική δημοκρατία και η τοπική
αυτοδυναμία, εκχωρήθηκαν ερήμην των πολιτών, στους εργολάβους, τους
κατασκευαστές, τους αεριτζήδες επενδυτές και τους προμηθευτές.
Οι
ίδιες προσδοκίες υπάρχουν και σήμερα με τον Καλλικράτη, μια πολιτική μεταρρυθμίσεων όμως, στο χώρο
της αυτοδιοίκησης, προϋποθέτει μια παιδεία μεταρρυθμίσεων. Αυτή η μεταρρύθμιση
είχε έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή, το κράτος των Αθηνών.(ΙΤΑ,
συμβούλους που δεν έχουν καμία περιφερειακή και αυτοδιοικητική κουλτούρα,
βουλευτές και αξιωματούχους που έραβαν εδώ και ξήλωναν αλλού).
Αυτή η εικόνα υπάρχει
και στην Κορινθία αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Ο νομός μας δεν είναι
τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από πλαδαρές
σάρκες(το παράλιο μέτωπο) και αποστεωμένη ενδοχώρα. Όσο και αν προσπαθήσει κανείς, δεν θα βρει μια
αυτοδιοικητική αναπτυξιακή πρωτοβουλία που να αφορά το τοπικό, παραγωγικό
οικονομικό σύστημα. Το έδαφος, ο τόπος, τα σπουδαιότερα κεφάλαια που
έχουμε, τα άφησαν να τα διαχειριστούν οι συμμαχίες του τσιμέντου και της
κακογουστιάς.
Τα έργα υποδομής
περιορίσθηκαν, στα πεζοδρόμια, τους πεζόδρομους
και τους αγροτικούς δρόμους. Η κοινωνική πολιτική εξαντλήθηκε στα ΚΑΠΗ
και τις γαστρονομικές εκδρομές.
Ο πολιτισμός αιχμαλωτίσθηκε στα πανηγύρια που ονομάστηκαν
καλοκαιρινά ‘’φεστιβάλ’’ και η τοπική δημοκρατία έμεινε για πάντα στο ράφι, εξ αιτίας της διγλωσσίας και του ανύπαρκτου
αυτοδιοικητικού αλφάβητου των αιρετών.
Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να
επαληθεύσει το χρησμό του Θεμιστοκλή.
Είναι τα ξύλινα τείχη σωτηρίας της
πατρίδας μας, αρκεί οι πολίτες στις 7 Νοεμβρίου να εκφρασθούν πολιτικά για
να ανοίξει ο δρόμος της 4ης
Δημοκρατίας.
Έχω την ελπίδα ότι η
λογική, ‘’είμαστε μια παρέα’’ και κατεβαίνουμε στις εκλογές θα ηττηθεί το βράδυ της Κυριακής.
Έχω εμπιστοσύνη κυρίως
στους νέους και τις νέες ότι με την ψήφο τους, θα ακυρώσουν στις 7 Νοεμβρίου τους υποψηφίους των δελτίων τύπου, της ατάκας,
των ανίερων μονόλογων, των ραδιοφωνικών
και τηλεοπτικών ανακοινώσεων. Η αφωνία πρέπει να ηττηθεί στη κάλπη.
Αν παρατηρήσει
κανείς στα ψηφοδέλτια των δημοτικών παρατάξεων, υπάρχουν νέοι με εμπειρία
επαγγελματική και καλές σπουδές, ελάχιστοι όμως ξέφυγαν από την λογική του βιογραφικού
και των συνθημάτων, καταθέτοντας τις απόψεις τους για την νέα αυτοδιοίκηση.
Όπως δεν ανάβει
καμία λάμπα χωρίς ηλεκτρισμό, έτσι και η νέα εποχή της αυτοδιοίκησης δεν θα
έχει μέλλον χωρίς τους ίδιους πρωταγωνιστές. Είναι τα νέα κοινωνικά υποκείμενα της
δεκαετίας που ξεκίνησε.
Είναι οι νέοι πρωταγωνιστές στη αγορά του
λόγου, για το κιονόκρανο της Κορίνθου, το ιαματικό νερό στο
Λουτράκι, τον οίνο της Νεμέας, την ευτοπία, τη νέα
Χωροταξία και Αισθητική του Τόπου της Κορινθίας.
Για να λάβουν τη
θέση που τους αξίζει η γεωοικονομία
και η γεωπολιτική
του ιστορικού
χώρου της Κορινθίας.
Οφείλουν να
αποκαλύψουν τους μύθους των υποψήφιων δημάρχων που
συμπεριφέρονται ως ξύλινοι γραφειοκράτες, χωρίς να έχουν
συνείδηση της πόλης και του τόπου και να ανακαλύψουν τους πραγματικούς μύθους.
Ξεκινώντας από την Μνήμη, την Ιστορία, την Ταυτότητα, τη
Συνείδηση.
